ดวงตาของชายหนุ่มเหมือนสัตว์ร้าย เขาดูพึงพอใจกับความเจ็บปวดของผู้อยู่ใต้ร่าง มุกมารินกุมมือที่บีบปากเธอไว้ แต่จิกข่วนเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเสียที คิลเลียนโน้มใบหน้าลงไปใกล้ร่างนุ่มที่ตะเกียกตะกายด้วยการบิดตัวไปมา
“หึ! คุณอาจยังไม่บอกว่าพี่ชายคุณอยู่ไหนในตอนนี้ แต่ถ้าเกิดคุณทนไม่ไหวขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมอาจจะได้คำตอบที่ต้องการ”
“คิลเลียน...ที่แท้คุณก็หลอกฉันมาทรมาน”
“ยิ่งกว่าทรมาน”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วและเลียใบหน้าหวานด้วยปลายลิ้นเหมือนเธอเป็นเหยื่ออันโอชะ มุกมารินหลับตาปี๋ เธอไม่ได้แค่สำนึกถึงความหวาดหวั่นที่แล่นปราดขึ้นมา หากแต่ยังสำนึกถึงร่างกายใหญ่โตที่กำลังเบียดเข้าหาแนบแน่น รู้สึกถึงความตื่นเต้นกลางลำตัวของเขาชัดเจน
“คุณจะไม่ได้ออกไปจากเพนท์เฮ้าส์นี่จนกว่าจะครบตามเวลาที่เราตกลงกันไว้ หนึ่งสัปดาห์จากนี้ไปชีวิตคุณเป็นของผม!”
“คิลเลียน...คุณหลอกฉัน”
“เปล่าเลย” เขาคลายมือจากคางเรียวแต่เปล
