At habang nag-eenjoy kami ni Dashiel sa dessert ng restaurant na ito ay naisipan ko nang mag-order para sa take out na ibibigay ko kay Castiel.
Siguradong sa mga oras na ito ay nagta-tyaga lang iyon sa light snacks dahil hindi pa siya makakakain sa dami ng trabaho niya.
“You are still not full?” tanong ni Dashiel matapos kong pumili ng ite-take out. “Ang dami na ng nakain mo dito ah.”
Natawa ako. “That is not for me,” sabi ko. “It is for Cas. Siya ang nagturo sa akin sa restaurant na ito at ibinigay niya sa akin ang reservation niya dahil marami siyang trabaho.”
“Oh.” Tumangu-tango siya at napatitig sa akin na ikinakunot ng noo ko.
Para kasing may kahulugan ang titig niyang iyon. Iyong parang may bigla siyang na-realize.
“Dash?” tawag ko sa kanya. “May dumi ba ako sa mukha?”
Ngumiti
