“เป็นห่วงแต่ก็ไปคุยกันคนอื่น”
ญาลินนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเบาะรถด้านหลังที่ประจำของเธอ ใจเธอก็อยากจะหนีเขากลับบ้านเองแต่เพราะรู้สึกไม่สบายเลยต้องมานั่งนิ่งอยู่ตรงนี้
“เรากลับบ้านกันเลยไหม”
เขาเดินเข้ามาหาหญิงสาว มือใหญ่คว้ามือเล็กเอาไว้แน่น คิดถึงมาทั้งวันถ้าไม่ติดว่ามีคนเดินผ่านไปมามากมายเขาคงหอมแก้มเธอไปแล้วให้คลายความคิดถึง
“ไม่ต้องมาจับตัวหนูญา เอามือออกไปนะ”
หญิงสาวสะบัดมือยกใหญ่คล้ายรังเกียจ เขาหายไปทั้งวันทั้งที่ควรจะมาพูดความจริงกับเธอตั้งแต่เมื่อเช้าที่เธอหนีมาแต่เขาก็ไม่ทำปล่อยเวลาล่วงเลยจนเย็นป่านนี้ไม่เคยนึกถึงจิตใจของเธอที่ต้องเฝ้ารอมาทั้งวัน
“ญาลินมีเหตุผลบ้างสิ”
เขายอมเธอได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องเดียวคือเธอห้ามหวงเนื้อหวงตัวกับเขาเพราะเขาขาดกลิ่นหอมของเธอไม่ได้
“หนูญาไม่เคยมีเหตุผล ไม่ต้องมาเข้าใกล้”
ร่างเล็กขยับหนีเข้าไปด้านในรถมากกว่าเดิม น้อยใจในความไม่ใส่ใจของเขาและยัง
