“แหวะ!” เสียงโก่งคออาเจียนอยู่ด้านนอก ฮิวล์รีบวิ่งย้อนกลับมา แต่มันไม่ทันเวลาเสียแล้วเมื่อผู้หญิงแปลกหน้าคายของเก่าออกมากองเต็มเตียง เปรอะเปื้อนเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่และส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยวคลุ้งทั่วห้อง ฮิวล์อยากจะจับเจ้าหล่อนโยนออกไปนอกห้องนัก แต่ความเมตตาธรรมในหัวใจฉุดรั้งเขาไว้ จึงได้แต่นึกปลง เขาเดินเลี่ยงกองของเสียที่เจ้าหล่อนคายออกมาจากช่องท้อง มันกองเขะขะเต็มไปด้วยกากอาหารที่เขาเห็นยังแทบจะคายของเก่าออกมาเหมือนกัน
“ผู้หญิงอารายว่ะ เมาเหมือนหมา ดูๆ นอนหลับไม่รู้เรื่องต่อทั้งๆ ที่ตัวเต็มไปด้วยอ้วกเหม็นๆ” เขาบ่นไปทำไปมือเป็นระวิง สติก็ไม่ค่อยครบแต่ก็ยังดีกว่าแม่นั่นที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง เขาปลดกระดุมเม็ดเล็กๆ บนอกเสื้อพร้อมทั้งแบนหน้าหนีเพราะเหม็นของเก่าบนตัวเจ้าหล่อน ค่อยๆ ปลดกระดุมไล่ตั้งแต่เม็ดแรกจนเม็ดสุดท้าย ถอดเสื้อตัวใหญ่ๆ โดยไม่เหลือบมองร่างเปลือยซักนิด ทั้งๆ ที่อยาก
