หยางหนิงเฉิงอุ้มไป๋ซู่ฮวาออกมา ก่อนจะวางนางลง ด้านหน้ามีอะไรบางอย่างมีผ้าคลุมอยู่ หยางหนิงเฉิงกำลังจะเปิดก็มีเสียงเล็กๆดังมาก่อน
"เสี่ยวฮวาๆ ข้ามาแล้วโอ๊ยเหนื่อยมากเลย ข้าไปต่อแถวร้านจี้หรงมาซื้อบ้วยดอง เอ่อพุทราเชื่อม ถังหูหลู่แล้วก็เอ่อ อะไรนะอ้อแตงหวาน มีแตงหวานด้วยข้าไม่รู้ว่าแตงอะไรลูกละตั้งห้าตำลึง ถ้าไม่รักเจ้าไม่ยอมจ่ายหรอกนะ"
ไป๋ซู่ฮวายิ้มให้กับเซียวผิงผิง เด็กคนนี้มีน้ำใจกับนางเสมอ แบ่งขนมแบ่งของกินให้ตลอด แบ่งให้กระทั่งอาเล็กของนาง
ลู่เปียวจำเสียงยายเด็กปากเสียเมื่อวานได้ ก็หันมาทันที แต่ไม่ใช่สิเด็กคนเมื่อวานมอมแมมเหมือนลูกหมาคลุกฝุ่น แต่สตรีตรงหน้างามนัก แม้ไม่งามเทียบเท่าพี่สะใภ้แต่ดวงตาคู่นั้น ปากเล็กๆนั่นชวนให้รั้งเข้ามาหาแล้วจับนาง อืมมม
แต่ดูเหมือนเซียวผิงผิงจะไม่คิดเหมือนเขา เห็นหน้า เอ่ยปากก็กระแนะกระแหนบรรพบุรุษเขาทันที
"อ้าวนึกว่าใครที่แท้ไอ้หน้าขาวคนเมื่อวานนี
