Prologue
1098 Words
“นี่วีแฟนผมครับป๊ามี้” นายสายฟ้า ทรัพย์วารี เด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุ 20 ปี คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน มีลักยิ้มที่แก้ม นัยน์ตาสีดำธรรมชาติ ริมฝีปากคล้ำจากการสูบบุหรี่ สายฟ้ากำลังแนะนำแฟนสาวให้คนที่บ้านได้รู้จัก
“สวัสดีค่ะป๊าหม่ามี้” วีรดายกมือไหว้ไทเกอร์และน้องหนูอย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ” น้องหนูรับไหว้ ไทเกอร์เพียงพยักหน้ารับ “ทานข้าวกันค่ะหนูวี ไม่รู้ว่าอาหารจะถูกปากหรือเปล่านะ”
“น่าทานทั้งนั้นเลยค่ะ” วีรดายิ้มหวาน
น้องหนูจึงยิ้มให้ “ว่าแต่ลูกหมูไปไหนคะคุณไท ทำไมไม่ลงมาทานข้าว”
“คุณที่รักบอกว่ากำลังเรียนออนไลน์ค่ะ ให้ทุกคนทานก่อนเลย” แม่บ้านคนหนึ่งพูดตามที่ได้รับคำสั่งมา
“อ่อ ๆ งั้นก็ทานข้าวกันค่ะ” น้องหนูยิ้มแย้ม
ใครเล่าจะรู้ว่าเรียนออนไลน์น่ะจบไปตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนที่พี่ชายจะพาแฟนสาวมาแนะนำให้ที่บ้านรู้จัก ตอนนี้เด็กสาววัยใสกำลังนอนร้องไห้อยู่บนที่นอนลายคิตตี้ของเธอ
นางสาวที่รัก ทรัพย์วารี สาวน้อยวัย 18 ปี ผมยาวสลวยถึงกลางหลัง ใบหน้าขาวใส จิ้มลิ้มน่ารัก ริมฝีปากแต่งแต้มด้วยลิปมันทว่าผิวปากอมชมพูทำให้น่ามองน่าสัมผัส หญิงสาวกำลังเสียใจที่พี่ชายของเธอพาแฟนมาแนะนำกับครอบครัว
การรักใครสักคนทำไมมันเจ็บแบบนี้นะ มีความรักไม่เห็นมีความสุขเลย เธอรักเขามาเป็น 10 ปี แต่เขาไม่มองเธอ ชอบทำเฉยชาใส่ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น
ก๊อก ก๊อก
“ที่รักพี่เข้าไปนะ” สายฟ้ามาเคาะประตูห้องน้องสาวเพื่อบอกลา วันนี้เขาจะออกจากบ้านหลังนี้แล้วไปอยู่คอนโดกับแฟนสาว
ที่รักรีบปาดน้ำตา
เมื่อเดินเข้ามาในห้องสีสดใสของน้องสาว เขามองหาน้อง เห็นเธอนอนคว่ำสายตามองที่ซีรีย์ในทีวี “ร้องไห้ให้ซีรีย์อีกแล้ว”
“ก็ลูกหมูอินนี่คะ” ที่รักหันมามอง ไม่ได้สนใจซีรีย์ที่กำลังฉายสักนิดที่ร้องก็เพราะพี่ทั้งนั้น
“ไม่ลงไปกินข้าว ไม่หิวเหรอ”
“อยากกินข้าวผัดแฮมค่ะ พี่สายทำให้ลูกหมูกินหน่อยนะคะ” หากว่าพ่อเสือทำไข่ข้นอร่อย สายฟ้าก็จะทำข้าวผัดแฮมอร่อยสำหรับที่รัก
“พี่รีบน่ะสิ เดี๋ยวบอกแม่บ้านทำให้นะ”
“...” คนฟังหน่วงหัวใจ มันแทนกันได้ที่ไหน เมื่อก่อนเธอเป็นที่หนึ่งเสมอ แต่สองปีให้หลังพี่ชายก็เปลี่ยนไป ความสำคัญของเธอน้อยลง น้อยลงกระทั่งเกิดความเฉยชาและช่องว่างตรงกลางระหว่างเรา คนน้องพยายามทำทุกอย่างให้ได้อยู่ใกล้พี่ ขณะที่คนพี่ตีตัวออกห่าง อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง
“พี่ไปอยู่คอนโดแล้ว ที่รักอย่าดื้อกับป๊ามี้นะ อย่าทำให้ท่านทั้งสองเครียด” แม้แต่ชื่อที่เรียกก็เปลี่ยนไป เมื่อก่อนเรียกเธอลูกหมู เดี๋ยวนี้เรียกที่รัก
“...” ที่รักมองหน้าพี่ชายแล้วน้ำตาไหล นัยน์ตาของเธอมีแต่ความเจ็บปวด ขอร้องเขาผ่านสายตา ไม่ไปได้ไหม อยู่กับที่รักเถอะ
“พี่ไปนะ” ทว่าอีกคนไม่ใส่ใจ สายฟ้าหันหลังให้น้อง
ที่รักปวดหนึบที่หัวใจก่อนจะตัดสินใจลุกจากที่นอนวิ่งไปสวมกอดพี่เอาไว้ เห็นเขาจะลาจากใจมันจะขาดอยู่รอมร่อ “ไม่ไปได้ไหมคะ อยู่กับหนูนะ อย่าทิ้งหนูเลยพี่สาย”
“...”
เมื่อพี่ชายเงียบ เท่ากับว่าเธอรั้งเขาไม่อยู่ ยังไงเขาก็จะไป “พี่สาย พี่สายอย่าทำแบบนี้สิ ไหนสัญญากับหนูแล้วไงว่าพี่จะอยู่ด้วยกัน จะไม่ทิ้งหนูเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ทำไมวันนี้พี่จะทิ้งหนู พี่สายจะผิดสัญญาเหรอคะ”
“แค่คำพูดวัยเด็กที่รัก ตอนนี้พี่โตแล้ว พี่อยากใช้ชีวิตของพี่กับคนที่พี่รัก ที่รักก็ควรมีชีวิตของตัวเอง เลิกตัวติดพี่ได้แล้ว”
“พี่รักผู้หญิงคนนั้นมากกว่ารักหนูเหรอคะ” เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าพี่ชายจะมีแฟนกี่คน เมื่อเธอถามคำถามนี้ คำตอบมักเป็นเธอเสมอที่ถูกเลือก และหลังจากนั้นถ้าเธอขอให้เขาเลิกกับผู้หญิงคนอื่น เขาก็จะเลิกทันที
ทว่าวันนี้คำตอบกลับพลิกผัน “ใช่ วันนี้ไม่เหมือนเมื่อวาน วันนี้วีคือคนที่พี่รักและอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย ปล่อยพี่ไปเถอะที่รัก”
“ไม่ หนูไม่เชื่อ พี่สายก็รู้ พี่สายฟ้ารู้ว่า...”
สายฟ้าแกะมือของที่รักออก เขาหันหน้ากลับมามองน้องอย่างรวดเร็ว “อย่าพูดคำพวกนั้นออกมา และต้องให้พี่บอกให้พี่ย้ำอีกกี่ครั้งว่าพี่ไม่ได้รู้สึกกับเธอแบบนั้น เลิกรู้สึกแบบนั้นกับพี่ได้แล้ว พี่อึดอัดที่รัก พี่ไม่ชอบความรู้สึกที่เธอมีให้พี่”
ดวงตาที่เคยมองเธอด้วยความรักบัดนี้มันไม่มีอีกแล้ว เขามีแต่ความอึดอัด รำคาญใจ รังเกียจเธอ
ตื่น ตื่นได้แล้วที่รัก เลิกรักเขาได้แล้ว เขาไม่ได้รักเธอเลย
“ค่ะ ถ้าพี่ต้องการจะไป หนูก็ไม่มีสิทธิ์จะรั้งหรือไปยุ่งกับชีวิตพี่ ต่อไปหนูจะพยายามไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว ที่ผ่านมาหนูขอโทษที่วุ่นวาย” ที่รักมองนัยน์ตาของสายฟ้าพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้น หวังว่าพี่คงจะสงสาร ดึงเธอเข้าไปกอด และบอกว่าขอโทษ พี่จะไม่ไปจากเธอ
แต่ความเป็นจริงนั้น ไม่เลย ไม่ใช่แบบที่เธอคิด สายฟ้านิ่งขรึม เขามองเธอด้วยสายตานิ่งเรียบอยู่ครู่หนึ่ง
“ขอบใจที่เธอเข้าใจพี่สักที” คือคำพูดก่อนจะหันหลังให้น้องและเดินไปที่ประตูห้องนอน
เสียงหวานเอื้อนเอ่ยตามหลังร่างสูงด้วยเสียงแหบพร่า “ที่รักจะไม่รักพี่สายฟ้าแล้วค่ะ จะไม่รักอีกแล้ว”
ตะโกนให้ดังสุดเสียงคนพี่ก็ไม่หันกลับมามองน้อง เขาเดินออกจากประตูห้องนอนน้อง ลงมาชั้นล่างเพื่อมาหาแฟนสาวที่นั่งรอเขาอยู่กับป๊ามี้ของเขา
- Writer
