EP 40
1162 Words
“งั้นเหรอ” สนันตนาโกรธตัวเองไม่น้อย ที่ฝีปากแกร่งไม่เท่า หัวไวคิดคำด่าไม่เท่าเมียฟันน้ำนม แต่ก็พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ให้ได้มากที่สุด
“ฉันว่าคนอย่างตะวัน เธอคงจะเรียกกลับไม่ได้ง่ายๆ หรอกมั้ง เพราะทั้งตัวและหัวใจเขามอบให้ฉันจนหมดแล้ว เธอคงต้องร้องเพลงรอไปอีกเป็นชาติเลยล่ะ”
“ไม่เป็นไรนี่คะ เพราะฉันไม่คิดจะแคร์หรือสนใจเขา มากไปกว่าสมบัติที่เขามีและฉันมีสิทธิ์ครอบครองด้วยตั้งครึ่งหนึ่ง หย่ากันไปแล้วฉันจะหาหนุ่มๆ หล่อๆ มากกว่าเขาร้อยเท่ามานอนกอดก็ย่อมได้ เห็นมั้ยคะว่าฉันไม่จำเป็นต้องเปลืองตัวนอนปรนเปรอเขาเป็นปีๆ อย่างคุณก็จะได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว อย่างนี้ใครกันแน่คะที่จะเป็นคนมีกรรมหรือมีบุญ”
ว่าแล้วเหมือนดาวก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไป โดยไม่สนใจว่าคนอยู่อย่างหลังจะโกรธมากน้อยแค่ไหน และโกรธมากพอที่อยากจะกรี้ดออกมาเสียตรงนั้น หากไม่ได้ยินเสียงรถของแสงตะวันแล่นเข้ามาก่อน
“เรียบร้อยแล้วเหรอครับแนท”
“ค่ะ ตะวันจะไปเลยหรืออาบน้ำก่อนดีคะ”
“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า ไม่นานหรอก ให้คนขนของขึ้นรถรอเลยก็ได้ นุกูลจะไปส่งเราที่สนามบิน”
“ค่ะ”สนันตนารับคำแล้วรีบเดินออกไปนอกบ้าน ขณะคว้ามือถือออกมาจากกระเป๋าหลุยส์วิคตองราคาเรือนแสนที่ได้มาด้วยการรูดบัตรเครดิตเพื่อกดไปหาเพื่อน
“ฉันเกลียดอีนังเด็กนี่จะตายอยู่แล้ว จะทำยังไงถึงจะกำจัดมันออกไปจากชีวิตของตะวันได้นะ”
‘หล่อนก็หาคนไปเป่าซะสิ จะได้จบๆ’ เพื่อนนางแบบปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก สนันตนาเลยแหวกลับบ้าง “นี่หล่อน! ฉันปรึกษาเพราะเครียดนะ มาทำเป็นเล่นอยู่ได้ ไม่คุยด้วยแล้ว ไว้เจอกันที่มัลดีฟเลยก็แล้วกัน” หัวเสียกับเพื่อน อีกทั้งที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับคุยเรื่องลับๆ เพราะหวาดกลัวว่าคนอื่นจะมาได้ยิน กลัวจะเสียลุ๊กนางแบบสาวไฮโซไปเปล่าๆ สนันตนาเลยรีบตัดสายไป
“หล่อนใช้ป้องกันตัวได้แต่อย่าใช้บ่อยจนคุณตะวันสุดหล่อของฉันเป็นหมันก่อนซะล่ะ ไม่งั้นหล่อนจะอดมีลูกกับเขานะยะ”
อนุทัยลงทุนหอบหิ้วอุปกรณ์ป้องกันตัวมาให้เพื่อนสาวเองแทนการส่งไปรษณีย์ในคืนที่สามหลังแสงตะวันไปพักผ่อน เพราะอยากจะสูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง อีกทั้งแฟนเลื่อนกำหนดมาด้วยเลยว่างพอดี
“บ้าจริงยัยนุ อย่าไปชี้โพรงให้กระรอกอย่างยัยหนูดาวสิ เดี๋ยวฉันก็อดจีบคุณตะวันตอนมันหย่าพอดี” สาวผมทรงเห็ดหอมอย่างนรรยารีบร้องห้ามเสียงหลง ทำเอาเสียงหัวเราะของทั้งสามดังลั่นห้อง จนเหมือนดาวได้สติก่อนเลยยกนิ้วชี้จุปากไว้เพื่อให้เพื่อนเงียบ
“ฉันว่าเรารีบๆ ขึ้นไปข้างบนดีกว่า จะได้ช่วยกันหาหลักฐาน” เกือบสี่ทุ่มเป็นเวลาที่สมหมายกับแตงอ่อนกลับบ้านหมดแล้ว เหมือนดาวกับเพื่อนที่รอเวลาอยู่จึงรีบพากันออกจากห้องชั้นสามเงียบๆ ขึ้นไปยังชั้นสี่
กุญแจห้องทำงานของแสงตะวันถูกเปิดออกตามด้วยไฟในห้องหลังจากผ้าม่านถูกทั้งสามช่วยกันรูดปิดจนมิดชิดแล้ว “จะเริ่มหาอะไรก่อนดีล่ะ”
อนุทัยที่กล้าๆ กลัวๆ แม้จะรู้ว่าไม่มีใครมาเห็นก็ตามที “หาทุกอย่างแฟ้มเอกสารการสั่งซื้อยาที่จะทำให้ม้ากินแล้วคึกหรือตกใจจนทำให้พ่อตกลงมา อัลบั้มรูป หรือบันทึกอะไรก็ได้ที่บ่งชี้ว่านายตะวันกับพี่หนูเดือนเคยไปไหนมาไหนด้วยกัน หรืออะไรก็หาๆ ไปก่อนเลยรีบๆ หน่อยก็แล้วกัน”
เหมือนดาวรีบสาธยายอย่างคนคล่องงาน มือก็ชี้ไปตามตู้เอกสารสารพัดที่ตัวเองมาสำรวจล่วงหน้าตั้งแต่แสงตะวันไม่อยู่บ้านคืนที่สองแล้ว แต่ก็ไม่กล้าหาอะไรเพราะกลัวจะมีคนมาเห็น พอเพื่อนทั้งสองโทรบอกว่าจะเอาของมาให้ เลยตัดสินใจรอให้เพื่อนมาช่วยดีกว่าทำอะไรแบบเสี่ยงๆ คนเดียว จะได้ไม่คุ้มเสียเหมือนคำที่อามักจะเตือนประจำๆ
“โอเค! งั้นหล่อนหาในตู้ ฉันจะหาในคอม ยัยนาย่าไปยืนคอยดูทางที่ชั้นล่าง เผื่อใครทะลึ่งมาให้รีบๆ โทรบอกจะได้หนีออกไปทัน” สาวในร่างหนุ่มที่จบสถาปัตย์ผู้รอบครอบรีบสั่งการ สองเพื่อนก็ทำตามอย่างไม่เกี่ยงงอน แล้วห้องทั้งห้องก็ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ นอกจากเสียงเปิดเอกสารแคร็กๆ อยู่เท่านั้น
“หนูดาวๆ มานี่เร็ว” อนุทัยรีบกวักมือเรียกเหมือนดาวที่ไล่อ่านรายการยาที่สั่งมาจากแฟ้มอยู่ “อะไร! พูดดังหน่อยก็ได้ไม่มีใครมาได้ยินหรอก” เลยทำหน้าตื่นพร้อมกับเอ็ดเพื่อนที่ทำให้บรรยากาศน่ากลัวขึ้นไปอีก
“คุณตะวันตั้งพาสเวิร์สไว้อะ หล่อนพอจะเดาออกไหมว่าเขาชอบสีอะไร หรือพูดถึงอะไรบ่อยๆ หรืออะไรก็ได้ที่จะเอามาเดาสุ่มได้น่ะ”
“ฉันนี่นะจะรู้ คุยกับเขาฉันยังไม่ได้คุยด้วยซ้ำ หล่อนก็ใช้วิชาแฮ็กข้อมูลมาจัดการสิ”
“บ้า! ฉันจะทำเป็นได้ยังไงล่ะ หล่อนก็ไม่บอกว่าคอมจะมีพาสเวิร์ส ฉันจะได้ลากเอาไอ้เน็ทเด็กที่ออฟฟิศพ่อมาด้วย รายนั้นเก่งเรื่องนี้” “แล้วจะทำยังไงล่ะ”
“หาเอกสารไปก่อนแล้วกัน คอมเอาไว้ค่อยว่าจัดการกันทีหลัง ขืนกดสุ่มสี่สุ่มห้าคุณตะวันรู้ขึ้นมาหล่อนนั่นล่ะจะยุ่ง โอเคปะ”
“ก็ได้” เหมือนดาวออกจะผิดหวังนิดๆ เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ แต่ก็รีบกลับไปหาแฟ้มบนโต๊ะทำงานของตัวเองที่ยังไม่เคยเข้ามานั่งทำงานจริงๆ จังๆ สักครั้งเพราะกลัวจะไม่ปลอดภัยจากเจ้าของห้อง
“เราจะต้องถ่ายรูปรายการสั่งยาพวกนี้ไว้ให้หมด แล้วค่อยเอาไปหาว่ามันเป็นยาอะไรบ้าง” มือถือในกระเป๋ากางเกงถูกคว้าขึ้นมาแล้วถ่ายเอกสารอย่างรวดเร็ว “แฟ้มนี้เป็นเอกสารพวกปืน พวกรถราคาแพงๆ เท่านั้นล่ะไม่น่ามีอะไร” อนุทัยรีบปิดแฟ้มในมือแล้วเอาไปใส่ตู้ไว้อย่างผิดหวัง
“แฟ้มนี้ก็เป็นเอกสารเกี่ยวกับการผลิตอิฐมอญแค่นั้น นายนี่จะทำอะไรกันแน่นะ”
- Writer
