My sister 09 พี่รักเธอไม่ได้
1597 Words
ผ่านไปหลายชั่วโมง ที่รักรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก มือคลำไปเจอโทรศัพท์มือถือ เธอยกขึ้นมากดดูเวลา หญิงสาวนิ่งค้างเมื่อกดดูเวลาแล้วภาพพักหน้าจอเป็นรูปของพี่ชายกับเธอที่ถ่ายคู่กันเมื่อนานมาแล้ว
หมับ! โทรศัพท์ในมือที่รักถูกคว้าออกอย่างเร็ว สายฟ้าลุกขึ้นยืนเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกง เก็บอาการเลิ่กลั่กแล้วกดเปิดไฟ ก่อนหน้านี้เขานั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงจนเผลอหลับไป
“เป็นไงบ้าง ตัวเธอร้อน ๆ ปวดหัวหรือเปล่า” กลับมาถามน้องด้วยใบหน้านิ่งขรึม
“อืมม์”
“หิวไหม จะได้กินยา”
“ไม่”
“งั้นกินยาแล้วเช็ดตัว”
“ให้พยาบาลทำ”
“พี่ทำให้ได้ จะให้คนอื่นมาเห็นเธอโป๊ได้ไง”
“อย่ามาทำเหมือนห่วง เหมือนหวง กลับไปอยู่ที่ของนายเถอะ อย่ามายุ่งกับฉัน” ที่รักเมินหน้าหนี ไม่อยากให้กำแพงที่สร้างพังทลายลง แค่เห็นว่าพี่ยังตั้งรูปพักหน้าจอเป็นรูปคู่ที่เธอเป็นเลือกเองตั้งเองเมื่อหลายปีก่อนหัวใจก็สั่นไหว
ถ้าไม่รักกัน ยังจะตั้งภาพหน้าจอแบบนั้นทำไม
“ตรงไหนคือที่ของพี่” บางทีก็จุกล้นอกเวลาที่น้องขับไล่ แต่ก็ยังพยายามทำหน้านิ่งขรึม
“ตรงที่นายมีความสุข ที่ที่นายอยู่แล้วไม่อึดอัดไง”
“…” ถ้าบอกว่าตรงนี้ล่ะ ตรงนี้ไงที่เขาอยู่แล้วมีความสุขที่สุด แต่มันไม่ใช่ที่ของคนอย่างเขา
“ไม่อยากนอนโรง’บาล” เห็นพี่เงียบที่รักจึงเปลี่ยนเรื่อง
“อดทนนะ อาการดีขึ้นหมอก็ให้กลับ” สายฟ้าเตรียมอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้น้อง
“หนาวนะ” มองหน้าพี่ที่ลืมปิดเครื่องปรับอากาศ
“โทษที รอแป๊บนะ” เดินไปกดรีโมทปิดเครื่องปรับอากาศ
“ไม่ต้องลำบากมาอยู่ตรงนี้ก็ได้นะ โทรให้คนที่บ้านมาดูแลก็ได้” ที่รักคิดว่าพี่คงจะอึดอัดที่อยู่ตรงนี้ บอกพ่อกับแม่ว่าเธอเกิดอุบัติเหตุ โดนดุนิดหน่อยดีกว่าให้พี่มาลำบากใจที่อยู่ใกล้เธอ
“พี่ยังไม่ได้บอกใคร”
“ก็บอกสิ นายจะได้ไป ไม่ต้องมาทนอยู่กับฉัน” อยากไปที่ไหนกัน พอเกิดความผิดพลาดในคืนนั้น ความรู้สึกที่ถูกปิดตายก็กลับคืนมา ทุกคืนเห็นแต่หน้าน้อง เป็นห่วงน้องอยู่แล้ว ยิ่งเพิ่มทวีหลายเท่า
และเพราะน้องมัวแต่เมินทำให้สายฟ้าได้โอกาสตามอยู่ห่าง ๆ
“…” สายฟ้าไม่พูด ยกแขนน้องขึ้นมาเช็ดอย่างอ่อนโยน เช็ดตามจุดต่าง ๆ เพื่อให้ไข้น้องลดลง ทุกอย่างเรียบร้อยยื่นยาให้น้องกิน จากนั้นที่รักนอนตะแคงหันหลังให้พี่
เธอยังสลัดความคิดเรื่องรูปคู่ที่ตั้งหน้าจอไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ยังตั้งทั้งที่บอกรำคาญเธอ ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ที่รักเข้าใจว่าเราทั้งคู่รู้สึกแบบเดียวกัน ทว่าความจริงแล้วไม่ใช่ พี่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับเธอ
“หนาว” ผ่านไปครึ่งชั่วโมงที่รักก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้
“แอร์ก็ปิดแล้ว เดี๋ยวพี่ตามหมอมาดูอาการดีกว่า” สายฟ้ากำลังจะกดปุ่มเรียกพยาบาล
“ไม่เอา ขอกอดหน่อยได้ไหม”
“เธอขอมากเกินไป” ให้เขากอดเธอ เท่ากับให้เขาได้อบอุ่นหัวใจ ถ้าเกิดขึ้นบ่อย ๆ เขาก็จะไม่อยากปล่อย แล้วคนอย่างเขาที่ไม่คู่ควรกับเธอ ถ้าทำแบบนั้นรังแต่จะเจ็บทั้งสองฝ่าย
“…” ไม่น่าเลย ไม่น่าพูดออกไปแบบนั้น หัวใจนะหัวใจทำไมไม่จำว่าเขาไม่ได้รัก ที่รักนอนสะอื้นหันหลังให้พี่
ผิดเองที่แวบหนึ่งเธอคิดเข้าข้างตัวเอง หลงคิดว่าพี่ชายก็คิดแบบเดียวกับเธอ
คนพี่ยืนมองน้องที่แผ่นหลังขยับเพราะสะอึกสะอื้น ใช่ว่าจะใจแข็งได้นาน ยิ่งน้องบาดเจ็บเขาก็ไม่อยากให้น้องร้องไห้
พรึบ! ผ้าห่มถูกคลุมหลังจากที่พี่ขึ้นมานอนที่เตียงผู้ป่วยด้วย สายฟ้าสวมกอดน้องจากด้านหลัง กลิ่นกายของน้องยังทำให้หัวใจเขามีชีวิตชีวาเสมอ เขาสอดแขนให้น้องหนุน สูดดมกลิ่นน้องด้วยความคิดถึง
ทุกอย่างถูกความเงียบเข้าปกคลุม ต่างคนต่างเติมเต็มส่วนที่ขาดหาย เหมือนต้นไม้ที่กำลังจะตายแหล่มิตายแหล่ได้รับน้ำชโลม
“ทำไมไม่เปลี่ยนรูปพักหน้าจอ” ที่สุดแล้วที่รักก็ทนไม่ไหว อยากลองถามดูสักครั้ง
“ขี้เกียจ” ตอบไปอย่างนั้นเพราะเขาหาคำตอบดี ๆ ไม่ได้ ไม่คิดว่าน้องจะมาแตะต้องโทรศัพท์ของเขาได้ เพราะที่ผ่านมาเว้นระยะห่างทำเหมือนคนไม่รู้จักกันมาตลอด
“เปลี่ยนให้ไหมล่ะ” ถ้ามันยากเธอเปลี่ยนให้ก็ได้
“ไม่ต้องหรอก มือเป็นแผลอยู่ ถ้าพี่อยากเปลี่ยนพี่เปลี่ยนเองได้” แบบนี้หมายความว่าไม่อยากเปลี่ยนใช่ไหม
คิดเข้าข้างตัวเองจะผิดไหมนะ
“ที่เปลี่ยนไปเพราะรักคนอื่น รำคาญเค้า หรือเพราะอะไรกันแน่ มีเหตุผลอื่นไหม” ที่รักกลั้นใจถามด้วยความอยากรู้ ณ ตอนนี้ถ้าเขาตอบว่ารำคาญเธอก็รับได้อยู่แล้ว หรือตอบว่ารักคนอื่น เธอก็เข้าใจดี เพราะคืนนั้นขนาดว่ามีอะไรกันเขายังเข้าใจว่าเธอเป็นคนอื่น
“เพราะพี่เป็นแค่เด็กถูกเก็บมาเลี้ยง แม่พี่ทำให้ครอบครัวเธอแตกแยก พี่…”
“เค้าขอโทษที่พูดออกมาวันนั้น” ที่รักพูดแทรกเพราะเสียงพี่สั่นเครือเวลาพูดถึงปมในใจ อีกอย่างคำพูดเหล่านั้นยังคงติดอยู่ในใจตลอด ที่รักรู้สึกผิดที่พูดถึงชาติกำเนิดพี่ชายในทางไม่ดี
“ขอโทษทำไม ที่เธอพูดมาเรื่องจริงทั้งนั้น” ไม่พูดถึงใช่ว่าจะเปลี่ยนชาติกำเนิดได้ เขายังเป็นลูกของผู้หญิงเลว ๆ คนหนึ่งที่โดนข่มขืนจนท้องไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ
“เค้าโกรธที่พี่ไม่ถนอมใจเค้า เค้าโกรธที่พี่ใจร้าย” พูดพลางร้องไห้อีกครั้งทั้งที่ก่อนหน้านี้หยุดร้องไปแล้ว ก็ที่ผ่านมาเธอเป็นเกราะป้องกัน ปกป้องความรู้สึกพี่จากเรื่องนั้นมาตลอด แต่แล้วเธอก็ทำร้ายพี่เอง
“เธอใจร้ายกับพี่บ้างก็ได้ พี่ยังใจร้ายกับเธอเลย” กระชับกอดน้องไว้แน่นกว่าเดิม ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่จะได้กอดน้องแบบนี้อีก สายฟ้าสูดดมที่เส้นผมน้องด้วยความคิดถึง
“พี่ทำเค้าใจอ่อน สู้เมินเค้าไปเลยดีกว่า ไม่ใช่มากอดเค้าแบบนี้ รู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนกว่าเค้าจะผ่านมาได้ ชีวิตที่ไม่มีพี่คิดว่าเค้ามีความสุขเหรอ เค้าไม่มีคนให้งอแงใส่เค้าไม่มีความสุขเลย”
“พี่ก็เหมือนเธอ” ชีวิตที่ไร้เธอเหมือนเทียนที่ไร้ไฟมาจุดนำแสงสว่าง สายฟ้าคบกับวีรดาด้วยสาเหตุอยากจะหาที่ยึดมั่น พยายามบอกตัวเองให้รักแค่วีรดาคนเดียว ตั้งใจทำงาน เรียนจบมาก็สร้างครอบครัวกับวีรดา ลืมรักหลายปีที่เคยมีให้น้องสาวไปซะ
“เหมือนเค้ายังไง เค้ารักพี่ แต่พี่ไม่รักเค้าเลย” น้ำเสียงน้องสั่นเครือยามพูดถึงความรักที่มีให้พี่ชาย รักล้นหัวใจใยพี่ไม่รับไปบ้าง
“พี่รักเธอไม่ได้” แต่พี่ก็รักเธอไปแล้ว รักลูกหมูของพี่สายฟ้ามานานแสนนาน เธอเป็นแสงสว่างเดียวในชีวิตของพี่
“ทำไมรักเค้าไม่ได้ เค้าไม่ดีตรงไหน เค้าผิดอะไร ตรงไหนไม่ดีพี่บอกเค้าสิ เค้าจะแก้ไข แล้วเรามารักกัน” ที่รักยื่นมือจับมือพี่ชายไว้แน่น เขายังคงสวมกอดเธอจากด้านหลัง
“เธอไม่ผิดเลย ผิดที่พี่เองทั้งนั้น พี่ขอโทษนะที่รักเธอไม่ได้” ผิดที่พี่มันจน เกิดมาคนละชนชั้นกับเธอ พี่มีทุกวันนี้ได้เพราะพ่อของเธอ
“พี่ผิดอะไร เค้าไม่เห็นพี่จะผิดตรงไหน หรือผิดเพราะพี่รักคนอื่น ไม่รักเค้า”
“อืมม์ พี่รักคนอื่น ไม่ได้รักเธอแบบที่เธอรู้สึกกับพี่” ให้บอกว่าเพราะเราต่างกัน คนอย่างเธอพี่รู้ดีว่าไม่มีทางสนใจเรื่องแบบนั้น เธอจะดึงดันให้เราคบกัน แล้วรักของเราจะทำให้ใครอีกหลายคนเสียใจ
“แล้วมากอดเค้าทำไม ปล่อยให้เค้าร้องไปสิ เดี๋ยวเค้าก็หลับไปเอง”
“เธอเป็นน้องสาวพี่”
“…” ไม่อยากเป็นสักนิด ที่รักไม่อยากเป็นแค่น้องสาวมานานมากแล้ว
“เธอเป็นลูกสาวผู้มีพระคุณ”
“…”
“เธอเป็นคนที่พี่ต้องคอยปกป้องดูแล”
“พี่ลุกออกไปเลย เค้าไม่ให้กอดแล้ว” ที่อยากจะเป็นคือเป็นคนที่เขารัก แค่เรารักกันทำไม่ได้ก็อย่ามาใกล้
“…”
“เค้าจะแต่งงานกับคนที่คุณยายแนะนำ เค้าจะลืมพี่ เค้าจะ…อื้มม์” น้องพูดไม่ทันจะจบพี่ชายก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมและบดจูบที่กลีบปากสีชมพู
- Writer
