เสียตัว
1137 Words
ตอนที่1 เริ่มต้นเรื่องราว
งานแต่งเพื่อนสาวปลายฟ้ากับคุณกวินก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ฉันกับนุ่นต่างไปร่วมยินดี กับคู่บ่าวสาวทั้งสอง ในงานอบอุ่นอบอวนไปด้วยความรักของบ่าวสาว ที่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นฉากๆของคนจัด งานนี้พี่แทนคุณรวมทั้งเพื่อนๆในผับก็มายินดีอย่างเนืองแน่น ค่ำคืนที่แสนหวานของบ่าวสาวผ่านพ้นไป ฉันนุ่น น้าอรที่เดินทางมาร่วมงาน ก็ถึงเวลาต้องกลับบ้านสักที
"เพลียมากเลย งานเลี้ยงสนุกมากเลยนะ ยัยฟ้าโครตสวยอ่ะ มิน่าคุณกวินถึงหลง"
นุ่นพูดขึ้นหลังจากที่มาถึงบ้านแล้ว พร้อมกับเดินเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกัน
"เสียดายพี่จอมทัพติดงานบริษัท ไม่งั้นคงได้ไปร่วมยินดีด้วย"
เสียงแจ้วของนุ่นยังพูดไม่หยุด เอ่ยถึงพี่ชายลูกของน้า ที่วันนี้ไปร่วมยินดีไม่ได้ ฉันเดินมานั่งพักที่โซฟากำมะหยี่ตัวใหญ่ ก่อนจะวางช่อดอกไม้ที่ฉันรับได้ในงาน วางลงที่โต๊ะตัวเล็กแล้วก็เอนหลังพิงพักให้หายเหนื่อย
"น้าขึ้นข้างบนก่อนนะ อย่าเข้านอนดึกละเดี๋ยวไม่สวย เวลาไลฟ์จะโทรมนะรสา"
น้าอรเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของฉันแล้วตอนนี้ ตั้งแต่ย้ายเข้ามาในบ้านจนเรียนจบ น้าอรคอยซับพอทฉันทุกอย่าง แม้กระทั้งตอนนี้ ฉันเป็นเจ้าของแบลนด์สินค้า ความงามที่ หน้าอรร่วมลงทุน ถึงแม้การเงินของฉันจะคล่องตัวก็ตามแต่ด้วยน้าอรเป็นผู้มีพระคุณฉันเลยตัดสินใจไม่ย้ายออก และยังช่วยน้าอรขายของด้วย
"รสา เดี๋ยวฉันขึ้นข้างบนก่อนนะ เอ่อ ดอกไม้นี่แกเก็บไว้ดีๆนะ เพราะแกจะได้สละโสดคนต่อไป"
"แกก็พูดไป สละโลดอะไรกันแฟนสักคนยังไม่มีเลย"
" เดี๋ยวก็มีเชื่อสิ"
ฉันส่ายหัวให้กับเพื่อนตัวอวบ นุ่นเดินขึ้นบ้านไปแล้ว ส่วนฉันนั่งพักพอหายเมื่อยก็เดินตามขึ้นไป ฉันกับนุ่นพักคนละห้องแต่ห้องติดกัน เมื่อเข้ามาในห้องแล้วฉันก็เดินเข้าไปอาบน้ำ สวมแค่ชุดคลุมนอน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน
"เพลียจัง"
ด้วยความเพลีย และความง่วงฉันทิ้งตัวลงนอนและหลับไปได้สักพัก แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างหายใจรดต้นคอ ฉันลืมตาตื่น ถึงกับสะดุ้งตกใจไม่น้อย
"พี่จอมทัพ!!!!"
ฉันอุทานชื่อพี่เขาอย่างเต็มเสียง ปกติถึงแม้ฉันจะอยู่บ้านของเขาแต่ก็ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกนะ เนื่องจากเขาต้องออกทำงานต่างจังหวัด อีกอย่างนานๆจะกลับที แต่วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น
"พี่จะทำอะไร พี่เข้าห้องผิดหรือเปล่า"
"ไม่ผิดนะ"
ทั้งกลิ่นเหล้า กลิ่นบุรี่ ลอยออกมาจากตัวเขา พี่จอมทัพคงเมาจนเข้าห้องผิดหรืออะไรฉันไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ฉันกำลังโดนเขาทับร่างอยู่
"ปล่อยค่ะ พี่เมามากอ่ะ ออกไปเถอะ"
จู~~~~~
อยู่ๆพี่จอมทัพก็ปิดปากฉันพร้อมสั่งให้ฉันเงียบๆ ฉันกลัวจนตัวสั่นไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาทำแบบนี้ ฉันพยายามดิ้นขัดขืน พร้อมแกะมือเขาออก แต่ทว่า....
"รสา...มาอยู่บ้านคนอื่นก็ตอบแทนเจ้าของบ้านเขาหน่อยซี!!!"
น้ำเสียงของคนเมาที่อ้อแอ้เต็มที ก่อนที่เขาจะก้มลงซุกไซ้ซอกคอของฉัน
"อย่านะ!!! ฮือๆๆ"
ฉันพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล ฉันสู้แรงพี่เขาไม่ได้ หรือนี้จะเป็นชะตากรรมที่ฉันต้องเจอกันแน่
"ขอร้องละ พี่ปล่อยรสาเถอะนะ พี่เมามากกลับห้องเถอะค่ะ"
จ๊วบ จุ๊บ
พี่จอมทัพไม่รอให้ฉันได้พูดต่อ เขาประกบริมฝีปากทาบทับกรีบปากของฉัน อย่างดูดดื่ม เร่าร้อน ดูดดุ้นกรีบปากบางจนน้ำลายไหลแตกซ่านซ่า พร้อมขบกัดดูดเม้นอยู่แบบนั้น ทำเหมือนคนเก็บกดอัดอันมานาน ฉัน หายใจหอบกระเส่า พลางน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม คนที่ฉันนับถือเหมือนพี่ชายจะเป็นคนร้ายที่ย้ำยีฉัน พี่จอมทัพกดแขนของฉันทั้งสองข้างลงบนฟูกนุ่ม ก่อนจะถอนจูบแล้วก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวอีกครั้ง
"รสาไหว้ละ ปล่อยรสาไปเถอะ ขอร้อง"
"ปล่อยหรอ!!"
พี่จอมทัพเงยหน้าขึ้นมามองตาฉัน อีกครั้ง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร แต่ขอให้เขาคิดสงสารหรือเมตตาฉันบ้างก็คงดี แต่......
"รสา...ถึงขั้นนี้ปล่อยก็บ้าแล้ว ใจคอจะไม่คิดตอบแทนพี่บ้างเหรอ แค่นอนให้พี่เอา ก็พอแล้ว"
"พี่..จอมทัพ!"
ฉันอึ้งกับคำพูดของเขา ไม่คิดว่าคนที่ดูภายนอกนิ่งๆ ดูไม่สนโลกจะคิดไม่ดีกับฉัน
"ไม่ต้องพูดอีกนะ ...พี่รำคาญ"
สิ้นประโยคของพี่จอมทัพ เขาก็จัดการดึงชุดคลุมของฉันออก ตอนนี้ฉันเหลือแค่ตัวเปล่าที่นอนสั่นเทาพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม ทำไมพี่จอมทัพถึงมีนิสัยดิบได้ขนาดนี้
"ฮื้อๆ"
"หยุดร้องได้แล้ว แค่นอนกับพี่มันไม่ตายหรอก"
เขาจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองทั้งหมด แล้วก็....
สวบ!!!
"อร๊ายยย"
ฉันกัดปากแน่นเพราะความเจ็บ ฉันเจ็บจนขาสั่น มันเป็นครั้งแรก ครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำ
"รสา..ยังซิงอยู่เหรอ..พี่นึกว่า....."
ฉันเมินหน้าหนีเขา ปล่อยให้เขากระทำกับร่างกายฉัน เขาหอมเขาจูบ ไปทั่วร่างอย่างบ้าคลั่ง ฉันทนทั้งความเจ็บ ความแปลกใหม่ ที่เพิ่มเข้ามายังร่าง มวนท้องน้อยเสียววูบวาบอยู่บ่อยครั้ง รู้สึกร่างกายเบาหวิวจนบอกไม่ถูก ฉันได้ยินเสียงครางพอใจในลำคอของคนที่กำลังขยับสะโพกเข้าออก อยู่บ่อยครั้ง พร้อมก้มลงมาจูบฉันจนนับไม่ถ้วน ร่างกายที่ถูกเขาเปลี่ยนสลับท่าตามใจที่เขาต้องการ โดยที่ฉันไม่มีแม้แรงขัดขืน ก่อนร่างของเข้าจะคำรามออกมา
อ่าาาาา
ฉันรู้สึกว่าเขาหยุดการกระทำนั้นพร้อมฟุบลงที่ร่างของฉันก่อนที่เขาจะผละตัวออก ส่วนฉันก็ดึงมาห่มมาคลุมร่าง พี่จอมทัพเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่พูดไม่จา แล้วเขาก็เมินหน้าหนี แล้วเดินออกจากห้องเหมือนไม่มีอะไร ปล่อยให้ฉันนอนปาดน้ำตาเพราะความเชื่อใจ ไว้ใจ และผิดหวัง และมันคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่.....
นี่คือจุดเริ่มต้นของชีวิต รสา จินดาโชติ
- Writer
