เฉ่าเหมยนั่งตัวตรงเหงื่อแตกพลั่กอยู่ภายในเรือนใหญ่ ด้านข้างมีเยว่เฉิงที่เสื้อผ้าหน้าผมยุ่งเหยิงจากการต่อสู้เมื่อครู่นั่งหน้าขรึมจ้องตาอยู่กับว่าที่พ่อตา
“เฉ่าเหมย” ถานเทียนสวี่ชำเลืองตาไปทางบุตรสาว กดเสียงลงต่ำลงเล็กน้อย “ไหนเจ้าบอกพ่ออีกทีสิ เจ้ายอมแต่งงานจริงหรือ”
“เจ้าค่ะ” เฉ่าเหมยเอ่ยตอบเสียงสั่น
“เจ้าแน่ใจนะ”
“ลูกคิดดีแล้วเจ้าค่ะ เดิมทีมันก็ควรเป็นเช่นนี้ หากแต่ลูกเอาแต่ใจเกินไป” เฉ่าเหมยกำชายกระโปรงแน่น “ท่านพ่อ ข้าอยากให้ท่านช่วยสนับสนุนความต้องการของข้า”
ถานเทียนสวี่นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ มองแววตาแน่วแน่ของบุตรสาวแล้วพนันนึกถึงเหตุการณ์ครั้งเก่าก่อน ความมุ่งมั่นและดื้อรั้นของนางช่างเหมือนกันกับหวงสือหลิวยิ่งนัก
แม้หวงสือหลิวมักชอบพูดอยู่บ่อยๆ ว่านิสัยเอาแต่ใจของเฉ่าเหมยถอดแบบมาจากถานเทียนสวี่ แต่อย่างไรก็ไม่เท่ากับนิสัยความเป็นตัวของตัวเองที่ได้มาจากมารดาหรอก
คิดแล้วก็อดที่จะ
