“แล้วเจอกันค่ะพี่เบส”
หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขากลับมาแล้วถึงจะยังไม่มาหาเธอแต่แค่รู้ว่าเขากลับมาอยู่ใกล้เธออีกครั้งแค่นี้ก็ดีใจมากเกินพอแล้ว ไม่แน่แขกที่มารอพบเธออาจจะเป็นเขาก็ได้
“ครับ”
ใบหน้าเคร่งขรึมเผยยิ้มตามหญิงสาวด้วยไม่รู้ความในใจของเธอก่อนจะเลี่ยงเดินไปอีกทางเพื่อหลบทางให้ญาลิน ก่อนจะก้าวเดินต่อไปเพื่อเยี่ยมอาการของไอลินและรายงานผลให้เจ้านายฟังถึงงานที่เขาไปเป็นเลขาให้ธามมา
“หวัดดี”
เจสซี่นั่งจิบน้ำผลไม้แก้วโตที่เจ้าของบ้านเอามาเลี้ยงต้อนรับเธออย่างสบายอารมณ์ราวกับว่าที่นี่คือบ้านของเธอ สายตาไม่เป็นมิตรกับใครทั้งนั้นบนโลกใบนี้หันไปเหยียดมองเจ้าของบ้านที่กำลังเดินเข้ามาอย่างไร้มารยาทและเธอก็ไม่เคยมีมันเพราะมันไม่จำเป็นคนอย่างเธอขอแค่เงินกับสิ่งของที่ต้องการก็พออย่างอื่นเธอไม่สน
“เธอนี่เอง”
ญาลินนั่งลงตรงข้ามกับผู้หญิงที่เธอไม่เคยชอบหน้าเอาซะเลยไม่ว่าเวลาไหนแล้วยิ่งมาเจ
