ฮูหยินคนงามของคุณชายหยาง

ข้ายอมให้เจ้าลงโทษ

ไป๋ซู่ฮวาพาเด็กทั้งสองเข้านอนเรียบร้อยแล้ว จึงผสมน้ำในถังให้กับหยางหนิงเฉิง

มือของภรรยาสาวกำลังช่วยชำระร่างกายให้ หยางหนิงเฉิงรั้งนางมาจูบแต่คนตัวเล็กดันเขาออก

ไป๋ซู่ฮวาไม่ยอมตามใจ หยางหนิงเฉิงรู้สึกแปลกใจ วันนี้นางแข็งขึงยิ่งนักเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเขาเลย หยางหนิงเฉิงถอนหายใจก่อนจะหลับตาลง

"ฮวาเอ๋อร์ วันนี้เจ้าไม่อยากปรนนิบัติพี่ก็ไม่เป็นไร เจ้าขึ้นเขามาคงเหนื่อยเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จพี่จะเข้านอนเลย"

ไม่มีเสียงตอบ ร่างบางยืนน้ำตาคลอกลั้นสะอื้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปนอกบ้านนั่งร้องไห้

อาหลี่เห็นฮูหยินของตนร้องไห้ก็ใจไม่ดี ท่านแม่ทัพทำอะไรอีกเล่าเนี่ย อาหลี่รอจนเขาอาบน้ำเสร็จจึงเข้าไปหา

"ท่านแม่ทัพ ฮูหยินนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้าน ฝนจะตกแล้วนางยังไม่ยอมเข้ามาเลยขอรับ"

หยางหนิงเฉิงบอกให้อาหลี่พยุงเขาไปหานางที่หน้าบ้าน ไป๋ซู่ฮวายังคงนั่งเหม่อ นางเหมือนคนโง่มากนักหรือ อาหลี่พยุงหยางหนิงเฉิงให้นั่งลงข้างๆนาง

เขาโอบนางไว้ ลูบไหล่บางที่สั่นเพราะนางกำลังสะอื้นอยู่

"ฮวาเอ๋อร์คนดีเจ้าร้องไห้ทำไม ทุกข์ใจเรื่องใดบอกพี่เถอะ" ไป๋ซู่ฮวากันหน้ามามองเขา น้ำตาเปื้อนแก้มจนหยางหนิงเฉิงปวดใจ

"ท่านโกหกข้า ท่านไม่ได้ขาเจ็บท่านพี่ข้ารู้มาสามวันแล้ว รอว่าเมื่อไหร่ท่านจะเลิกเห็นข้าเป็นคนโง่ แต่ท่านก็ยังหลอกลวงข้าอยู่ ที่บอกจะมีข้าคนเดียวเรื่องจริงหรือ เรื่องแค่นี้ยังโกหกข้าเลยฮือๆ คนหลอกลวงข้าไม่อยากอยู่กับท่านแล้ว"

"ฮวาเอ๋อร์ อย่าโกรธนะฟังพี่ก่อนได้หรือไม่ ฝนจะตกแล้วเข้าบ้านเถอะ"

"ไม่ ข้าไม่รู้จะถูกหลอกเรื่องอะไรอีก ฮือๆๆหยางหนิงเฉิงท่านมันคนปลิ้นปล้อน"

ไป๋ซู่ฮวาร้องไห้ ซบหน้ากับอกเขาสองมือน้อยๆก็ทุบไหล่กว้างไปด้วย

"ข้าจะพานางไปที่ของข้าสักหน่อย อยู่ที่นี่ดูแล้วเด็กๆให้ดี"

หยางหนิงเฉิงสั่งอาหลี่จากนั้นก็อุ้มไป๋ซู่ฮวาดีดตัวเหินเพียงไม่นานก็พามายังถ้ำบนภูเขา ที่นี่มีแต่เขาที่รู้ว่ามีมันอยู่เขามักมาพักผ่อนเสมอ พาคนตัวเล็กที่กอดคอเขาร้องไห้เดินเข้าด้านใน โบกมือทีเดียวไฟในตะเกียงก็สว่างขึ้น

หยางหนิงเฉิงวางร่างบางลงบนเตียงหินที่ปูด้วยพรมขนสัตว์ จูบซับน้ำตาให้นางก่อนจะเอ่ยขอโทษ

"ฮวาเอ๋อร์ พี่ขอโทษเดิมทีไม่ได้ตั้งใจหลอกลวงเจ้า พี่แค่อยากออกจากสถานศึกษาเลยแสร้งว่าบาดเจ็บ แต่จับพลัดจับผลูได้เจ้ามาเป็นเมียเรื่องมันเกิดแล้วพี่ไม่ตั้งใจปิดบังจริงๆนะ"

"ท่านจึงต้องเสแสร้งต่อหรือ ข้ารู้ว่าท่านไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา แต่เวลาอยู่กับข้าท่านช่วยจริงใจสักหน่อยไม่ได้หรือ อนาคตท่านจะแต่งคุณหนูจวนไหนข้าไม่ว่า แต่ตอนอยู่กับข้าอย่าหลอกลวงได้หรือไม่ฮือๆๆ"

"ไม่ ข้าจะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น ทั้งชีวิตข้าขอมีแค่เจ้า เด็กดีเงียบนะข้าไม่หลอกลวงแล้ว จะเล่าให้ฟังทุกอย่างดีหรือไม่ เงียบเถอะนะ ข้าปวดใจนักยามที่เจ้าเป็นเช่นนี้"

หยางหนิงเฉิงซับน้ำตาให้นาง ก่อนจะจุมพิตดูดดื่มไป๋ซู่ฮวาเริ่มรักคนตรงหน้าแล้ว บวกกับความรู้สึกของร่างเดิมนางจึงปล่อยกายปล่อยใจให้เขาปลดเปลื้องอาภรณ์จนเปลือยเปล่า กว่าจะรู้ตัวยอดอกสีชมพูก็ถูกริมฝีปากหนาได้รูปดูดเม้มจนเสียวซ่าน

"อื้อ ท่านพี่ไหนว่าจะคุยไงเจ้าค่ะ แบบนี้จะคุยรู้เรื่องหรือ อ่าห์ท่านพี่ท่านดูดแรงนักข้าเสียวเจ้าค่ะ"

"เด็กดี พี่จะให้เจ้าลงโทษพี่ไงดีไหมหืม วันนี้พี่จะรอเจ้าลงทัณฑ์พี่มาเถอะนักโทษพร้อมแล้วเมียจ๋า อยากทำรุนแรงกับพี่ตรงไหนตามใจเจ้าเลย"

หยางหนิงเฉินพลิกกายนางขึ้น สายตาที่มองไป๋ซู่ฮวาด้วยสายตาหวานล้ำ ไป๋ซู่ฮวาเลื่อนกายลงต่ำริมฝีปากบางจุมพิตแก่นกายใหญ่โตเรียวลิ้นไล้ตรงจุดอ่อนไหวของเขาไปมา คนด้านล่างครางเสียงต่ำ

"อ่าห์ เจ้าลงโทษแบบใดหรือฮูหยิน เหตุใดข้าเสียวซ่านนัก ทรมานเหลือเกินหืม"

คนตัวเล็กไม่พูดนางกำลังดูดดื่มกับความใหญ่โตนั่น ช่างเต็มปากเต็มคำยิ่งนัก หยางหนิงเฉิงแทบจะทนไม่ไหวแล้ว เมียสาวลงโทษเขาเสียวซ่านเกินไป จึงรั้งนางขึ้นมาแล้วจุมพิต

"ข้ายังลงโทษท่านไม่จบเลยนะ อยู่เฉยๆไม่งั้นข้าจะโกรธเพิ่ม"

พูดจบก็ขยับกายเลื่อนลงมาก่อนสะโพกงามจะค่อยๆกดลงมาที่แก่นกายแข็งขึง

"อ่าห์ ท่านพี่ อืมเสียวเหลือเกินข้าจะลงโทษท่านแล้วนะ อ๊ายยยย เสียวมากเลย อื้อ ซี๊ดท่านพี่เจ้าขา อื้อ อร๊ายยยย"

"อืม บอกความจริงเรื่องหนึ่งที่จริงพี่ไม่ใช่บัณฑิตแต่เป็นทหาร คนดีแล้วเจ้าอยากรู้ไหมพี่ถนัดอาวุธอะไรที่สุด"

"มะ ไม่รู้เจ้าค่ะ อร๊ายถึงแล้วท่านพี่ข้าถึงแล้ว อื้อเสียวจังเลยท่านพี่ ท่านบอกมาเถอะข้าเดาไม่ถูกหรอก"

หยางหนิงเฉิงพลิกกายเมียรักลงก่อนจะดันหน้าขานางให้กว้างขึ้นแล้วขยับสะโพก

"อาวุธที่ถนัดที่สุดของพี่คือพี่ถนัดใช้ทวน แต่คนดีทวนของพี่อยากใช้แต่กับเจ้า พี่ควงทวนเก่งนะพี่จะลองควงทวนพี่กับเจ้าสักรอบเจ้าว่าดีไหม"

ไป๋ซู่ฮวาพยักหน้า หยางหนิงเฉิงกดสะโพกลงมาก่อนจะบดเป็นวงกลมช้า ไป๋ซู่ฮวาผวากรีดร้องทันที

"อร๊ายยยยยย อือ เสียวไม่ไหวแล้ว นี่ท่านลงโทษข้าหรือข้าลงโทษท่านกันแน่ ท่านพี่เร่งเถอะเจ้าค่ะข้าจะถึงอีกแล้ว อื้อ"

"พี่ให้เจ้าลงโทษพี่ไปแล้ว ตอนนี้พี่กำลังขอโทษเจ้าอยู่ไงคนดี อ่าห์แน่นเหลือเกินเจ้าช่างตอดรัดจนพี่จะไม่ไหวแล้ว ฮวาเอ๋อร์พี่อยากได้ยินเสียงครางของเจ้า เรียกหาแต่พี่เจ้าครางสิ ตอนอยู่ที่บ้านเจ้ากลั้นมันไว้พี่รู้เพราะเด็กๆนอนอยู่ ตอนนี้มีเพียงเราสองคนครางออกมาดังๆ พี่อยากฟัง"

สะโพกหนาขยับเร่งรุนแรงจนสองเต้ากระเพื่อมไปมา ไป๋ซู่ฮวาคว้าเต้าตัวเองบีบเคล้น สายตาอ้อนวอนคนตัวโต

"อื้อ ท่านพี่ท่านไม่หิวหรือ ไหนว่าขอโทษข้าอยู่ไงตอนนี้ข้าต้องการท่าน อร๊าย หยางหนิงเฉิงข้าต้องการท่าน ข้ารักท่านเหลือเกิน รักข้าเถอะ อื้อ"

หยางหนิงเฉิงพอใจมาก เมียเขาเร่าร้อนนัก ควรหาโอกาสพานางมาที่นี่บ่อยๆ เขาชอบฟังเสียงครวญครางแสนหวานจากปากจิ้มลิ้มนั่น ก้มลงดูดดื่มเต้างามสลับไปมา

"พี่จะถึงแล้วเราถึงพร้อมกันนะเมียจ๋า อ่าห์ ซี๊ดเสียวนัก รัดแน่นดีเหลือเกินเมียข้า อืมถึงแล้วเมียจ๋า ฮวาเอ๋อร์พี่ถึงแล้ว"

"ข้าก็ถึงแล้วท่านพี่ อื้อเสียวไปทั้งกายแล้ว อร๊าย"

ทั้งคู่กระตุกเกร็งพร้อมกัน ขาเรียวเกี่ยวแผ่นหลังเขาแน่น ส่วนหยางหนิงเฉิงก็กดสะโพกลงมาจนแน่นเช่นกัน เขาปลดปล่อยจนแน่ใจว่าไม่หกมาข้างนอกสักหยด เขาต้องการมีลูกกับนาง

หยางหนิงเฉิงรักนางอีกครั้งในบ่อน้ำพุร้อน ไป๋ซู่ฮวาสู้ไม่ไหวแล้ว นางกอดคอเขาแน่น คนบ้านี่อุ้มพานางเดินจะทั่วถ้ำอยู่แล้ว

สายฝนที่กระหน่ำด้านนอกแข่งกับเสียงครางของคนทั้งคู่ ยามที่ฟ้าแลบลงมากระทบผิวกายของนางทำเอาหยางหนิงเฉิงยิ่งคลั่งรักเมียสาว ให้ตายสินางเย้ายวนเหลือเกิน

"ท่านพี่ เสร็จสมครั้งนี้พักนะเจ้าคะ เมียไม่ไหวแล้วจริงๆ ขาไม่มีแรงแล้ว อร๊าย ท่านพี่ไม่ไหวแล้ว"

หยางหนิงเฉิงขย่มจนนางร้องขอทีเดียว สุดท้ายก็ปลดปล่อยอีกรอบ เขาปล่อยในกายนางไปถึงห้าครั้งแล้ว จากนั้นก็ยอมปล่อยให้นางพักนอนกอดเอาไว้ จุมพิตขมับก่อนจะเอ่ยปากพูดคุย

"ข้าต้องไปตามหาอาสะใภ้ เด็กสองคนนั้นเป็นหลานข้าก็ว่าได้ ในตระกูลข้ามีการแก่งแย่งชิงดีกัน นางให้ข้าเอาพวกเขามาเลี้ยงดูส่วนนางหนีไปยังแคว้นอื่น คนของนางส่งข่าวมาเมื่อไม่นาน ฮวาเอ๋อร์ ไปครั้งนี้หลายเดือนนัก ไม่รู้ว่าจะเจอนางตอนไหน หนิงจินกับหนิงหรงคงต้องฝากเจ้าแล้วคนดี"

"เรื่องที่ท่านทำเป็นพิการ หากไม่อยากเรียนก็แค่ลาออกไม่ได้หรือเจ้าคะ เหตุใดต้องสร้างเรื่องถึงเพียงนี้กัน"

"ซุนเย่วเล่อคนนั้นตามติดข้านัก สลัดนางไม่ออก จะลงมือก็ไม่ได้บิดานางเป็นคนดียิ่งนัก อีกอย่างไม่ต้องการให้ใครวุ่นวายมากนัก ไม่อยากเปิดเผยร่องรอยเจ้าแฝด"

"ท่านพี่ ไม่มีสำนักศึกษาที่อื่นแล้วหรือเจ้าคะ คุณหนูซุนคนนั้นร่วมมือกับจางชุน ให้ร้ายท่านกับข้า สตรีเช่นงูพิษนั่นข้าไม่วางใจให้เด็กๆเข้าใกล้"

"สถานศึกษามีแค่ของอาจารย์ซุนที่สอนได้ดีที่สุด ที่อื่นพี่ไม่เคยได้ลองไปดู เอาไว้จะให้เสี่ยวจิ้งไปดูว่าที่ไหนดี"

"ท่านพี่ ท่านอายุเท่าไหร่กันถึงเข้ากองทัพ ไม่ใช่ท่านเพิ่งจะสิบเก้าหรือ" ไป๋ซู่ฮวาอายุยี่สิบหกตอนที่จากมาจากโลกก่อน

"ความจริงข้าอายุยี่สิบหกแล้ว แต่ปิดบังเพื่อเข้าเรียนน่ะ หาข่าวของอาสะใภ้ไปด้วย ใครว่าบัณฑิตไม่รู้จักนินทา ในนั้นแค่มีเงินก็มีพวกหาข่าวพวกขุนนางไม่ยาก"

"ฝนยังไม่หยุดเลย จะกลับอย่างไรกันเจ้าคะ นี่ยามอวิ๋นแล้ว อื้อ ท่านพี่พอนะเจ้าคะอย่าเม้มไม่ไหวแล้ว"

"ขออีกรอบนะ อีกสองเดือนต้องเดินทางขอตักตวงความหวานจากเจ้าเก็บเอาไว้ คนดีนะขอพี่อีกครั้งนะ"

ไป๋ซู่ฮวาพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม

"ข้าตามใจท่านพี่ มอบให้ทั้งตัวทั้งใจแล้ว ต่อไปห้ามโกหกข้าอีก ความลับก่อนหน้าข้าจะไม่ถามให้ท่านลำบากใจ ฐานะของท่านข้าไม่สนใจตอนมีข้าอยู่ช่วยจริงใจกับข้าได้หรือไม่เจ้าคะ"

"ข้ารักเจ้า ไม่มีความลับกับเจ้าอีกแล้ว รอข้ากลับมาจะแต่งเจ้าเข้าจวน อืมนุ่มนักแม่แกะน้อยเนื้อแน่นเหลือเกิน"

หยางหนิงเฉิงงรักนางจนฟ้าสาง ด้านนอกฝนหยุดแล้วเขาแต่งตัวอุ้มนางพาเดินลงเขา ใกล้ถึงตีนเจอชาวบ้านบางคนมาหาผักป่าเพราะเมื่อคืนฝนเพิ่งตก

ชาวบ้านแปลกใจ ขาเขาหายดีแล้วหรือเวลายืนมั่นคงนั้นช่างหล่อเหลาสง่าผ่าเผยยิ่งนัก สตรีบางคนแม้ว่าในอ้อมกอดของเขาจะมีไป๋ซู่ฮวาอยู่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะทอดสายตามาให้

" ข้าต้องฝึกวิชาบ้างแล้ว เอาไวไล่ตะเพิดสตรีที่จะมาจ้องงาบสามีข้า"

ไป๋ซู่ฮวาบ่นอุบอิบกับอกกว้าง หยางหนิงเฉิงหัวเราะเมียสาว ก่อนก้มลงจุมพิตนางไม่อายผู้คน

หนึ่งในนั้นมีจางชูนที่ยืนกำหมัดแน่นอยุ่ด้วย ดูจากอาการระโหยโรยแรงก็รู้ว่าพวกเขาเพิ่งสุขสมกันมา นางคือผู้หญิงของเขา หยางหนิงเฉิงมีสิทธิ์อะไรมาครอบครอง

จางชุนเดินกลับไปเขาต้องการวบรวมอันธพาลมาทุบตีไอ้หน้าอ่อนนี่ แต่เขาไม่รู้เลยว่าไอ้หน้าอ่อนคนที่เขาหาเรื่องคือดาวมัจจุราชแห่งแคว้นฉินเชียวนะ ขนาดฮ่องเต้ยังต้องยอมให้เวลาเจอหน้า จางชุนไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะหายไปตลอดกาล เพราะหมายปองคนที่ไม่ควรหมายปอง