ตอนที่ 4
1002 Words
ซินแสชางเหรินค่อยๆ เอามือเลิกชายผ้าขึ้นมา เผยให้เห็นท่อนเนื้อดุ้นมหึมา ตั้งลำตระหง่านขึ้นมาน่าขนลุกขนพอง ทำเอาซุ่ยเสียนตะลึงมองแล้วร้องอุทาน
“โห… นี่มันแขนเด็กชัดๆ ของท่านใหญ่มาก”
ดวงตาของซุ่นเสียนลุกวาว
“แล้วถ้าเทียบกับของหนานเปียนสามีเจ้าล่ะ”
ซินแสอยากรู้
“โถ… ของสามีข้าเทียบไม่ได้เลย ต่อให้เอาของสามีของข้ามามัดรวมกันห้าดุ้นก็ยังไม่เท่ากับดุ้นเดียวของท่าน... ”
เพียงคำพูดที่ได้ยินจากปากของซุ่ยเสียน ทำให้ซินแสรู้ได้ในทันทีว่าแท่งหยกแห่งความเป็นชายชาตรีของหนานเปียนนั้นไม่ใหญ่พอที่จะให้ความสุขอย่างที่นางต้องการ
“ถ้าเป็นเช่นนั้น… เรื่องตั้งครรภ์คงจะมีแต่ข้าเท่านั้นที่จะช่วยได้… ”
ซินแสได้โอกาสรีบเสนอตัว
“ท่านหมายความว่ายังไง… ”
ซุ่ยเสียนตกใจ
“ทำไมเจ้าไม่ลองให้ข้าฉีดน้ำเชื้อให้เจ้าล่ะ… ข้ารับรองว่าเจ้าจะตั้งครรภ์สมใจแน่… ”
“อะไรนะ… นี่ท่านจะให้ข้าทำเรื่องน่าละอายเช่นนี้ได้ยังไง… ”
ซุ่ยเสียนตกใจ
“แต่ถ้ามันช่วยให้เจ้าตั้งครรภ์ได้… ก็น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับเจ้ามิใช่หรือ เพราะว่าข้าพอจะเดาได้ว่า… ”
หยุดก่อนที่จะพูดจบ
“ว่าอะไร… ”
ซุ่ยเสียนยิ่งอยากรู้
“ว่าสาเหตุที่สามีของเจ้าไม่อาจทำให้ตั้งครรภ์นั้นคงเป็นเพราะว่าน้ำเชื้อของหนานเปียนไม่แข็งแรง… เรียกง่ายๆ ก็คือสามีของเจ้าน่าจะเป็นหมันนั่นเอง… ”
ซินแสชางเหรินรีบสรุป ก็เพราะอยากทำหน้าที่ฉีดน้ำเชื้อให้กับนาง
ครั้นเมื่อเห็นว่าซุ่ยเสียนนิ่งฟังก็รีบหว่านล้อมให้นางใจอ่อน
“เจ้าก็รู้ว่าผู้สืบสกุลมีความสำคัญกับตระกูลเพียงไร และข้าเชื่อว่าซินแสผู้มากประสบการณ์อย่างข้าจะสามารถทำให้เจ้ามีลูกชายได้ ถ้าเจ้าไม่อาจมีบุตรไว้สืบสกุลฐานะฮูหยินของเจ้าก็ไร้สิ้นความหมาย… คิดดูให้ดีนะ… ”
ซินแสกล่าวให้คิด…
ซึ่งซุ่นเสียนก็ไม่เถียง ว่าที่ซินแสชางเหรินกล่าวมาทั้งหมดนั้นเป็นความจริง
คนจีนให้ความสำคัญกับบุตรชายซึ่งเป็นผู้สืบสกุล บุตรชายจะอยู่ดูแลบิดามารดา ต่างจากบุตรสาวที่พอแต่งงานไปก็เปลี่ยนไปใช้แซ๋อื่น ออกเรือนไปดูแลครอบครัวของสามี
“ไหนๆ ก็มาถึงขึ้นนี้แล้ว… อย่าชักช้าอยู่เลย มาให้ข้าฉีดน้ำเชื้อเถอะนะ… ”
ซินแสโอบสะโพกของซุ่ยเสียนมาที่ขอบเตียง เอามือดันเข่าสองข้างตั้งชัน
รีบแหวกผ้าควักเอาท่อนเอ็นลำมหึมาของตัวเองเข้ามาจ่อชิดปากรูสวาท กำลังร้อนลื่นไปด้วยน้ำเมือกคาวของความใคร่
ทว่าในจังหวะที่กำลังจะกดทะลวงเข้าใส่ เสียงเคาะรัวที่ดังขึ้นหน้าประตูห้อง ก็ทำให้ทุกอย่างต้องหยุดชะงักลงกลางคัน
“งั้นเอาไว้คราวหน้า… รอให้ถึงช่วงเวลาที่สามีของเจ้าจะต้องเดินทางไปต่างเมือง… ตอนนั้นข้าจะมาตรวจอาการของเจ้าอีกที ข้าทำให้เจ้าตั้งครรภ์ได้อย่างแน่นอน… ”
ชางเหรินรีบกระซิบกระซาบ กล่าวอย่างแสนเสียดาย รีบนัดแนะเวลากับซุ่นเสียน
“ก็ได้… ตกลงตามนั้น เดี๋ยวข้าจะให้สาวใช้ไปตามท่านในวันที่สามีข้าไม่อยู่”
ซุ่ยเสียนรับคำ
“ฮูหยินเจ้าคะ คุณชายใช้ให้ข้ามาถามว่าท่านซินแสตรวจดูอาการเสร็จหรือยัง… เหตุอันใดจึงใช้เวลาตรวจนานนัก… ”
ซุนหนี่ถามหลังจากผลักประตูแล้วก้าวเข้ามาในห้อง แต่โชคดีที่มีม่านกันสายตาเอาไว้ ทำให้สาวใช้ไม่เห็นว่าหลังม่านนั้นชางเหรินและซุ่ยเสียนกำลังรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง
ก่อนที่ชางเหรินจะเปิดม่านออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจนักที่โดนขัดจังหวะกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่รอมร่อ
“ซินแสเจ้าคะ… ท่านตรวจอาการของฮูหยินเสร็จแล้วหรือยัง… ”
ซุนหนี่รีบถามตามที่หนานเปียนสั่งมา
“เสร็จแล้ว… ”
ซินแสตอบขณะหนานเปียนก้าวเข้ามาในห้องพอดี
“เป็นไงบ้างท่านซินแส… ท่านรู้สาเหตุหรือไม่ว่าเพราะเหตุใดนางจึงยังไม่ตั้งครรภ์เสียที”
หนานเปียนที่ยืนกระวนกระวายรออยู่นอกห้องพักใหญ่ๆ ด้วยความเป็นห่วงเมียรัก เอ่ยถามกับซินแสด้วยความอยากรู้
“ข้าตรวจดูอาการแล้ว… ฮูหยินของท่านปกติดีทุกอย่าง เอาเป็นว่าเดี๋ยวข้าจะจัดยาบำรุงสำหรับสตรีไว้ให้ เดี๋ยวอีกสักพักให้สาวใช้ไปรับยาที่บ้านข้าก็แล้วกัน… ”
ซินแสกล่าว…
พูดคุยกันต่อมากับหนานเปียนอีกครู่สั้นๆ ก็ขออำลากลับออกมาจากบ้านหลังใหญ่
“ซุ่ยเสียน… เจ้าเป็นยังไงบ้าง”
หนานเปียนรีบก้าวเข้ามาที่เตียง ละล่ำละลักถามภรรยาคนงามด้วยความห่วงใย
“เดี๋ยวคงต้องรอยาบำรุงของซินแส… ข้าเชื่อว่าไม่นานข้าจะตั้งครรภ์ลูกของท่านอย่างแน่นอน… ”
ซุ่ยเสียนกุมมือสามีที่เข้ามานั่งลงข้างเตียง โอบกอดนางด้วยความรักใคร่
“รู้แบบนี้ข้าก็โล่งใจ… ”
หนานเปียนก้มลงจูบที่หน้าผากของเมียรัก คุยกันอ้อยอิ่งอยู่ครู่สั้นๆ จากนั้นก็ต้องรีบเดินออกมาเมื่อมีคนงานที่โรงทอผ้ามาตามให้ไปดูงาน
ในเวลาต่อมา
เมื่อหนานเปียนผู้เป็นสามีออกไปดูงานที่โรงทอผ้า ส่วนสาวใช้ซุนหนี่ก็ตามไปเอายาที่บ้านของซินแสชางเหริน
ครั้นเมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้อง ซุ่ยเสียนก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาแปลกๆ
นางเท่านั้นที่รู้… ว่านั่นเป็นเพราะอารมณ์ทางเพศที่ยังคงค้างคา
- Writer
