“คิลเลียน”
หญิงสาวออกอาการตกใจ เธอรีบขยับห่างจากโต๊ะขนาดใหญ่ซึ่งมีสำรับเพียงไม่กี่อย่างวางอยู่บนนั้น เห็นได้ชัดว่าร่างบางอยู่ในอาการไม่ปกติ ขาข้างหนึ่งขยับได้ไม่ถนัดและคิลเลียนก็รู้ดีว่าเกิดจากอะไร ชายหนุ่มเหลือบมองเท้าเรียวเปลือยเปล่าของเธอแว่บหนึ่งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะอาหาร
“นี่ยาใส่แผล”
ร่างสูงใหญ่กล่าวออกมาสั้นห้วน ใบหน้าหล่อเหลาดูเหมือนไม่แยแสอะไรขณะวางถุงเล็ก ๆ ไว้ข้าง ๆ โดยไม่ยอมหันมามองเธอแม้แต่น้อย มุกมารินกลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ ก่อนขยับขาก้าวเข้ามาและหยิบถุงที่เขาวางไว้ เธอเปิดมันออกดูก่อนเหลือบมองเขาอีกที
“ขอบคุณนะคะ”
หญิงสาวไม่รู้ว่าจะพูดอะไรนอกจากคำ ๆ นั้นในบรรยากาศที่อึมครึมอยู่เสมอระหว่างเธอกับเขา คิลเลียนก็ไม่ต่างกับอสูรไร้หัวใจ แม้เศษเสี้ยวของความอาทรที่เขาหยิบยื่นมาจะทำให้มุกมารินรู้สึกดีขึ้นเพียงเล็กน้อยก็ตาม ชายหนุ่มเหลือบมองเธอบ้างก่อนพูด
“วันนี้มีเมนูอะไร?”
