เฉ่าเหมยสะกดรอยรถม้าน่าสงสัยตลอดคืน กระทั่งมาโผล่อยู่ที่ชายป่าแห่งหนึ่ง รถม้าเคลื่อนเข้าไปจอดที่หน้าวัดร้าง ก่อนจะมีเงาของคนผู้หนึ่งเดินลงมา
เฉ่าเหมยจึงลงจากหลังม้าแล้วแอบย่องตามเข้าไปโดยทิ้งระยะห่างและใช้ต้นไม้รกทึบเป็นที่กำบังตัว เบื้องหน้ามองเห็นศาลาทรงแปดเหลี่ยมปิดมิดชิด ลักษณะทรุดโทรมดูแล้วไม่น่าจะมีคนอยู่อาศัยได้
เงาน่าสงสัยเดินหายเข้าไปภายใน
เฉ่าเหมยพยายามมองหาช่องหรือรูที่พอจะมองเข้าไปยังด้านในได้ แต่น่าเสียดายที่นางมองเห็นแค่ด้านหลังของเงาปริศนาเท่านั้น
“ว่ายังไง! จะยอมพูดความจริงหรือยัง!”
เสียงเข้มตะโกนเสียงดัง ทำเฉ่าเหมยตกใจเกือบเซล้มหงายหลัง
“ข้าบอกความจริงกับเจ้าไปหมดแล้ว จะเชื่อหรือไม่ก็สุดแล้วแต่เจ้า!”
คราวนี้เป็นเสียงสตรี เฉ่าเหมยรีบเอาหูแนบฟังกับกำแพง
“โธ่ฮูหยิน ท่านคิดว่าข้าจะเชื่อเรื่องที่ท่านจงใจปั้นแต่งขึ้นมาหรือไร ข้าเองก็พอมีสายสืบในเมืองหลวง พอจะรู้ต้นสาย
