บทที่ 13
ไม่ได้ขอ
สุราแบรนด์นอกชั้นดีถูกบรรจุในกล่องโดยมีโบสีแดงสดติดอยู่มุมขวาบน ของราคาแพงและล้ำเลิศแบบนี้ย่อมต้องเป็นของฝากให้ใครสักคนหนึ่ง และบุคคลผู้โชคดีคนนั้นก็คงไม่พ้นหนุ่มตี๋หน้ามนที่ฉันเพียรตามจีบมานานหลายปี
ฉันหอบหิ้วของฝากไว้แนบอก มุมปากก็หยัดยิ้มน้อย ๆ พลางจินตนาการคิดไปไกลถึงสีหน้าของผู้รับ ไม่รู้ว่าจะทำหน้านิ่งขรึมหรือเปล่า หรืออาจจะดีใจฉันก็สุดรู้
ฉันตรงไปยังรถยนต์ของตัวเองที่จอดอยู่หน้าประตู รถสีเหลืองตามดวงที่สมพงศ์จอดรอเพียบพร้อมให้ใช้งานเหลือเพียงปลุกเครื่องยนต์ ฉันขึ้นนั่งประจำที่ฝั่งคนขับ กระทั่งสตาร์ตรถแล้วขับเคลื่อนมันออกไปตามหนทาง ซึ่งจุดหมายที่มุ่งพุ่งตรงไปนั้นก็คือหอพักของกวินนั่นเอง
ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ถึง ตัวรถคันหรูจอดที่ลานกว้างถของหอพักก่อนที่ฉันจะเดินออกมา แดดร้อน ๆ เรียกเหงื่อทำให้ฉันวิ่งไปหลบที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ ขณะที่มือข้างที่ว่างก็กดโทรศัพท์แล้ว
