“พูดสิพุดซ้อน พูด... เธอต้องการฉัน เธออยากให้ฉัน...”
“อื้อ... คุณชาย... คุณชาย... พุด... อื้อ... พุด... คุณชาย... ช่วยพุดด้วย โอว... ช่วยพุด... อื้อ...”
“ช่วยยังไง เธออยากให้ฉันช่วยยังไง”
“ช่วยพุดด้วย พุด... พุด... พุดต้องการคุณชาย คุณชาย... คุณชายขา... พุดต้องการ”
คำพูดแสนน่าละอายถูกพูดออกไปทั้งที่หัวใจร้องห้าม แต่ไรเฟิลไม่รับรู้เพราะเขาเริ่มแล้ว เขาพาเจ้ามังกรร้ายสอดแทรกเข้ามาในโพรงถ้ำที่คันยิบของเธอ และเพียงส่วนหัวส่งผ่านเข้าไป อินถวาก็กรีดร้องสุดเสียง
“กรี๊ดดดดด...”
ริมฝีปากสั่นระริกเพราะพูดไม่ออก เธอพลาดไปแล้ว เธอร่ำร้องขอสิ่งนั้นจากเขาเอง ทั้งๆ ที่รู้ล่วงหน้าว่ามันจะต้องเจ็บปวด แต่เธอกลับหลงใหลไปกับความซาบซ่านที่เขาปรนเปรอ แต่มานึกได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว เพราะความเจ็บปวดนี้เป็นพยานว่าเขาได้พาตัวเองเข้ามาในร่างกายของเธอเรียบร้อยแล้ว
“พุดซ้อน... ผมขอโทษ”
ทว่าน้ำเสียงที่อ่อนโยนแ
