EP 13
1172 Words
“สบายมาก พวกหล่อนจะขับชมรอบฟาร์มก่อนก็ตามสบาย เสร็จแล้วจะโทรให้มารับละกัน” เหมือนดาวก้าวลงจากรถแล้วเดินไปยังตึกสี่ชั้นทรงสไตล์นีโอบาร็อคที่ทำจากอิฐแดงล้วน มือก็หิ้วถุงของฝากที่อุตส่าห์ไปตระเวนหาก่อนบินกลับไทยอย่างถาวรหลังเรียนจบ
“เธอมาหาใคร!” แล้วก็สะดุดกับเสียงใหญ่นิดๆ แหบหน่อยๆ ทว่าทรงอำนาจอยู่ในที เลยรีบหันไปหาก็ได้พบกับสาวใหญ่สวยบาดใจหุ่นสูงเพรียวโฉบเฉี่ยว เผยขาขาวเรียวงามด้วยกางเกงขาสั้นสีส้มกับเสื้อเกาะอกขาวขับผิวสีน้ำผึ้งให้โดดเด่นยิ่งขึ้น
“มาหาคุณลุงอาทิตย์ค่ะ ไม่ทราบอยู่หรือเปล่าคะ”
“หล่อนเป็นใคร! มีธุระอะไรกับคุณป๋าไม่ทราบ แล้วนี่นัดไว้หรือเปล่ายะ!” เสียงแหลมเล็กจากอีกด้านดังมา จนต้องหันไปหาถึงได้พบกับสาวสวย เฉี่ยว เปรี้ยว ที่มีกางเกงยีนส์ขาสั้นสีเข้มกับเกาะอกสีครีมหุ้มผิวขาวราวหิมะเอาไว้
“ว่าไงล่ะยะ! เธอเป็นใคร!” เหมือนดาวเลิกคิ้วให้สาวสวยตรงหน้าที่คะเนอายุแล้วน่าจะอยู่ในวัยเดียวกันอย่างท้าทาย และไม่ตอบเอาดื้อๆ จนอีกฝ่ายทำตาโตใส่เมื่อเสียหน้ากับคู่แข่งรุ่นป้าอย่างสนันตนาที่ยืนกอดอกมองสองสาวนิ่งๆ
“คุณลุงอยู่บ้านหรือเปล่าคะ ถ้าไม่อยู่ฉันจะได้มาวันหลัง”
เหมือนดาวเลยหันกลับไปหาสนันตนาแทน เพราะดูท่าจะคุยรู้เรื่องกว่าคนอยู่ข้างหลังที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ “อยู่บ้านหลังโน้น นี่มันบ้านของฉันกับตะวัน ทีหลังอย่ามาถามหาผิดๆ อีกล่ะ ฉันจะพักผ่อน” สนันตนาเดินกลับเข้าบ้านด้วยท่าทีสง่างาม “นี่ๆๆ หล่อนหมายความว่ายังไงยะ! ที่บอกว่าบ้านนี้เป็นของหล่อนกับคุณตะวันน่ะ หล่อนฝันกลางวันคนเดียวหรือเปล่ายะ!”
รวิสราเลิกให้ความสนใจเหมือนดาวโดยสิ้นเชิง แล้วเดินเข้าบ้านตามนางแบบสาวไปขวางหน้าไว้อย่างรวดเร็ว สนันตนาหยุดยืนแล้วกอดอกเบะปากใส่อย่างไม่แยแสสาวตรงหน้า “หล่อนจะยอมไม่ยอมใครจะสนยะ! กลับไปซะอย่ามาก่อกวนที่นี่อีก หล่อนควรจะรู้จักที่ทางของตัวเองบ้างนะว่าควรจะอยู่ที่ไหน!”
“ฉันมาหาคุณตะวันนะ กลับจากสเปนแล้วไม่ใช่เหรอ ตอนนี้อยู่ไหนล่ะ หล่อนอย่ามาหวงเขาไว้คนเดียวนะ ฉันไม่ยอมเด็ดขาด!”
“ยอมไม่ยอมมันเรื่องของหล่อน! ฉันไม่แคร์! หลีกไปฉันจะขึ้นห้อง....”
เหมือนดาวยิ้มเย้ยหยันให้สามีในนามที่มีทั้งสาวเด็กสาวแก่มาห้อมล้อมและทำท่าพร้อมจะตีกันตายเพราะผู้ชายบ้าเซ็กส์เพียงคนเดียว “เสน่ห์แรงจังเลยนะ มีถึงสองสาวมาห้อมล้อม” ก่อนจะบ่นน้อยๆ คนเดียวแล้วก็ตรงไปอีกบ้านแทน
“คุณป๋าขึ้นนอนตั้งแต่กินมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว มีอะไรก็ฝากไว้ก็ได้นะ ไปปลุกให้ตอนนี้ไม่ได้หรอก! หรือจะนั่งรอก็คงจะหลับถึงบ่ายแก่ๆ โน่นล่ะ จะให้บอกว่าใครมาหาล่ะ!” เหมือนดาวจ้องมองคนที่ลงมาต้อนรับอย่างเสียไม่ได้คือสาววัยไม่เกินยี่สิบแน่เท่าที่คะเนดู ส่วนสีหน้าและท่าทางนั้นบอกได้คำเดียวว่าไม่เต็มใจให้แขกเข้าบ้านสักนิด ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้จะมากราบท่านใหม่ ฝากบอกว่าหนูดาวแวะมาหาก็แล้วกันนะคะ”
“แล้วเธอเป็นใคร! และเป็นอะไรกับคุณป๋าล่ะ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน อย่าบอกนะว่าเป็นเมียของคุณป๋าอีกคนน่ะ!” หวานใจส่งสายตาดูถูกดูแคลนไปหาสาวตรงหน้าที่เดาได้ไม่ยากว่าคงจะเป็นเมียอีกคนที่สามีแก่แอบไปหมกไว้ไม่บอกเป็นแน่ ความไม่พอใจเลยแล่นเข้ามานำพาให้ไม่อยากต้อนรับแขกเอาเสียเลย
“ฉันจะต้องเป็นใครสักคนในฟาร์มนี้ก่อนเหรอ ถึงจะมาเยี่ยมเจ้าของบ้านได้!” เหมือนดาวที่ไม่ใคร่จะยอมให้ใครเสียมารยาทใส่เลยตอบกลับอย่างไม่ย่นย่อ
“อ้าว! นี่เธอ! ฉันถามดีๆ ทำไมหล่อนไม่ตอบดีๆ ล่ะ อย่าคิดว่าเป็นเมียใหม่คุณป๋าแล้วจะมาก่างในบ้านนี้ได้นะ ขอบอกว่าฉันใหญ่สุดในบ้านนี้ ที่ของหล่อนมีก็ข้างนอกโน่นไม่ใช่ที่นี่!”
“ฉันจะตอบดีๆ ก็ต่อเมื่อคุณถามมาดีๆ เท่านั้นล่ะ บอกคุณลุงแล้วกันว่าฉัน เหมือนดาวแวะมาหา” เพราะไม่อยากมีเรื่องกับใครตั้งแต่ก้าวแรกที่มาเหยียบบ้านนี้ เลยเดินหิ้วถุงกระดาษออกจากบ้านไป แม้สามสาวที่พบเห็นครั้งแรกจะส่งสีหน้าท่าทางดูถูกดูแคลนว่าเสมือนเป็นปลิงหรือสิ่งสกปรกไม่คู่ควรแก่การชายตามองก็ตามที
แต่ก็เลือกที่จะไม่สนใจและเดินดูอะไรไปเรื่อยๆ แทนการโทรตามเพื่อนที่ตอนนี้น่าจะกำลังขับรถเที่ยวอย่างสนุกสนานอยู่ อีกทั้งอยากจะดูความเป็นไปในฟาร์มของสามีที่พรุ่งนี้จะกลายเป็นอดีตสามีไปแล้วว่ามีอะไรแตกต่างจากเมื่อหกปีที่เคยมาบ้างหรือไม่
ก็ได้เห็นว่ามีการพัฒนาหลายต่อหลายอย่างขึ้นมาใหม่ พนักงานก็น่าจะมีมากขึ้น แล้วสายตาแทบทุกคู่ก็ดูเหมือนจะพร้อมใจกันมองมายังตัวเองเป็นตาเดียวกันก็ว่าได้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ที่รู้แน่ๆ คือสายตาเหล่านั้นไม่ได้มีความชื่นชมยินดีเป็นแน่ แถมออกจะแฝงนัยยะดูถูกดูแคลนรวมอยู่ด้วยมากว่า ครั้นพอเดินผ่านกลุ่มคนงานหญิงที่กำลังถอนหญ้าอยู่แปลงดอกไม้
‘ฉันว่าเมียใหม่คุณป๋าแน่ๆ เลย’
‘แต่ฉันว่าเด็กใหม่คุณตะวันมากกว่า รายนี้ชอบสวยๆ เฉี่ยวๆ เปรี้ยวๆ แบบนี้ล่ะ’
‘หรือไม่ฉันก็ว่ายังไม่ได้เป็นเมียใครทั้งนั้น แต่เพิ่งจะมาหาเพื่อขอเจรจาต่อรองเรื่องค่าตัวมากกว่า’
หูก็ได้ยินเสียงซุบซิบดังแว่วมา แม้สามสาวใหญ่จะสุมหัวกันแล้วพูดเบาๆ ก็ตามที แทนการเดินชมฟาร์มไปแบบเชื่องช้าอย่างที่คิดไว้แต่แรกเลยเปลี่ยนเป็นรีบเดินเร็วขึ้นตั้งใจจะตรงกลับบ้านพัก แต่ก็เห็นออฟฟิศที่คิดว่าอาคงจะอยู่ในนั้นแน่ เหมือนดาวเลยเปลี่ยนใจเดินเลี้ยวซ้ายไปตามทางเล็กๆ ไม่กี่สิบเมตรก็ถึงประตูทางเข้าตึกสองชั้นสีแดงเรียบร้อยแล้ว และพอเปิดประตูเข้าไปเพียงเท่านั้น
- Writer
