พ่อม่าย

ครูประจำชั้นคนใหม่

หลายสัปดาห์ต่อมา

"ครูหวานค้าบบ~"

"ค้าบบบ~"

"พี่ใต้หยักจินนมงับ"

"อืมมม~ ครูให้กินก็ได้ค่ะ แต่ว่าพี่ใต้ทำตามสัญญาบ้างรึยังเอ่ย" สัญญาที่ว่า คือให้ทิศใต้พูดถึงตัวเองบ่อยๆ ต่อหน้าคุณพ่อเตมินทร์ของเขา แต่ดูเหมือนว่าหลายสัปดาห์มานี้เธอจะถูกเด็กหลอกกินฟรีเสียมากกว่า เพราะดูเหมือนว่าเตมินทร์ก็ยังคงเฉยๆ กับเธออยู่

"พี่ใต้ทำตามสัญญาตลอดนะค้าบ"

"จริงเหรอ"

"จริงค้าบบบ~"

"ถ้าพี่ใต้พูดความจริง งั้นก็เอานมไปกินเลยครับ"

"เย่~ ครูหวานน่าย้ากกก~ พี่ใต้หยักได้มาเป็นหม่ามี้จังเยยฮับ เสียดาย" บ้าๆ หม่าม้งหม่ามี้อะไร เขินนะเนี่ยลูกชาย

"เสียดายอะไรครับ"

"ปะป๊าไม่อยากมีหม่ามี้ใหม่ให้เหนือกับพี่ใต้ค้าบบ~" จะกินแห้วอีกแล้วมั้ยเนี่ย

"ทำไมล่ะครับ พี่เหนือกับพี่ใต้ไม่อยากมีหม่ามี้ใหม่เหรอ"

"หยักมีค้าบบบ~ แต่ปะป๊ากลัวหม่ามี้ใหม่ไม่รักเหนือกับพี่ใต้" อ่อ พอจะเข้าใจบ้างแล้วล่ะ เพราะกลัวว่าผู้หญิงที่เข้ามาจะไม่รัก ไม่สนใจลูกชายของตัวเองสินะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เธอน่ะรักเด็ก โดยเฉพาะเด็กที่เป็นลูกของเขา

"หลอกถามเด็ก หน้าด้าน!"

ตาหวานหันขวับแล้วรีบใช้สองมือปิดหูของทิศใต้เมื่อเมย์ครูประจำห้องของทิศใต้เดินมาข้างหลังแล้วพูดจาหยาบคาย

"เมย์ ไม่เห็นเหรอว่าเด็กอยู่ตรงนี้น่ะ"

"เห็น แล้วยังไง คนที่หลอกถามเด็กอย่างเธอมันไม่น่าเกลียดกว่าเหรอ"

"พี่ใต้ครับ พี่ใต้ไปเล่นกับเพื่อนๆ ก่อนนะ เดี๋ยวครูหวานไปหา"

"ค้าบบบหม่ามี้~" อร๊ายยย >__หลายวันต่อมา

"พี่นาคะ ท่านผู้อำนวยการฝากแจ้งมาว่าวันนี้ตอนพักขอเวลาพี่นาสักครู่ค่ะ"

"ได้จ้ะ" หลายวันมานี้เมย์เงียบหายไป ไม่ได้มาราวีหรือระรานอะไรพวกเธออีก อีกทั้งทิศใต้ก็ยังชอบจูงมือทิศเหนือมาหาตาหวานบ่อยๆ ราวกับว่าตาหวานเป็นตู้ที่สามารถกดขนมได้ทุกเมื่อจึงทำให้เด็กๆ ทั้งสองคนเริ่มที่จะสนิทสนมกับตาหวานมากขึ้น

"มีเรื่องอะไรเหรอคะพี่นา"

ตาหวานที่กำลังนั่งมัดผมให้เด็กน้อยอยู่ เธอเดินมาถามกันยานาหลังจากที่ได้ยินครูส้มเดินมาแจ้งข่าวสาร

"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ เดี๋ยวพี่ไปพบท่านผู้อำนวยการก่อนนะหวาน พี่ฝากเด็กๆ ด้วยได้มั้ย"

"ได้ค่ะ สบายมากเลย"

เพราะว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ตาหวานต้องเอาเด็กๆ นอนพอดี ส่วนเด็กคนไหนที่ไม่ง่วงเธอก็จะมาเล่านิทานให้เด็กๆ ฟัง ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังให้เด็กร่วมสนุกด้วยการมาเล่านิทานด้วยกันอีกด้วย ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนที่กำลังแอบมองเธออยู่

"ครูหวานค้าาา~ มีเด็กผู้ชายห้องข้างๆ มาแอบดูเราค่าาา~" ตาหวานรีบหันไปที่ประตูทันที เห็นเป็นทิศใต้ที่กำลังเกาะขอบประตูแอบมองอยู่

"พี่ใต้ครับ ครูเมย์ไปไหนลูก"

"ไม่รู้ค้าบบบ~"

"แล้วครูการ์ตูนล่ะครับ" การ์ตูนเป็นครูพี่เลี้ยงเหมือนเธอที่มาอยู่ห้องหมีโคล่าของทิศใต้

"ไปกับครูเมยบ์ค้าบบ~" ตายจริง งั้นในห้องก็ไม่มีใครอยู่ดูเลยสิทำไมถึงปล่อยให้เด็กๆ อยู่กันเองนะ

"งั้น พี่ใต้รอครูหวานแป๊บนึงได้มั้ยครับ"

"ค้าบบบ~"

"เด็กๆ คะ เดี๋ยวเราเอาเพื่อนห้องข้างๆ มาเล่นด้วยกันดีมั้ย" กะว่าจะเอาเด็กๆ มาดูแลก่อน พอการ์ตูนหรือเมย์กลับมาก็จะส่งเด็กคืนไป ดีกว่าปล่อยให้เด็กๆ ได้อยู่คนเดียว

"ได้ค่าาา / ได้คร้าบบบ"

"เอาล่ะ เดี๋ยวพวกเราจัดที่ให้เพื่อนๆ กันหน่อยดีกว่า" เธอใช้เวลาไม่นานมากนักในการจัดเตรียมสถานที่ เพื่อไม่ให้เด็กๆ เป็นอันตราย หลังจากนั้น เธอก็เดินไปห้องข้างๆ แล้วทยอยพาเด็กๆ เข้ามาในห้องของเธอโดยมีทิศใต้เป็นผู้ช่วยได้เป็นอย่างดี

"เราจะเล่านิทาน หรือจะเล่นเกมกันดีคะ ใช้ระบบประชาธิปไตยน้า"

"ไหนใครอยากเล่นเกมยกมือขึ้น" เด็กผู้ชายส่วนมากจะยกมือขึ้นมากกว่า

"ไหนใครอยากเล่านิทานยกมือขึ้น" และก็ไม่เกินคาดเมื่อเด็กผู้หญิงยกมือมากกว่า

"ยกเท่าๆ กันอย่างนี้ งั้นแบ่งเป็นสองกลุ่มดีมั้ยคะ กลุ่มที่อยากเล่นเกมครูหวานจะให้อยู่ที่มุมหลังห้อง ส่วนกลุ่มที่อยากเล่านิทาน ครูจะให้อยู่หน้าห้อง โดยที่ทั้งสองกลุ่มห้ามส่งเสียงดังเพราะจะรบกวนเพื่อนๆ ห้องอื่นไม่ได้นะคะ โอเคมั้ย"

ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ส่วนทิศใต้ก็ติดครูตาหวานเป็นตังเมเลย เขาชอบเดินมาแล้วหวีผมให้คุณครูคนสวย แม้ว่าที่นี่คุณครูจะไม่ต้องใส่ยูนิฟอร์ม เพียงแค่มีป้ายชื่อติดไว้ที่หน้าอกพร้อมตำแหน่งก็เป็นอันใช้ได้

"พี่ใต้ถักเปียให้ครูด้วยสิคะ"

"ค้าบบบ"

เล่นกันไปสักพัก ไม่นานนักกันยนาก็มา เธอยิ้มหน้าบานมาหาครูพี่เลี้ยงของตัวเอง ก่อนที่จะยื่นซองขาวให้กับตาหวานด้วยอาการตื่นเต้น ตาหวานยังไม่ได้เปิดซองดู แต่เธออธิบายเรื่องที่รวมเด็กสองห้องเอาไว้ นั่นทำให้กันยนาเข้าใจ และเร่งให้เธอเปิดซองอ่าน

"เปิดซองเร็วสิ"

"คุณพ่อให้ซองขาวหวานเหรอคะ อย่าบอกนะคะว่าหวานจะถูกไล่ออก"

กันยนาหัวเราะร่า พร้อมกับกวาดสายตาดูความเรียบร้อยของห้อง ที่ตาหวานดูแลได้เป็นอย่างดีทั้งๆ ที่เมื่อเด็กๆ อยู่รวมกันปกติแล้วความวุ่นวายจะเกิดขึ้น แต่ตาหวานก็เอาอยู่

"นะ นี่ หมายความว่ายังไงคะพี่นา"

"หวานได้เป็นครูประจำชั้นห้องหมีโคล่าจ๊ะ"

"ละ แล้วเมย์ ล่ะคะ"

"เมย์ถูกท่านผู้อำนวยการพักงานไปก่อน สามเดือน แล้วหลังจากนั้นกลับมาก็ให้มาเป็นครูผู้ช่วยของพี่ เพื่อเป็นการเรียนรู้ใหม่"

"แล้วการ์ตูนล่ะคะ"

"การ์ตูนจะได้เป็นครูผู้ช่วยของหวานจ๊ะ แต่ว่าเธอเองก็ถูกทำโทษด้วยเพราะที่จริงวันนี้เรียกไปแค่เมย์ แต่การ์ตูนทิ้งเด็กๆ ไปเพราะความอยากรู้ เลยจะถูกพักงานหนึ่งเดือนจ๊ะ"

"อย่างนี้เมย์ไม่แค้นหวานแย่เหรอคะ"

"ก็ถ้าไม่ยอมทำก็ต้องลาออกน่ะ เห็นว่าที่บ้านกำลังขัดสนเรื่องเงินอยู่นะ คงไม่ลาออกง่ายๆ หรอก"

"แหมพี่น่าคะ แบบนี้ หวานก็สะใจแย่สิคะ" เธอแสยะยิ้มร้ายกาจ ใครหน๋อใครคิดว่าเธอจะเป็นนางเอกอ่อนแอ เห็นใจเพื่อนร่วมงานงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ เธอนี่แหละนางร้ายตัวจริง

"ดี พี่จะได้สั่นสอนเมย์ใหม่เหมือนกัน เพราะเรื่องที่เมย์โดน เป็นเรื่องการเรียนการสอนการสอน นี่พี่ยังไม่ได้ฟ้องเลยนะว่าเมย์ทำอะไรตาหวานบ้าง"

เมย์กับการ์ตูนเดินมาพอดี ขณะเดียวกันก็หยุดอยู่ที่หน้าห้อง และมองเข้ามาในห้องที่เห็นสองสายตาของตาหวานกับกันยนาที่มองมาราวกับสายตาของสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่มองเหยื่อ

"สะ สวัสดีค่ะครูหวาน ตูนขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

"ได้สิจ๊ะการ์ตูน แต่อยู่กับหวานน่ะ จะมาทำตัวแย่ๆ เหมือนอยู่กับคนอื่นไม่ได้นะจ๊ะ"

"ขะ เข้าใจแล้วค่ะ"

"ทำงานวันนี้วันสุดท้ายเนอะ แล้วเดี๋ยวอีกหนึ่งเดือนเจอกันจ๊ะ"

"เอ่อ ครูหวานคะ ครูหวานช่วยคุยกับผู้อำนวยการให้ตูนหน่อยได้มั้ยคะ ตูนไม่อยากถูกพักงานค่ะ ตูนผิดไปแล้ว" อันที่จริงถ้าเธอจะช่วยมันก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเลยนะ แต่ก็นะบทเรียนราคาแพงที่อนาคตครูผู้ช่วยของเธอต้องรับรู้เอาไว้ก็คือ การไม่ทิ้งเด็กๆ ไปเพื่อประโยชน์ส่วนตัว

"หวานต้องขอโทษนะคะการ์ตูน คุณพ่อท่านตามใจหวานก็จริง แต่ท่านก็แยกแยะระหว่างเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานน่ะค่ะ ถึงแม้ว่าหวานจะเป็นลูกท่านก็ตาม"

มือเรียวของเมย์กำแน่น และสั่น เธออับอายที่สุดเพราะสิ่งที่เธอเจอมันคือการตบหน้าเธอกลางสี่แยก อีกทั้งเธอยังถูกปลดให้กลับมาเรียนรู้งานใหม่ในตำแหน่งครูผู้ช่วยอีกต่างหาก มันน่าเจ็บใจ แต่ก็ยังดีที่เงินเดือนที่เธอได้ ยังคงเป็นเงินเดือนของตำแหน่งครูอยู่

"อุ๊ย เป็นครูผู้ช่วยนี่ต้องลดเงินด้วยมั้ยคะพี่นา"

"ท่านผู้อำนวยการไม่ได้พูดถึงนะ"

"สงสัยคุณพ่อจะลืมน่ะค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหวานไปเตือนสติคุณพ่อเอง" สายตาเย้ยหยันถูกมองไปที่เมย์ที่มองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ มุมปากของตาหวานกดยิ้มอย่างสะใจ และไม่ใช่แค่เธอ แต่กันยนาก็ด้วย เพราะเธอเองก็ทนเมย์มาตั้งแต่ฝึกให้เมย์เป็นครู โดยมีระบบการเรียนออนไลน์เพื่อรับใบประกอบวิชาชีพครูด้วย ซึ่งตอนนี้ตาหวานเรียนจบหลักสูตรพิเศษนั่นแล้วด้วย เธอจะได้รับใบประกอบวิชาชีพในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้านั่นเอง

"ขอโทษนะครับ"

"ปะป๊าา~"