คนดีที่แสนเลว
956 Words
ช่วงเย็นของวันนั้น
หลังจากทานอาหารกับเฮียชัยแล้ว พวกเราก็แยกย้าย จนตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มฉันและนุ่นได้กลับมาที่บ้านปรึกษาเรื่องการสั่งผลิตสินค้ากับน้าอร และพูดคุยกันเรื่องนำสินค้าตัวใหม่เข้ามา เมื่อได้ข้อสรุปน้าอรก็ขอตัวขึ้นห้องพัก
"สองสาวจะขึ้นห้องเลยไหม"น้าอรวัยเกือบ60เอ่ยถามเราทั้งสองแต่ฉันกับนุ่นนั้นยังรู้สึกไม่ง่วง
"รสาขอนั่งเล่นก่อนค่ะ หนูเหมือนกันขอนั่งสักแป๊บ"
"ตามใจ"เมื่อน้าอรเห็นว่าเราทั้งสองยังไม่ง่วงน้าเลยเดินขึ้นบ้านก่อน ฉันและนุ่น นั่งคุยกันตามประสาเพื่อน พร้อมกับเล่นมือถือไปด้วย ฉันที่เข้าไปในigก็ลงรูปเหมือนที่เคยทำทุกครั้ง ไม่นานก็มีคนกดหัวใจแสดงความคิดเห็น ฉันกดเข้าไปอ่านเห็นเฮียชัยมาก่อนเพื่อน พี่แทน ยัยฟ้า และเหล่าเพื่อนๆคนรู้จักและคนที่ติดตามฉันมาตั้งแต่ต้น ฉันนั่งเขี่ยมือถือพร้อมตอบกลับข้อความเหล่านั้น สักพักใหญ่ นุ่นก็พูดขึ้น
"รสา แกหิวไหม" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน พร้อมประโยคคำตอบนั้น
"ไม่หิว แกหิวหรอ มีบะหมี่ในครัวแกจะกินไหม ฉันจะไปต้มให้" นุ่นพยักหน้า ส่วนฉันก็เดินเข้าครัวไป หาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักพัก แต่เหมือนได้ยินคนเดินเข้ามา ฉันเลยถามทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมอง
"แกจะกินรสไหน ต้มยำ หรือ หมูสับ"
เสียงที่ถามไป แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมาฉันเลยหันมามอง ถึงกับตกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่นั้นไม่ใช่นุ่น แต่เป็นพี่จอมทัพ
"พี่มาตั้งแต่ตอนไหน" ฉันเอ่ยถามเขา
"พอดีพี่หิว ต้มให้พี่สักถ้วยสิ" ฉันไม่ตอบแต่มองออกไปด้านนอกหมายจะเห็นเพื่อนเดินเข้ามาบ้าง แต่ยัยนุ่นก็ไม่เดินเข้ามาสักที
"ทำไม กลัวพี่หรอ" เสียงที่เขาถามฉันนั้นมันยียวนกวนประสาทไม่น้อย
"ทำไมรสาต้องกลัวด้วย" ฉันพูดแต่กับถอยหลังอัตโนมัติ โดยไม่รู้สาเหตุ จนทำให้พี่จอมทัพยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง
"ถ้าไม่กลัวช่วย ทำให้พี่อีกที่สิ พี่จะรอ" คำสั่งนี้ทำไมฉันต้องทำ ฉันไม่ใช่คนใช้สักหน่อย
"พี่หิวก็ทำเองเลยค่ะ" ฉันวางถ้วยบะหมี่ แล้ว ก็เตรียมท่าออกจากครัว แต่ทว่า
หมับ
เขารั้งแขนฉันไว้แน่น พร้อมกับจ้องตาอยู่แบบนั้น จนฉันไปต่อไม่ถูก
"ถ้าไม่กลัวพี่ เธอจะออกไปไหนกัน"
"รสา แค่จะออกไปหานุ่น พี่อยากกินก็เชิญตามสบาย" วินาทีนี่ฉันรู้สึกว่า ตัวเขาเป็นเหมือนไฟ อยู่ใกล้เป็นอันต้องร้อน แต่เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อพี่จอมทัพก้มลงมาหอมที่ซอกคอของฉัน พร้อมกับกอดฉันแน่นไม่ปล่อย
"ปล่อยพี่จะทำอะไร นี่มันในครัวนะ"
"แล้ว"
เสียงของเราทั้งคู่ที่ดังอยู่ในครัว พร้อมการฉุดกระชากกันนั้น มันทำให้นุ่น ที่นั่งอยู่ข้างนอกได้ยิน
"รสา!!" เสียงของนุ่นเรียกชื่อฉันจากทางด้านนอก ทำให้พี่จอมทัพต้องผละตัวออกห่าง เราทั้งสองยืนจ้องหน้ากัน
"อ้าว พี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไหม หนูไม่เห็น" พี่จอมทัพหันไปมองหน้าน้องสาว
"พอดีพี่หิวเลยวานให้รสาต้มบะหมี่ให้สักถ้วย แต่เพื่อนแกท่าจะใจดำไม่ยอมทำให้"
พี่จอมทัพพูดแล้วก็หันมามองทางฉัน ที่กำลังเม้มปากแน่น ไม่รู้จะพูดอะไร
"มา เดี๋ยวหนูต้มให้เอง พี่จะกินรสอะไร" นุ่นถามพี่ชาย ส่วนฉันนั้น
"นุ่นงั้นฉันขึ้นข้างบนก่อนนะ เพลียอยากพักผ่อน" พอบอกเพื่อนแล้วฉันก็เดินหลบออกมา แล้วก็เดินขึ้นห้อง พร้อมความคิด ขืนอยู่ที่นี่นานๆมีหวังเสียเปรียบเขาอยู่ฝ่ายเดียว พี่จอมทัพเล่นไม่เลิก ความคิดในหัวทำเอาฉันเหม่อลอย จนกระทั้ง
"อร้ายย"
มือหนาของอีกคนไม่รู้ว่าตามมาตอนไหน คว้าที่แขนฉัน มิหนำซ้ำยังลากฉันมุ้งหน้าไปที่ห้องตัวเอง
"ปล่อย" ฉันร้องทัก เมื่ออีกคนนั้นไม่ยอมพูดหรือบอกอะไร เอาแต่ลากฉัน เราทั้งสองฉุดรั้งกันอยู่สักพัก
"ไปคุยกับพี่ที่ห้องหน่อย"
"รสาไม่มีอะไรจะคุย"
"ทำไมจะไม่มี วันนี้เธอไปกินข้าวกับใครมา เธอต้องอธิบาย"
นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง การที่ฉันไปกินข้าวกับใครมันก็เรื่องของฉันไหม ทำไมเขาถึงเป็นคนแบบนี้
"มันเรื่องส่วนตัว รสานะ พี่บ้าหรือเปล่า"
ฉันโพล่งเสียงว่าเขา พร้อมกับมองหน้าคนที่ไม่ยอมปล่อยมือ
"ปล่อยเดี่ยวนี่นะ"
"ไม่ปล่อย เธอต้องคุยกับพี่ให้รู้เรื่อง" ในเมื่อตกลงกันไม่ได้ฉันก็ไม่ยอมไป ส่วนเขาก็ไม่ยอมปล่อย มันจึงเกิดการ ฉุดกระชากกันเกิดขึ้น จนกระทั้ง
"สองคนมีอะไรกัน"
น้าอรเดินออกมาจากห้องเห็นเราทั้งสองยืนอยู่ พี่จอมทัพรีบปล่อยมือ ส่วนฉันก็ได้โอกาส
"รสา กลับห้องก่อนนะค่ะ"
หลังจากที่ฉันเดินมาแล้ว ฉันไม่รู้หรอกว่า น้าอรกับลูกชายจะคุยอะไรกัน น้าอรคงไม่รู้หรอกว่า ลูกชายของตัวเอง ที่แสนดีคนนี้ เขาได้เปลี่ยนไปแล้ว
- Writer
