บทที่4.บ้านตุ๊กตาบ้านในฝันของนางฟ้า
1553 Words
กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างลงตัวฮิวล์ปวดหัวหนักกว่าเดิมเมื่อเขากลายเป็นเป้าสายตาจากคนที่มาร่วมงาน แต่เขาก็ไม่หวั่นและไม่แสดงพิรุธใดใดออกมาจนทุกคนจับได้ว่าฑิฆัมพรหายออกไปจากสถานที่จัดงานจากสาเหตุอื่น ทุกคนรับรู้แค่ว่าเธอป่วยกะทันหัน จนงานวิวาห์ในค่ำคืนนี้ ต้องถูกเลื่อนออกไปก่อน เมื่องานล้มเลิกต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันกลับ แต่มีเพียงกลุ่มคนบางส่วนที่ยังคงสงสัย แต่ใครเล่าจะกล้าเปิดปากถาม เมื่อเจ้าของงานหุบปากสนิท และมันเป็นการเสียมารยาทที่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเกินไป...
วิคเตอร์เหลือบมองสาวน้อยแสนสวยที่นั่งหน้าตึงอยู่ริมหน้าต่างด้วยสายตาเอ็นดู ผิวกายขาวๆ ตัดกับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มดูขาวผ่องมากยิ่งขึ้นและมันทำให้หัวใจเขาเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ เมื่อสายตาคู่คมเลื่อนขึ้นไปตามเรียวขาจนถึงบริเวณอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ด้านหลังผ้าสีทึบๆ
“คนป่าเถื่อน ไร้อารยธรรม เอาแต่ใจตัวเอง” เสียงก่นว่าแผ่วๆ จากริมฝีปากจิ้มลิ้ม
“นางฟ้า ให้ผมช่วยเอากิ๊บออกไหมล่ะครับ ไม่หนักหัวบ้างรึไง แบกอยู่ได้เป็นกิโลๆ อยู่บนนี้ไม่ต้องสวยหรอกครับ เมื่อมีผมคนเดียวที่ได้เห็น...”
“อย่ามายุ่งกับฟ้า... คุณอยู่ตรงนั้นนะ ไม่อย่างนั้นฟ้าจะไปนั่งที่ห้องนักบิน” เธอตวาดกลับเสียงขุ่น ถลึงตาใส่หนุ่มหล่อเจ้าปัญหาแบบไม่เกรงกลัวสักนิด
“ถ้าคุณขยับลุกจากที่นั่ง... ผมจะจัดการย้ายคุณไปนอนบนนั้นแทน คงไม่ต้องบอกต่อนะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากคุณกับผมขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมกัน” วิคเตอร์ชี้ปลายนิ้วไปที่เตียงใหญ่กลางห้อง โดยเขาสำทับมาอีกครั้งจนเธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ได้แต่แอบเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน บ่นพึมพำและบีบตัวให้ชิดกับเก้าอี้ที่นั่งอยู่มากขึ้นกว่าเดิม
“ขู่จริง ขู่ได้ขู่ไป ฟ้าไม่ยอมอยู่เฉยๆ หรอก ถ้ามีโอกาสฟ้าจะหนี”
“ต่อให้คุณมีปีกก็หนีผมไม่พ้นหรอกนางฟ้า คุณรู้ไหมครับว่าผมกำลังจะพาคุณไปที่ไหน รับรองได้คุณเดาไม่ถูกหรอกน่า แต่รับรองว่าเมื่อเห็นคุณต้องชอบแน่”
“ไม่มีสิ่งไหนที่คุณทำให้ฟ้าแล้วฟ้าจะชอบ วิคเตอร์! จำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลยนะคะ ฟ้าเกลียดคุณ! เกลียดที่สุดในชีวิต” เธอเอ่ยตอบเสียงสะบัดและรีบสะบัดหน้าใส่หนุ่มรูปงาม ที่ยิ่งนานวันหัวใจของเธอก็เริ่มหวั่นไหว เพราะทุกอย่างที่วิคเตอร์ทำลงไป เขาย้ำให้เธอรู้ว่า เพราะ ‘รัก’ คำเดียวเท่านั้น
“ผมรู้นางฟ้า ว่าคุณเกลียดผม แต่ผมรักคุณแล้วนี่ครับจะให้ทำยังไง นิยามความรักของผมคือ ‘ความรักของผมคือการได้ครอบครอง’ ไม่ใช่การเสียสละให้คนที่เรารักมีความสุข ในเมื่อจะต้องทนทุกข์ทรมานนั้น เราสองคนก็ต้องเสมอภาคกันสิ ต้องทุกข์ด้วยกันมันถึงจะเหมาะสม ใครโง่ปล่อยให้คนที่เรารักมีความสุขฝ่ายเดียว แล้วมานั่งอมทุกข์คนเดียว มองดูเขามีความสุขกันหรือ ...นั่นมันมีแค่ในละคร สำหรับผม... ผมจะทำทุกทางเปลี่ยนความเกลียดในใจคุณ ให้กลายเป็นความรักในที่สุด และ ผมคิดว่าผมทำได้ คุณเชื่อผมไหมล่ะนางฟ้า?”
“ชิ! หลงตัวเอง” เธอขยับต่อว่าเสียงหมุบหมิบ ไม่กล้าส่งเสียงดังๆ เหมือนเคย เพราะรู้อยู่แก่ใจตัวเอง ว่าเธอกำลังวิ่งหนีเงาของวิคเตอร์อยู่ในความเป็นจริง ไม่ว่าจะในปัจจุบันหรือในอดีต เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่แอบอยู่ในซอกหัวใจของเธอ ที่เธอพยายามกดมันไว้ให้ลึกที่สุด เพราะความน้อยใจและแค้นเคือง เนื่องจากวิคเตอร์เคยสลัดเธอทิ้งตอนเยาว์วัย สาเหตุเพราะเธอเด็กและธรรมดาเกินไปสำหรับหนุ่มมากเสน่ห์แบบเขา
“นายครับเครื่องจะ landing ในอีก 15 นาทีครับ” การ์ดเข้ามาเอ่ยบอก เขาต้องรีบก้มหน้าลงมองพื้น เมื่อเจ้านายถลึงดวงตาใส่
“อืม...” วิคเตอร์พยักหน้ารับรู้ เขาสะบัดมือไล่การ์ดหนุ่มๆ ออกไปให้พ้นห้อง เมื่อฑิฆัมพรแต่งกายไม่เรียบร้อยนัก
“นางฟ้าเครื่องจะ landing คาดเข็มขัดนิรภัยด้วยเพื่อความปลอดภัยคนสวย”
“ค่ะ... วิคเตอร์คุณจะพาฟ้าไปไหน? กันคะ”
“ถึงแล้วคุณก็จะรู้เอง เป็นหนึ่งในความต้องการคุณนะนางฟ้า ถึงคุณจะไม่ชอบที่ผมทำให้ทุกอย่าง แต่ผมก็ยังอยากให้คุณอยู่ดี...”
เสียงเครื่องบินเจ็ทร่อนลงแตะรันเวย์ดังก้อง ฑิฆัมพรรีบชะเง้อคอมองผ่านช่องหน้าต่าง เธอมองเห็นแต่หิมะขาวโพลนกับต้นสนต้นใหญ่ๆ เรียงรายเต็มสองข้างทาง จึงเขม้นตามองด้วยความสนใจ เมื่อสิ่งเขาบอกไว้เมื่อซักครู่คือความต้องการของเธอ ไม่! ไม่น่าจะใช่หรอก เสียงอื้ออึงดังขึ้นในใจ เมื่อจิตใต้สำนึกเธอทกเถียงกันเอง เป็นไปไม่ได้หรอกที่วิคเตอร์จะรู้ว่าเธออยากมีกระท่อมปีกไม้บนยอดเขา ท่ามกลางเกร็ดหิมะสีขาวสะอาด กับลูกกระต่ายตัวน้อยขนฟูวิ่งวนไปวนมาอยู่รอบตัว กับเตาผิงแบบโบราณในกระท่อมในฝันท่ามกลางความเงียบสงัด...
“ไม่หรอก... อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เขาจะมารู้ความฝันของยัยกระปุกตั้งฉ่ายในอดีตได้ยังไง! ในเมื่อเขาจำเราไม่ได้ซักกะผีกเดียว” ความคิดในหัวสมองเล็กๆ ยังขัดแย้งกันอยู่ โดยที่เธอไม่รู้ว่าวิคเตอร์แอบอมยิ้มกับความสับสนบนหน้าของเธอ ที่เดี๋ยวคิ้วขมวด เดี๋ยวคลายออก ทุกอย่างที่เป็นเธอเขาชื่นชอบไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“พร้อมแล้วครับนางฟ้า เราต้องเดินทางไปต่ออีกสักชั่วโมงถึงจะถึงที่คุณจะชอบและอาจจะเปลี่ยนเป็นขอบคุณผมยกใหญ่ ของรางวัลไม่ต้องมากหรอกนะครับ ขอบจูบแบบเต็มใจนะคนสวย จูบนานๆ ยาวๆ”
วิคเตอร์ปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากช่วงเอว เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนผายมือให้ฑิฆัมพรก้าวเดินออกไป โดยเขาเอื้อมมือเปิดมุมหนึ่งในห้องนั้น งัดชุดคลุมขนมิ้งตัวใหญ่สีเทาอ่อนออกมายื่นส่งให้ฑิฆัมพร เนื่องจากอากาศด้านนอกหนาวจนอุณหภูมิติดลบ บนร่างกายของเธอมีแค่เสื้อเชิ้ตของเขาตัวเดียว มือเล็กๆ รีบคว้าเสื้อขนมิ้งอ่อนนุ่มนิ่มมาคลุมตัวไว้พร้อมทั้งมัดสายรอบเอวให้แน่นขึ้น เพิ่มความปลอดภัยให้ตัวเองอีกชั้น รองเท้าบูทสีดำอีกคู่ที่วิคเตอร์ส่งให้ เธอรับมาและสวมใส่แบบกระแทกกระทั้น เมื่อต้องรับความช่วยเหลือของเขาเป็นครั้งที่สอง ชายหนุ่มยักหัวไหล่ เขาคว้าโค้ทตัวใหญ่คลุมบนร่างกายตัวเอง ใช้อุ้งมือดันช่วงเอวของฑิฆัมพรให้เธอเดินนำหน้าโดยมาเขาตามหลังมาเพื่อป้องกันความปลอดภัยและป้องกันเธอหนี!
เมื่อประตูเครื่องเปิดออก มวลอากาศเย็นเฉียบกรูเข้ามาปะทะหน้า จนเธอหนาวสะท้านแก้มใสชายิบ ลมหายใจร้อนๆ กลายเป็นกลุ่มควันเมื่อเธอพ่นลมหายใจออกมาจากร่างกาย
“รีบไปเถอะครับ อากาศเย็นจัดเดี๋ยวคุณจะไม่สบาย” เสียงห่วงๆ ของคนด้านหลัง มันทำให้เธอซาบซึ้งอยู่ภายในใจ แต่! ก็ต้องรีบสลัดมันทิ้งไปเมื่อมันอยู่บนเจตนาไม่บริสุทธิ์ตั้งแต่แรก
“ฟ้าไม่ได้อ่อนแอแบบที่คุณคิดหรอกวิคเตอร์ ไม่ต้องคอยประคับประคองฟ้าหรอกค่ะ แค่นี้เรื่องเล็กๆ หนักกว่านี้ฟ้าก็เคยเจอ”
“ครับผมพอจะรู้” วิคเตอร์เอ่ยกลั้วหัวเราะ กับคนอื่นๆ ฑิฆัมพรจะอ่อนหวานน่ารัก แต่กับเขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เธอถึงพยายามทำตัวแข็งกระด้างและแสร้งว่าตัวเองเข้มแข็งไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาเลยซักนิด
ท่ามกลางอากาศรอบตัวที่เย็นยะเยือก ฑิฆัมพรกลับรู้สึกอบอุ่นเมื่อคนข้างกายของเธอตอนนี้คือ วิคเตอร์ ภาพลักษณ์เข้มแข็งพร้อมที่จะปกป้องดูแล มันเกิดอยู่ในตัวเขาแทบทุกอณูผิวกาย รัศมีในตัวเปล่งออกมาจนคนรอบกายรู้สึก เป็นผู้นำองค์กรที่เข้มแข็ง ไม่อย่างนั้นมารินในปัจจุบันจะสามารถผงาดขึ้นมายืนอยู่แถวหน้าได้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำธุรกิจมืดอีกแล้ว จากการที่เธอติดตามข่าวคราวของวิคเตอร์มาตลอด หลังจากเขาเรียนจบ เข้ามาเป็นผู้บริหารองค์กร เขาปรับเปลี่ยน เปลี่ยนแปลงมารินเกือบทั้งหมดค่อยๆ ตัดธุรกิจผิดกฎหมายทิ้งทีละน้อย โดยไม่ทำให้มารินเสื่อมถอย ภายใต้การนำของวิคเตอร์ มารินสามารถล้างภาพมาเฟียตัวร้ายที่มีแต่ธุรกิจเสี่ยงกฎหมายบ้านเมือง กลับมายืนเชิดหน้าได้แบบไม่ต้องร้อนตัวผงาดในโลกได้ในฐานะนักธุรกิจดีเด่นที่พาตัวเองออกมาจากเงามืดได้สำเร็จสวยงาม
- Writer
