หมับ!
"อือ อย่ายุ่ง"
ฉันที่กำลังนอนสลึมสลืออยู่ปัดสิ่งที่มาเกะกะหน้าผากออกอย่างรำคาญ
"ยังไม่ตาย" เหมือนจะได้ยินเสียงใครสักคนพูดขึ้น แต่ฉันไม่อยากจะใส่ใจเพราะตอนนี้ปวดหัวมาก
ตั้งแต่ผู้ชายที่ชื่อตราบศึกอะไรนั่นเอากล่องปฐมพยาบาลมาทิ้งไว้ให้ ฉันก็นั่งทายาแก้ฟกช้ำที่ข้อเท้าตัวเองเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่ใช่ว่าพิถีพิถันอะไร เพียงแต่ว่าฉันไม่กล้าลงแรงบริเวณข้อเท้าเพราะกลัวเจ็บ
กว่าจะทาเสร็จเลยปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นก็นอนมองแสงไฟที่อยู่นอกหน้าต่างเล่นจนผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวตอนที่เหมือนมีอะไรมาสัมผัสที่หน้าผากเมื่อกี้นี้แหละจึงรู้ว่าตัวเองปวดหัว
เอ๊ะ! เดี๋ยวสิ เมื่อกี้ฉันรู้สึกเหมือนมีมือใครมาสัมผัสที่หน้าผากใช่ไหม แถมเหมือนมีเสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ ไม่ได้การแล้ว ตอนแรกว่าจะไม่สนใจแต่ตอนนี้ถึงเวลาคิดบัญชีแล้วล่ะ
เพล้ง!
ซ่า!!
"ฉิบ!!"
เพราะสติมาครบเมื่อนึกขึ้นได
