On dokuzuncu Aşama.
Tehdit olmadan, mesaj bırakılmadan, hiç aramadan ve karşısına çıkmadan geçen 1 ay. Egemen ve Poyraz, Simay’ın hazin sonundan sonra kafalarını dağıtmak için ilk tanıştıkları yere Amerika’ya gelmişlerdi. Depresif ve bunaltıcı geçen her dakika içindeki isteği daha da uyandırıyordu, ama sakin olmalıydı. Geri dönmek için vakit vardı.
Poyraz o günden beri Egemen’in yanından ayrılmamıştı ki, bu içindeki vicdan azabını ona göstermek için yeterli bir sebep olmuştu. Bazen saatlerce onunla konuşmuyor, bazense yanından ayrılmıyordu. Bu depresyon halini göstermek için iyi fırsatlardı.
İkisi kahvaltılarını yaparken Poyraz’ın telefonu çalmaya başlamıştı. Ekranda Tunç ismini okuduğunda bir şeyler olduğunu anlamıştı.
“Efendim Tunç?”
“Naber, nasılsınız?”
“Biz iyiyiz de hayırdır,
