นายมันไม่ใช่บอดี้การ์ด

คนป่วย

"ไม่เห็นต้องมาเฝ้ากันเองเลย"

ประมุขใหญ่ของบ้านเอ่ยขึ้นกลางห้องพักฟื้นคนป่วย เขาอึดอัดที่ต้องมานั่งอุดอู้อยู่ในนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนเย็นทั้งที่วันนี้เป็นวัดหยุดที่เขาควรจะได้นอนกอดเมีย

"ทำไมพี่ต้นพูดแบบนั้นค่ะ ธามก็เป็นน้องของเราเหมือนกันนะคะ"

ไอลินนั่งปอกผลไม้ใส่กล่องรอคนป่วยฟื้นขึ้นมากินด้วยความประณีตตามแบบฉบับของเธอแต่ต้องสะดุดวางมีดลงเพราะผู้ชายข้างกายที่ทนนั่งด้วยมาทั้งวันเริ่มพูดจาไม่น่ารัก

"แต่พี่อยากกลับไปนอนกอดเมียนิ"

"ไว้ธามออกจากโรงพยาบาลก่อนนะคะ"

"จะขาดใจแล้วเนี้ย"

ใบหน้าใหญ่โน้มหาใบหน้าหวานริมฝีปากหยักได้รูปประกบลงบนแก้มขาวอย่างแผ่วเบาและโหยหา วันนี้เขายังไม่ได้ถูกเนื้อตัวเธอเลยเพราะต้องมาโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า

"พี่ต้น อายหนูญาบ้างสิคะ"

ไอลินเอียงแก้มหลบด้วยความเขินอาย เธอไม่เคยชินกับเรื่องแบบนี้เลยทั้งที่เขาก็สอนเธอทุกวันทุกคืน

"หนูญาคงชินแล้วล่ะ พี่ก็หอมแก้มเมียโชว์ห