ทุกคำพูดของคะน้าที่เดินจากไปแล้ว ทุกคนได้ยินมันอย่างชัดเจนโดยเฉพาะตาหวานที่ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาของคะน้าที่มองเธอมาอย่างเหยียดหยามมันทำให้เธอรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเวลานี้เธอควรพูด หรือทำอะไร ทุกอย่างมันสตั้นไปหมด เหมือนกับสิ่งรอบข้างวูบไหวไปตามปกติมีเพียงแต่เธอที่ยืนนิ่งอยู่กับที่และคำพูดของภรรยาเก่าดังก้องภายในหูของเธอจนยากจะเอาออก
"หม่ามี้ค้าบบ~"
เสียงเล็กๆ ของทิศใต้ทำให้เธอได้สติ แม้หน้าของเธอจะเหลือเพียงแค่สองนิ้วแต่เธอต้องสกัดกั้นอารมณ์อ่อนไหวของเธอเอาไว้ไม่ให้เด็กๆ รู้สึกแย่ไปด้วย
"ครับพี่ใต้"
ทิศใต้กระตุกมือของเธอสองสามที ทำให้เธอต้องนั่งลงเพื่อให้ตัวของเธอเสมอกับตัวของทิศใต้ จังหวะเดียวกันกับที่ทิศเหนือก็ปล่อยมือออกจากแดดดี้ไทเลอร์เดินมาหาหม่ามี้ของเขาอีกคน
หมับ!
"พี่ใต้รักหม่ามี้นะค้าบบ~"
"พี่เหนือก็รักหม่ามี้นะค้าบ~"
อยู่ๆ ขอบตามันก็ร้อนขึ้นมา ไม่ใช่เพราะอิจฉา
