บทที่ 17
ความรักในอดีต
อาวดี้ทีทีสีเหลืองขับเล่นไปตามหนทางถนนคู่ขนานด้วยความเร็วสี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง
เกือบเที่ยงคืนแล้ว ผู้สัญจรบนท้องถนนจึงบางตาจนแทบไม่หลงเหลือ นั่นจึงทำให้รถคันหรูสามารถขับคลานเป็นเต่าได้ โดยไม่ต้องพะว้าพะวังเกรงใจรถคันอื่น
ตัวรถเปิดประทุนรับลมตั้งแต่ขับออกมาจากสถานบันเทิงได้ไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร คนที่เป็นเจ้าของรถกลับหันหน้าออกด้านนอก พร้อมกับการส่งยื่นมือไปกวักแรงลมที่ไม่ต่างจากความชอบช่วงวัยเยาว์เลยสักนิด
“ขับช้ากว่านี้ได้ไหม” เสียงเล็กเอ่ยทั้งที่ใบหน้ายังสนใจกับหนทางรอบข้าง
คนขับรถไม่ได้ตอบอะไร แต่เขาลดแรงเหยียบไมล์ตามที่คนข้างกายบอก พลางลอบมองอยู่เป็นระยะ หวังว่าการขับรถเล่นรับลมครั้งนี้คงจะทำให้เธอบรรเทาความเครียดที่กำลังถาโถมได้บ้าง
บรรยากาศบนรถไม่มีคำสนทนาใด มันมีเพียงเสียงลมและเสียงจากด้านนอกที่แทรกเข้ามาเท่านั้น ตลอดการขับเคลื่อนไม่มีคำพูดของใครเอ่ยเอื
