บทที่ 20
ตัดสินใจ
GAVIN’S PART ;
หลังเลิกเรียนวิชาอันน่าเบื่อ ผมและเพื่อนสนิทอีกสองคนก็ถอดวิญญาณเดินออกมาด้วยสภาพย่ำแย่ เสียงบ่นยังคงรำพึงรำพันให้ได้ยินไม่ขาดสาย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมเซคที่อยู่ด้านหลังหรือด้านข้าง ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันหมดว่าวิชานี้โหดหินจริง ๆ
“ไปกินราเมนกันป้ะ ร้านเปิดใหม่หลังมอ” ผมเปิดประโยคขึ้นเป็นคนแรกเพื่อทำลายความเงียบ
“ดีเหมือนกัน หาของอร่อย ๆ กินแก้เบื่อดีกว่า” เป็นเสียงของพั้นซ์ที่ตอบรับทันที นั่นจึงทำให้ผมหันไปมองคนที่ยืนข้างกายอีกฝั่งเพื่อเอาคำตอบ เนื่องจากเธอยังคงเงียบมาตั้งแต่เดินออกจากห้อง
“ไปไหมโมนา ไปกินราเมนกัน” ผมเอ่ยถามอีกครั้งด้วยรอยยิ้มกว้าง
และใช่…โมนาคนนี้คือคนที่ผมแอบชอบมาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ความสัมพันธ์ของเรายังคงเป็นเพื่อนไม่มีเปลี่ยนแปลง เพราะผมไม่กล้าที่จะสารภาพความรู้สึกของตัวเองออกไป
“ไม่อะ เราอยากกลับห้อง พวกแกไปกันเถอะ” คำตอบที่ไ
