“ขึ้นรถ!”
คิลเลียนออกคำสั่งทันทีที่ก้าวลงมาและปรี่เข้าไปกระชากแขนมุกมารินอย่างไม่ปราณีปราศรัย
“เอ๊ะ! นี่คุณจะบ้ารึยังไง...ฉันจะกลับบ้าน!”
ร่างเล็กบิดแขนแต่ไม่หลุดจากมือแกร่งที่เกาะกุมไว้แน่นหนำซ้ำเขายังเปลี่ยนมาโอบไหล่เธอและบีบจนเจ็บ
“คุณต้องไปกับผมเดี๋ยวนี้ ห้ามขัดขืน...นี่เป็นคำสั่ง!”
“ไม่!” หญิงสาวตวาดกลับ “ฉันจะร้องให้คนช่วย ฉันจะเรียก รปภ.มาจัดการกับคนถ่อยอย่างคุณ”
“เอาเลย!”
คิลเลียนคำรามลึก ชายหนุ่มขบกรามแน่นทำให้เห็นรอยเล็บบนใบหน้าของเขาชัดขึ้นมาด้วย
“คุณมันเก่งเรื่องแสดงละครอยู่แล้ว มุกมาริน แสดงต่อไปซีว่าคุณน่ะมันไร้เดียงสาและกำลังจะถูกลากไปทำมิดีมิร้ายทั้งที่คงตื่นเต้นจนตัวสั่น”
“อย่าสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย คิลเลียน แม็คไพรด์...ถ้าขืนคุณยังบังคับฉันอีกฉันจะแจ้งตำรวจ”
มุกมารินขู่ฟ่อทว่าชายหนุ่มกลับเหยียดยิ้มอย่างท้าทาย
“ผมคิดว่าคุณเองคงไม่อยากเกี่ยวข้องกับตำรวจเท่าไหร่
