อะไรกันวะ!!
“คุณหมอจะออเดอร์อะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ”
“ไม่แล้วครับ พาร์ทคนไข้ขึ้นวอร์ดได้เลย”
สั่งจบก็หันหลังกลับ พยักเพยิดหน้าทักทายกับหมอศัลย์ที่เข้ามาคอนเซาท์ แต่ใจก็ยังหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องเดิม
‘นี่เขางานยุ่งไม่มีเวลา จนเมียต้องเอาไปนินทาว่าทำการบ้านไม่บ่อยแถมเข็มไม่ใหญ่…’
ยังงั้นเหรอวะ??
ไอ้การบ้านน่ะยอมรับ แต่เข็มไม่ใหญ่นี่ยอมไม่ได้เด็ดขาด ขอค้าน!!
นายแพทย์หนุ่มคิดอย่างหัวเสีย ยิ่งเหมือนเคราห์ซ้ำกรรมซัดที่กำลังเดินผ่านแล้วสายตาดันสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง
มันเรียกร้องให้เขาเดินไปหา แล้วหยิบขึ้นมาพิจารณา
“อาจารย์มีอะไรเหรอครับ”
“เข็มเล็ก…งั้นเหรอ”
“ครับ” เสียงตอบรับหนักแน่นของอีกฝ่ายทำให้คุณหมอเพิ่งได้สติ
“แต่อาจารย์จะเอาเข็มเล็กไปทำไมอ่ะ” อีกฝ่ายถามด้วยใบหน้าสงสัย มองเขาสลลับกับเข็มที่เขาถืออยู่ในมือ
แต่ไม่ได้ให้ถามมั้ย!!
“เปล่า!!”
คนถูกถามถึงกับถลึงตา วางของในมื
