EP.01
972 Words
EP.01
บริเวณตลาดขายส่งและปลีกระดับใหญ่โตที่สุด มีรถบรรทุกต่างขนาดจอดเรียงรายเป็นทิวแถวเต็มลานเกือบๆ ร่วมร้อยคัน มันเป็นเช่นนี้ตั้งแต่หลังเที่ยงคืนมาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเสียด้วยซ้ำ
ท่ามกลางแสงสว่างของไฟที่ติดรอบตลาดส่องให้เห็นพฤติการณ์ของผู้คนจำนวนหนึ่งจากท้ายรถบรรทุกทั้งหลายแหล่ โยงใยไปถึงในตลาดขนาดกว้างขวางได้มาตรฐานเพราะเจ้าของตลาดนับว่ามีฐานะตำแหน่งเป็นถึงนายกเทศมนตรีของเขตนี้เลยก็ว่าได้
พวกชายฉกรรจ์ช่วยกันยกเข่งใบโตบรรจุสินค้าพืชพรรณลงจากท้ายรถ มีเสียงร้องตะโกนคอนโทรลความเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาการทำงานของพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า บางรายก็ทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามคือยกเข่งจากข้างล่างขึ้นบนรถ ส่วนพวกที่ทำหน้าที่เข็นสินค้าเข้าๆ ออกๆ ทางเข้าตลาดทั้งสี่ด้านก็ทำกันไป
ความสับสนวุ่นวายดำเนินต่อไปไม่มีสิ้นสุดเมื่อรถคันหนึ่งแยกออกไป รถอีกคันก็เลี้ยวเข้ามาจอดแทนที่ ทุกคนต่างทำงานแข่งกับเวลาที่ใกล้จะสว่างเข้ามาทุกที คงจะเช่นเดียวกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะถูกชักขึ้นสู่ปลายฟ้าทางด้านทิศตะวันออกอีกครั้งหลังจากที่ได้หลับนอนพักผ่อนมาตลอดทั้งคืน
หนึ่งในจำนวนของคนที่ทำงานแข่งกับเวลาเหล่านี้มีร่างของหญิงสาวหน้าหวานนัยน์ตากลมโตคมอมซึ้ง ผมหยักศกที่มักจะปรกลงมาปิดหน้าผากโดยส่วนหนึ่งถูกเก็บซ่อนอยู่ในหมวกแก๊ปสีเทาอีกทีหนึ่ง ร่างโปร่งบางแต่แกร่งซ่อนอยู่ในชุดกางเกงยีนลูกฟูกสีน้ำตาลกับเสื้อเชิ้ตยีน กำลังขมีขมันลากเข่งผักลงจากท้ายรถแล้วยกลงตั้งกับพื้นเหมือนเหล่าผู้ชายที่ทำกัน แต่ผิดกันที่ว่าหญิงสาวคนเดียวจึงทำหน้าที่ทั้งยกเข่งและเข็นผักเข้าไปสู่ตลาดด้วยตัวเองทุกอย่าง
“กันเกรามาแล้วจ๊ะป้า วันนี้รับเยอะไหมจ๊ะ”
กัญจนาหรือเด็กสาวที่เรียกตัวเองว่ากันเกราร้องบอกขณะที่ตนได้เข็นเข่งผักใบโตมาหยุดอยู่ตรงหน้าแผงขายผักของแม่ค้าวัยกลางคน คนหนึ่งที่กำลังจัดแผงด้วยท่าทีที่ขะมักเขม้น
“เอาเยอะสินังหนู ว่าแต่วันนี้มีผักอะไรเป็นพิเศษมาเสนอป้าบ้างล่ะ”
แม่ค้าผิวสีคล้ำแย้มยิ้มกระเมียดกระมัยถามเด็กสาวท่าทางกันเอง
“ที่มาใหม่ที่สุดเห็นจะเป็นคะน้าจ๊ะป้า แล้วก็มีกะหล่ำและแตงกวาอย่างละเข่งส่วนที่เหลือก็เหมือนเดิมนะจ๊ะ ผักพวกนี้เพิ่งจะถูกเก็บมาจากสวนเมื่อวานนี้เอง น้าธงก็เข้าไปรับมาเลยจ๊ะ”
“ถ้าอย่างนั้นป้าก็ขอเหมาทั้งหมดเลยนะ เพิ่มอีกอย่างละเข่ง คือวันนี้มีงานบุญบ้านป้าแว่นด้วย”
“งานบุญบ้านป้าแว่นหรือจ๊ะ ไอ้ปราณมันจะบวชหรือจ๊ะป้า”
เด็กสาวสอบถามจากแม่ค้าผิวคล้ำด้วยความสนใจ รู้สึกว่านี่จะเป็นข่าวใหม่สำหรับเธอไปแล้วเรื่องเจ้าปราณมันจะติดสินใจบวชให้กับบุพการี ซึ่งตลอดมามันไม่เคยคิดและจะเป็นเช่นนั้นมาก่อนเพราะมันเคยเป็นเด็กเกเรและไม่เคยเชื่อฟังพ่อและแม่ จนในระยะหลังนี้หล่อนก็เพิ่งได้ข่าวมาเหมือนกันว่าเจ้าปราณมันจะบวชแต่เธอก็ยังไม่ปักใจเชื่อ จนในวันนี้ได้ยินจากปากของป้าแว่นจริงๆ หล่อนก็ยังไม่ค่อยจะเชื่อมากนักถึงถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“จริงหรือจ๊ะป้า นี่กันเกราไม่หูฝาดไปนะ”
“ไม่หรอกนังหนู เจ้าปราณมันกลับใจจริงๆ ป้านะดีใจแทนป้าแว่นแกจริงๆ ที่จะได้ตายตาหลับซะทีที่เห็นเจ้าลิงปราณมันบวชทดแทนคุณ”
แม่ค้าปากตลาดสมกับชื่อที่เคยเรียกขานกันมานานนม เมื่อได้พูดเรื่องอะไรแล้วก็มักจะพูดจนหูดับตับไหม้ไปข้างหนึ่ง นางก็ดีใจเหมือนกันที่เห็นเด็กเกเรอย่างเจ้าปราณมันจะได้บวชสักที
“ฉันก็ดีใจเหมือนกันที่ได้เห็นมันบวช ป้าจ๊ะ ถ้าอย่างนั้นกันเกราไปเอาของก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวจะมาส่งให้กับเจ้จงไม่ทัน กลัวแกจะบ่นอีกที่เห็นของไปถึงช้า”
เด็กสาวยกเข่งลงวางกับพื้นข้างๆ กับแผงขายของ ของป้าวีที่ส่งยิ้มให้กับเด็กสาวอย่างเอ็นดู
“ไปเถอะจ๊ะ จริงด้วยเดี๋ยวนังจงมันจะมาว่าป้าอีกที่พูดพร่ำและรั้งเอ็งเอาไว้ รีบๆ ไปเถอะป้าไม่อยากมีเรื่องกับมันอีก แล้วอย่าลืมเอาของที่สั่งไว้มาให้ป้าด้วยล่ะ”
“จ๊ะป้า ฉันไปล่ะนะ”
ว่าแล้วเด็กสาวจอมแก่นก็รีบเข็นรถลากจากไปในทันที ใบหน้าสวยเริ่มจะมีเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาเกาะอยู่ตามหน้าผากกลมมนและตามไรขนแขนจนเธอต้องยกมือขึ้นปาดเพราะเมื่อมันไหลเข้าตาแล้วจะทำให้รู้สึกแสบด้วยฤทธิ์เกลือที่มันผสมอยู่ในน้ำเหงื่อ
ร่างบางยังคงทำงานอย่างขะมักเขม้นแข่งกับเวลาที่ยังโหดร้ายทารุณผ่านไปอย่างรวดเร็วอยู่เช่นเดิม หล่อนจะต้องเคลียร์งานพวกนี้ให้ถึงก่อนฟ้าสางเพราะหลังจากนั้นความวุ่นวายของเหล่าลูกค้ารายย่อยประเภทซื้อผักไปทำกับข้าวกินเองจะเกิดขึ้น เรื่องราวเหล่านี้จะยังคงดำเนินไปจนกระทั่งสามโมงเช้าทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลับสู่สภาวะปกติสุขเช่นเดิม
- Writer
