"ฟู่ววว เหนื่อยชะมัด" ฉันเป่าลมออกจากปากหลังจากจัดการปัดกวาดห้องที่เละเทะทั้งบนและล่างตามคำสั่งไอ้บ้าไททันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือบสายตามองนาฬิกาตรงผนังบ่งบอกว่าตอนนี้เกือบจะหกโมงเย็น
นี่ฉันตั้งใจทำความสะอาดได้ขนาดนี้เชียวเหรอ ทำจนลืมกินข้าวเที่ยงลากมาจวบจนเย็นแบบนี้ "โอ้ย!"
เพียงแค่ก้าวเท้าขวาเพื่อจะเดินลงมาชั้นล่างเผื่อในครัวหมอนั่นมีอะไรให้กินบ้าง ปากก็ต้องร้องโอดครวญเพราะรู้สึกเจ็บแปลบๆ จนไม่สามารถลงน้ำหนักขาข้างนั้นได้
"เพราะไอ้บ้าไททันคนเดียว" จำต้องนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่ใช้นั่งพักเหนื่อย ก่อนจะก้มลงมองข้อเท้าข้างที่เจ็บ ซึ่งตอนนี้มันบวมแดงจนเกือบจะกลายเป็นเขียวช้ำ ดีนะที่ไททันไม่ได้ล่ามโซ่ที่ข้อเท้าฉันไว้อีก ไม่งั้นขาฉันคงได้เดี้ยงหนักกว่านี้แน่ๆ
"เพราะแกเลย ไอ้โต๊ะบ้า!"
กึก...
กำลังจะขว้างไม้กวาดในมือใส่โต๊ะตัวปัญหาที่ทำให้ขาฉันเดี้ยงตอนที่เดินเตะมันตั้งแต่เมื่อคืนแต่ต้อง
