เสน่หาเมียเก็บ

EP.20 พี่เบิ้มหรือมังกร

อินถวาหลับตาพริ้มเมื่อริมฝีปากอุ่นจัดนั้นทาบทับลงมาอย่างนุ่มนวลบางเบา สัมผัสนั้นคืออุ่นวาบซาบซ่านคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าน้อยๆ ผุดขึ้นอยู่ทั่วริมฝีปาก ก่อนจะกระจายให้ความซาบซ่านพวยพุ่งไปทั่วทั้งร่างกาย รับรู้ได้ถึงความอุ่นวาบจากปลายนิ้วเท้าจนมาถึงหนังศีรษะ และจากหัวใจไปจนถึงปลายนิ้วมือ จนเธอเผลอกอบกระชับผ้าเนื้อดีช่วงอกของเขาแน่น เพราะอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวต่างพากันมาเยี่ยมเยือนเธอสลับไปมา และในทุกจังหวะที่ริมฝีปากอบอุ่นละเลียดไล้ ก็คล้ายกับว่าความมึนงง สับสน และอ่อนแรงจะเข้ามาเป็นเพื่อนที่คุ้นเคยของเธอเสียให้ได้

ร่างอ่อนระทวยของอินถวาทำให้ไรเฟิลยิ้มในสีหน้า เพราะแค่การสำรวจความสมบูรณ์ของริมฝีปากด้านนอกอินถวายังไร้แรงต้านทานขนาดนี้ หากเขาแทรกปลายลิ้นแตะซับที่ความอ่อนนุ่มก่อนจะสอดเข้าไปแซะซับที่ไรฟันทั้งบนและล่างเล่า อินถวาจะสะท้านและอ่อนแรงได้ถึงขนาดไหน และหากปลายลิ้นร้อนเชี่ยวชาญด้านความงามของเขาจะสำรวจไปถึงปลายลิ้นด้านในอย่างที่หมายใจเอาไว้

นั่นล่ะ ความมั่นใจที่ ‘สัญญา’ ใดๆ ของเหมยอิง หรือ ‘ข้อแม้’ ของอินถวาก็ไม่สามารถต้านทานความเก่งกาจของเขาได้หรอก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขามาก่อน และอินถวาก็ไม่ได้รับการยกเว้น แม้ว่าเขาจะได้เธอด้วยเล่ห์กลก็ตามที แต่นั่นคือไม่ได้ใช้กำลังสักนิด ใช้แต่สมอง

ไรเฟิลใช้ท่อนแขนแกร่งของเขากระชับรอบร่างแบบบางของเธอให้แนบแน่นขึ้น เพื่อให้ร่างอ่อนแรงนี้มีที่ยึดหลักไม่พังพับไปเสียก่อน ขณะที่ปลายลิ้นค่อยๆ แลบออกมาทำหน้าที่สำรวจเลียไล้กดย้ำลงน้ำหนักเพื่อตรวจดูว่าใต้ความอ่อนนุ่มนี้มีปุ่มปมจากร่องรอยการฉีดการเสริมหรือไม่ แต่ก็ไม่พบ ไรเฟิลเดินหน้าต่ออย่างไว จากปลายลิ้นไต่สัมผัสแต่เพียงด้านนอกริมฝีปาก ก็ค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปตามความล่องลอยที่อินถวาถูกเขาต้อนจนอยู่ลิ้น เพราะเธอกำลังเต็มใจไปกับเขาทุกเส้นทาง

ทว่าเมื่อปลายลิ้นของเขาสอดแทรกเข้าไปดูดซับกับความอ่อนหวานที่เขาควรจะได้ตั้งแต่แรกพบเธอ เธอที่ทำให้เขาทรมานกับการรอคอย แต่ตอนนี้มันช่างเป็นการรอคอยที่สมควรนัก เพราะรสหวานฉ่ำปลายลิ้นที่ได้รับแทบทำให้เขาครางออกมาอย่างลืมตัว ลิ้นร้อนของเขาจึงทำหน้าที่เคล้าคลอ ดูดดื่ม กวาดต้อน และหยอกเย้าลิ้นน้อยๆ ที่หลีกหนีในทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ แต่ก็ต้องหยุดอย่างเสียไม่ได้เมื่อเจ้าของปลายลิ้นหวานๆ นั้นทำท่าจะสำลักลมหายใจตัวเอง

“อื้อ...”

ไรเฟิลถอนจูบแสนหวานออก เพื่อให้อินถวาได้หายใจและให้เขาได้มองสำรวจใบหน้าที่อยู่ในห้วงแห่งความฝันนี้ให้ชัด เขายิ้มเมื่ออินถวาปรือดวงตาสวยขึ้นมองเขาอย่างงุนงง แต่ก่อนที่ริมฝีปากฉ่ำไปด้วยรสจูบจะร้องประท้วง ไรเฟิลก็ขึ้นลำกล้องและยิงเธอด้วยปลายลิ้นในทันที แต่ครานี้ไม่ใช่จูบแรกแสนหวานทว่าเป็นรสจูบสูบกระชากวิญญาณสาวต่างหาก

จูบดูดดื่มเร่าร้อนตามแรงอารมณ์ที่โหมกระหน่ำราวพายุ บดเบียดแนบชิดริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนจะสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปคลุกเคล้าชอนชินความหวานจากภายใน จนอินถวาที่ตื่นตระหนกแข็งทื่อไปชั่วครูกลับกลายมาเป็นอ่อนระทวยอีกครั้ง และครั้งนี้ไรเฟิลก็แทบจะร้องครางเมื่อความหอมหวานที่เขาละเลียดลิ้นอยู่นี้กำลังสร้างความตื่นตัวให้เขาอย่างสุดกู่ เพราะลิ้นเล็กๆ นั้นไม่ได้หลีกหนีอย่างเคย แต่กลับแตะๆ ไต่ๆ สัมผัสไล้ลิ้นร้อนของเขาตอบ รสจูบไม่ประสาแต่แนบแน่นไปตามสัญชาตญาณกระตุ้นให้มังกรร้ายของเขาตื่นตัวสุดขีด

ปฏิกิริยาจากร่างกายบ่งบอกว่า ‘พี่เบิ้ม’ หรือเจ้ามังกรร้ายของเขา ผงกหัวหงึกหงักว่าพร้อมแล้วสำหรับการออกมาโลดแล่นบนโลกมนุษย์ เขาจึงยิ่งกวาดต้อนลิ้นร้อนกว้านวนพร้อมกับดูดดื่มความหวานให้อินถวาสั่นสะท้านมากขึ้นไปอีก

สาวไทยคนสวยที่ปฏิเสธและพยศไม่ยอมทำตามใจเขา หลับตาพริ้มพร้อมส่งเสียงงึมงำในลำคอคล้ายคนละเมอด้วยความสุขสม และเสียงนั่นก็ทำให้ไรเฟิลบอกตัวเองว่าปืนตั้งลำกล้องแล้ว พร้อมสำหรับการยิงครั้งแรก

“อืม...”

อินถวาพยายามปรือตาขึ้นมองสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอ เพราะเสียงอื้ออึงในลำคอนั้นเธอหยุดไม่ได้ รู้แต่ว่าอยากระบายออก อยากร่ำร้องให้ความอัดอั้นที่เกิดอยู่ในเนื้อตัวนี้คลายลง เธอไม่รู้ว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร รู้แต่ว่าสัมผัสแสนหวานที่เคลียคลออยู่ที่ริมฝีปากทำให้เธอหมดเรี่ยวแรง

ความอุ่นวาบที่ตวัดไล้เลียอยู่ในอุ้งปาก ทำให้เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลืมตามองดูสิ่งที่เกิดขึ้น รู้แต่ว่าเธอกำลังล่องลอยอยู่ แต่ก็ไม่รู้เส้นทางนี้จะไปสิ้นสุดลงที่ตรงไหน ในหัวสมองของเธอขาวโพลนไม่เห็นสิ่งใด รู้แต่ว่าเบาบาง สบาย เหมือนเธอกำลังเข้าใกล้ฝั่งฝัน

“อืม... คุณ... อื้อ...”

แต่เมื่อแผ่นหลังสัมผัสได้ถึงความหนานุ่ม ดวงตาที่หลับพริ้มก็พยายามจะฝืนให้เปิดออก แต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่เธอจะล่องลอยไปกับความอุ่นวาบซาบซ่านของลิ้นชื้นนั้นอีกครา

อินถวาสั่นแล้วสั่นอีก ไม่ได้สั่นจากหนาวกายแต่มันคือหนาวหัวใจ เพราะเธอรู้ว่าสถานการณ์ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่เธอฝืนร่างกาย ฝืนความคิดของตัวเองไม่ได้เลย แม้ใจจะคิดว่านี่ไม่ใช่ นี่ไม่ถูก แต่ร่างกายล่ะ ไม่ยอมรับฟังเธอเลย

‘ไม่นะ... อย่าทำ... อื้อ... อื้อ... ไม่...’