คิลเลียนกดข้อมือบางลงกับพื้นจนกระดูกแทบหัก มุกมารินเองก็รู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ คืนนั้นเธอภาวนาให้เลทิเธียแค่สลบ แต่ไม่นึกไม่ฝันว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะสูญเสียวิญญาณไปแล้วจริง ๆ
“ฉันไม่รู้...คิลเลียน...ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
“คุณมันปากแข็ง...ได้!...ถ้าคิดว่าจะปกป้องความผิดของไอ้พี่ชายสารเลวก็เตรียมตัวรับโทษแทนมันก็แล้วกัน”
“ไม่!”
เสียงร้องนั้นไหลย้อนกลับเข้าไปในอกเมื่อเขาบีบบังคับร่างเล็กด้วยการแยกเรียวขาออกจากกันด้วยท่อนขาแกร่ง มุกมารินจุดความคับแค้นขึ้นในใจที่ร้อนรุ่ม
เขาจะทำให้เธอเจ็บชนิดที่ต้องจดจำและอดสูตัวเองไปชั่วชีวิต คิลเลียนรูดซิปกางเกงลง เขาไม่ใส่ใจที่จะโอ้โลมหญิงสาวแต่กลับกดความดิบเถื่อนแทรกลงตรงแก่นกลางอย่างไม่ปราณี
ร่างงามเปล่าเปลือยดิ้นเร่า แต่แล้วทุกอย่างกลับหยุดชะงักเมื่อชายหนุ่มรู้สึกชัดถึงเยื่อบางที่กั้นกลางระหว่างเธอและเขา มุกมารินหยุดดิ้นและนิ่งไปเมื่อสิ่งที่เธอ
