"ค่ะแม่ รีบๆ กลับมานะคะ"
[ขี้อ้อนอะไรกันเนี่ย อยู่กับพี่เขาคงไม่เหงาอยากให้แม่กับพ่อกลับเร็วๆ มั้ง คิกๆ]
รอยยิ้มที่จืดจางอยู่แล้วจางลงจนริมฝีปากเป็นเส้นตรง "รักแม่กับพ่อนะคะ"
ตัดสินใจวางสายพวกท่านแทน ไม่ใช่อะไรหรอก ฉันกลัวจะกลั้นน้ำตาไม่ไหวน่ะ
สองเดือนเต็มๆ เลยนะที่ฉันไม่ได้คุยกับพวกท่านนานๆ แบบนี้ ถึงแม้ว่าไม่กี่สัปดาห์ก่อนเราจะเจอกัน ได้กอดกันมาแล้วแต่มันก็ไม่เหมือนกัน
ในเมื่อช่วงเวลานั้นมันไม่มีความเป็นส่วนตัวใดๆ เลย
อีกอย่าง... ถ้าแม่ไม่เอ่ยถึงใครบางคนขึ้นมาฉันคงคุยต่อกับพวกท่านนานกว่านี้
ฟุบ..
หลังจากวางสายโทรทางไกลเสร็จเลยเดินมาทิ้งสะโพกงอนงามลงบนฟูกที่นอนหนานุ่ม หวนนึกถึงวันเวลาที่ได้อิสระคืนมา ผ่านมาแล้วสองวันสินะ แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้กัน
กึก..
มือที่กำลังเลื่อนหน้าจอดูรายชื่อเพื่อนๆ ที่พอจะคลายเหงาได้ชะงักค้าง เมื่อเลื่อนมาถึงรายชื่อของใครบางคน
'แก้มใ
