“เรื่องที่เราตกลงกัน ให้เป็นความลับดีกว่าไหมนะ” ผู้ชายชื่อข้างกายกระซิบหลังจากเสียงหัวเราะชวนสยองเงียบลง
“ผู้ชายคนนี้ใครที่รัก ทำไมต้องนั่งใกล้” น้ำเสียงพี่สายฟ้าฟังดูฉุนเฉียว เมื่อเงยหน้าขึ้นสีหน้าและดวงตาที่ดุดันก็มองมาที่ฉันแล้ว
“ไม่รู้จักค่ะ” โกหกแล้วหนึ่ง ฉันไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ ทว่าปากมันไปเอง จู่ ๆ ฉันก็กลัวสายตาพี่สายฟ้า จะว่าไปฉันก็ไม่รู้จักข้างกายอะไรนี่จริง ๆ นี่นา จะเรียกว่าโกหกได้ไง
“…” ข้างกายส่งเสียงหัวเราะ แสยะยิ้มร้ายใส่ฉัน แล้วลุกขึ้นยืนมองหน้าพี่สายฟ้าจากนั้นก็เดินออกไป
“ไม่รู้จักแล้วทำไมมันนั่งใกล้ได้” ทันทีที่ข้างกายลับสายตา พี่สายฟ้าก็นั่งลงข้างฉัน ใบหน้าเขายังคงมีหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปม น้ำเสียงคล้ายหาเรื่อง
“เขามาจีบ” จะบอกว่าทักคนผิดมันก็ไม่น่าจะใช่เหตุผลที่มานั่งใกล้ รับบทจีบฉันไปแล้วกันนะข้างกาย
“แล้วให้มันนั่งใกล้?”
“เปล่านะ” ดวงตาดุร้ายทำให้ฉันสั่นกลัวไม
