ฮูหยินคนงามของคุณชายหยาง

ให้หมอมาดูอาการ

ไป๋ซู่ฮวาพูดรวดเดียวจบก็ออกไป หยุนซานถึงกลับกรอกตา เมียเช่าบ้านสามีนี่มันเรื่องแปลกประหลาดอะไรกัน

"สวัสดีขอรับท่านเจ้าบ้าน ข้าไป๋ซูหยางเป็นน้องของพี่ใหญ๋ไป๋ซู่ฮวาขอรับ"

เด็กชายวัยเก้าขวบถือห่อผ้าคำนับบุรุษบนเตียง หยางหนิงเฉิงพยักหน้าก่อนจะเอ่ยเพียงประโยคเดียว

"เรียกข้าว่าพี่เขย เอาของไปเก็บเถอะห้องเจ้าอยู่ด้านโน้น หนิงจินพาเขาไปที"

หยางหนิงจินที่กำลังตกใจกับกองข้าวของรีบมาทันทีที่พี่ชายเรียก

หยุนซานตรวจอาการให้เขาก่อนจะเอ่ยเสียงเบา"

ท่านแม่ทัพเหตุใดท่านถึงพลาดพลั้งได้ ฝีมือเช่นท่านไม่น่าถูกคนวางยานะขอรับ"

"ตอนไปหาข่าวถูกยิงมาแผลคงอักเสบมีไข้น่ะ"

" คุณหนูซุนคนนั้นเป็นคนวางยาท่านหรือขอรับ ตอนนี้คุณชายลู่มาตงหนิง จะให้บอกเขาว่าท่านอยู่ที่นี่ไหมขอรับ"

หยางหนิงเฉิงเข้าเรียนที่สำนักศึกษาเพื่อหาข่าวของอีกฝ่ายแต่ตอนนี้เขาต้องการถอนตัวออกมาจึงแสร้งตกเขาแกล้งทำขาเป๋มีเพียงทำเช่นนี้ถึงไม่สามารถเข้าเรียนต่อได้

ทำให้สตรีที่ทำท่าทางว่ารักเขานักหนาไม่อยากให้ใครจับคู่นางกับคนพิการจึงร่วมมือกับจางชุน เดิมทีก็สงสารเด็กไป๋ซู่ฮวาคนนี้อยู่หรอกแต่ตอนนี้อยากหักคอมากกว่า

"อย่าเลย เด็กสองคนนี้ยังไม่ปลอดภัยตามหาฉินกุ้ยเฟยให้เจอก่อน ซุนเย่วเล่อคนนั้นจิตใจชั่วร้ายจริงๆแอบผสมยานอนหลับในห่อยาข้าเสียดายบิดาเป็นคนดีนักเก็บนางไว้ก่อน"

"ท่านแม่ทัพท่านซ่อนตัวมานานกว่าสามปีแล้ว ฝ่าบาทอยากให้พาพวกเขาเข้าวังตำแหน่งรัชทายาทรอไม่ได้นะขอรับ"

"คนของฮองเฮาร้ายกาจ ข้าเกรงว่าส่งพวกเขาถึงวังไม่เท่าไหร่คงเหลือแต่กระดูก พวกเขาเพิ่งจะห้าขวบยังไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมเหล่านั้นหรอก"

"เอ่อ น้องชายหนิงเฉิงอาการของเจ้าไม่ร้ายแรงเท่าไหร่อาจต้องอยู่บนเตียงสักร้อยวันดูแล้วน่าจะอีกปีหนึ่งหรือปีครึ่งจึงจะเดินได้ปกติ ช่วงนี้อย่าขยับล่ะฮูหยินหยางสามีท่านต้องคอยดูแลถ้าไม่อยากให้เขาพิการตลอดชีวิต"

หยุนซานพูดเสียงดังกับชายหนุ่มก่อนจะหันมาเอ่ยกับไป๋ซู่ฮวาที่เพิ่งกลับมาถึง

"เอ่อ ท่านหมอเทวดาท่านจ่ายยาเถอะเจ้าค่ะ ค่ารักษาเท่าไหร่เจ้าคะ" หยุนซานหันไปมองหน้าแม่ทัพหยางก็ได้แต่ไว้อาลัยให้สาวน้อยตรงหน้าก่อนจะเอ่ยเบาๆ

"ฮูหยิน ยี่สิบตำลึงขอรับ"

"ห๊า แพงเพียงนั้นเฮ้อได้ๆ ข้ามีสิบตำลึงรอเก็บเกี่ยวผลผลิตก่อนได้หรือไม่ข้าจะจ่ายส่วนที่เหลือ"

หยุนซานถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า จากนั้นก็สะพายล่วมยาเดินจากไป ไป๋ซู่ฮวาเดินออกมาส่งพร้อมกับบอกเจ้าหน้าที่ๆรอด้านนอก

"ทุกท่านอีกสามวันข้าจะเก็บเกี่ยวแปลงนาย หากบ้านท่านมีคนว่างงานข้ายินดีจ้างเจ้าค่ะ ข้าจะแบ่งเสบียงให้ด้วย"

ทันทีที่นางพูดจบคนเหล่านั้นก็ดีใจ พวกเขาทำงานมีเงินเดินก็จริงแต่ที่บ้านก็หลายปากท้องเรื่องดีๆเช่นนี้เหตใดจะไม่ทำเล่าจากนั้นก็บอกลากัน ไป๋ซู่ฮวาเดินเข้ามาในบ้านเดินไปหาหยางหนิงเฉิงที่นั่งอยู่

"นี่ตาทึ่มเรามาตกลงกัน ข้าจ่ายค่าเช่าให้เจ้าล่วงหน้าเป็นค่ายายี่สิบตำลึงไปแล้ว อาหารการกินเสื้อผ้าข้าจะจัดการให้ ต่างคนต่างอยู่ข้าไม่ยุงกับเจ้าส่วนเจ้าก็ไม่ยุ่งกับข้า เจ้ารังเกียจข้าๆรู้รอเจ้าหายดีข้าหาที่อยู่ได้จะพาน้องชายออกไปเองว่าอย่างไร"

ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยกับเขา คนบนเตียงโมโหคิดว่าเขาเป็นอะไรปีนเตียงเขาเสร็จก็ถีบหัวส่งหรือ

"หมอหยุนบอกว่าอีกปีครึ่งข้าจึงจะหาย อีกอย่างเจ้าเป็นเมียข้าแล้วควรปรนนิบัติข้า เด็กสองคนนั้นเพิ่งจะห้าขวบตัวเพิ่งจะพ้นขอบเตียงเอง"

คนบนเตียงอยากจับนางกดลงใต้ร่างเขาจริงๆช่างปากเก่งชอบหาเรื่องนัก ไป๋ซู่ฮวาไม่รู้ว่าอีกคนคิดอะไรนางได้แต่กลอกตามองบน จึงตกลงว่าจะดูและเขาจนกว่าจะหาย นางเพิ่งมาอยู่ที่นี่ต้องศึกษากฎหมายและการใช้ชีวิตให้ดี ถ้าน้องชายเรียนหนังสือแล้วสอบรับราชการได้นางที่เป็นหญิงหม้ายก็ไม่ต้องกังวล

"ได้เอาตามนี้แหละ ฟ้ามืดแล้วข้าจะเอาหมูที่ซื้อมาใส่โอ่งก่อนวันนี้กินซาลาเปากับขนมเถอะ ข้าเหนื่อยอยากนอนแล้ว"

โชคดีบ้านนี้มีรั้วแข็งแรงไป๋ซู่ฮวา นำวัวไปผูกไว้พรุ่งนี้ค่อยทำคอกให้แล้วกันอยู่ใต้ต้นไม้ไปก่อนนะ จากนั้นไป๋ซู่ฮวาก็ต้มน้ำให้เด็กๆอาบพร้อมเปลี่ยนชุดใหม่ ส่วนคนตัวโตนั่งรอนางอาบน้ำให้อยู่ไป๋ซู่ฮวาหน้าแดงถึงจะโจ๊ะพรึมๆกันมาแล้วแต่นั่นมันไป๋ซู่ฮวาคนเดิมนะ เฮ้อ

ไป๋ซู่ฮวาต้มน้ำร้อนไว้ ตนเองไปจัดการนำข้าวของบรรจุลงไห ท่านปู่หลิวเป็นช่างปั้นในหมู่บ้าน อยู่กันสองคนปู่หลานบุตรชายไปรับจ้างข้างนอกส่งเงินมาให้เดือนละห้าร้อยอีแปะ ปู่หลิวคนนี้ขยันนักปั้นหม้อปั้นปั้นไหได้สวยงาม แต่ขายไม่ค่อยดีแต่ก็ไม่เคยหยุดทำ งานเกรงว่าหากอยู่เฉยๆจะไม่สบายตัว

ไป๋ซู่ฮวาซื้อไหใบใหญ่มาสิบใบไหขนาดกลางสิบใบขนาดเล็กสอบใบ ไหใหญ่ใบละ30อีแปะไหขนาดกลางยี่สิบห้าอีแปะขนาดเล็กสิยอีแปะ

"เจ้าซื้อเยอะเพียงนี้เชียวหรือแม่หนูเสี่ยวฮวา"ปู่หลิวเห็นนางขนขึ้นเกวียนก็เอ่ยถาม เขาไม่ต้องการให้นางซื้อเพราะสงสารเขา

"ท่านปู่หลิว ข้าซื้อไปใส่ข้าวสารกับธัญพืชเจ้าค่ะ ท่านปู่ท่านพอจะทราบไหมเจ้าคะว่าซื้อกระสอบได้ที่ใด พอดีอีกสามวันข้าจะเก็บเกี่ยวแปลงนาจำต้องหามาใส่ผลผลิตเจ้าค่ะ"

ปู่หลิวให้หลิวกุ้ยอันหลานชายวิ่งไปหาแม่ม่ายไป๋ท้ายหมู่บ้านนางรับจ้างเย็บกระสอบ สักพักก็วิ่งกลับมาบอก ไป๋ซู่ฮวาบอกลาปู่หลิวกลับบ้าน

ตอนนี้นางกำลังเทข้าวสาร แป้งสาลี ถั่วเหลืองลงในไห เสียงด่ามาแต่ไกลๆ

"อีสารเลวไป๋ซู่ฮวาออกมานะ ซื้อของมามากมายแต่แอบเอาไว้เองยังเห็นหัวปู่กับย่าเช่นข้าหรือไม่"

แม่เฒ่าไป๋ตะโกนหน้าบ้านด่าไป๋ซู่ฮวาด้วยถ้อยคำหยาบคาย หยางหนิงเฉิงรำคาญเสียงคนพวกนั้นเขาอยากโยนออกไปจริงๆ

ได้ยินเสียงนางเดินออกจากในครัวไปหน้าบ้านเปิดประตูก็เจอแม่เฒ่าไป๋ ป้าสะใภ้ใหญ่ ไป๋ซิ่ว และลุงใหญ่ไป๋จิ้ง

"ท่านย่า ท่านมาโวยวายอันใดข้าเป็นสตรีแต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำสาดออกมา ข้าวของล้วนต้องเป็นของบ้านสามีมิใช่หรือ อ้อชาวบ้านที่มามุงดูเรื่องสนุกนี่จะมาช่วยเพิ่มเงินในถุงเงินข้าหรือ ดีจังก็เพิ่งจะจ่ายค่ายาสามีข้าไปสามสิบตำลึงเงินหมดพอดี ใต้เท้าผู้ตรวจการยังพักอยู่ในอำเภอ"

สิ้นเสียงของไป๋ซู่ฮวาชาวบ้านต่างแยกย้ายไปดูห่างๆทันที พวกที่ตามนางไปก่อเรื่องที่อำเภอเสียค่าปรับให้นางคนละตำลึง มิหนำซ้ำต้องให้ข้าวเปลือกกับแป้งสาลีชดเชยนางอีกอย่างละกระสอบ

"หึอีเด็กเลวสำส่อน แกก็คงสำส่อนเหมือนแม่แกนั่นแหละ นาสิบหมู่นั่นคิดเหรอว่าข้าจะยอมให้แกเก็บเกี่ยว ฝันไปเถอะ"

แม่เฒ่าไป๋ชี้หน้าด่านาง ไป๋จ้านมาถึงพอดีจึงเอ่ยขึ้น

"ยายเฒ่า อีกสามวันคนของที่ว่าการจะมาเก็บเกี่ยวแล้วรอรับผลผลิตรวมกับภาษาทีเดียว เจ้าอยากติดคุกแต่ทุกคนในหมู่บ้านไม่อยาก"

สิ้นคำผู้นำหมู่บ้านชาวบ้านก็แตกตื่น

"ท่านย่า ข้าจะบอกอะไรสักอย่างนะสามีที่ฟ้าประทานมาให้ข้าคนนี้ก็คือคนที่จางชุนอุตส่าห์วางแผนส่งมาให้ ข้าดีใจนะอย่างน้อยหยางหนิงเฉิงก็เป็นสุภาพบุรุษพอ เมื่อสักครู่เขาเพิ่งจะกล่าวว่าจากนี้ไปข้าก็คือภรรยาของเขา เขาจะรักและถนอมข้าอย่างดี

ส่วนท่านย่ากับลุงใหญ่มิสู้ไปเจรจากับจางเหวินซื่อแม่ของจางชุนจะดีไหม หรือจะปล่อยให้พี่ไป๋ซิ่วคลอดเด็กออกมาก่อนดี ท่านย่าข้ามิได้แพศยาเช่นมารดาข้าหรอกแต่แพศยาน่าจะมาจากท่านต่างหากลุงใหญ่มิใช่ว่าท่านท้องก่อนแต่งหรือ ตอนนี้ในท้องหลานสาวท่านไม่ดิ้นได้แล้วหรือ"

"กรี๊ด อีสารเลวกล้าด่าผู้อาวุโสหรือ"

แม่เฒ่าไป๋ท้องก่อนแต่งเป็นเรื่องที่สมัยนั้นกลายเป็นเรื่องเล่าหลังมื้อค่ำมานานเชียวแต่เด็กคนนี้กลับปลุกเรื่องนี้ขึ้นมาอีกรอบ

"หา ไป๋ซิ่วตั้งครรภ์หรือ นี่มันอะไรกัน"

"นั่นนะสิ หลอกพวกเราว่าน้องสาวคบชู้แต่ที่จริงตนเองแอบมีสัมพันธ์กับน้องเขย"

"น่าเกลียดจริงๆ" ชาวบ้านมองมายังบ้านสกุลไป๋อย่างรังเกียจไป๋ซู่ฮวาไม่ยอมให้จบง่ายๆ จึงกล่าวต่อ

"ท่านย่า ตอนนี้หลายคนกำลังคุยเรื่องแต่งงานท่านอย่าทำให้พวกเขาเดือดร้อนเชียวนะ อ้อวันนี้ตอนอยู่ที่ศาลข้าเห็นแม่สื่อฮวนมายืนฟังด้วย ข้ามีสามีแล้วไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้หรอก ท่านปู่ผู้นำ เดือดร้อนท่านอีกแล้วนะเจ้าคะ ใครใช้ให้ท่านมาปกครองพวกเป็ดไก่ไร้ระเบียบสั่งสอนไม่ได้กันเล่า"

"อีสารเลวข้าจะฉีกปากเน่าๆของเจ้าซะ "