เมียไร้ปรารถนา

คืนร่วมหอ

บ้านเขมวัตร

ม่านสีขาวไหวติงตามแรงลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ไฟสว่างขาวผ่องส่องทั่วห้องหอโทนสีอุ่น ผ้าปูที่นอนสีขาวโรยด้วยกลีบกุหลาบนับพันกลีบเพื่อความเป็นสิริมงคล พิธีวิวาห์ค่ำคืนนี้คือนิยามคำว่าสมบูรณ์แบบ

ทว่าสีหน้าอารมณ์ของเจ้าบ่าวกลับสวนทางกับความงามภายในห้องหอ บรรยากาศมืดทะมึนราวกับพายุฝนใหญ่กำลังจะโหมกระหน่ำ หากสิ่งนี้เรียกว่าความผิดพลาด คงเป็นความผิดพลาดที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของคนทั้งสองคน

"โทรอีกสิ! โทรไปจนกว่าพี่สาวพายจะรับสาย" คำสั่งคำเดิมของหมอคิลเลียน เขมวัตรดังขึ้นอีกครั้ง มือของเขาถือแก้วบรั่นดีใบเล็ก ดวงตาแดงก่ำเพราะแอลกอฮอล์

ร่างสูงกำยำยังคงสวมชุดทักซิโดเจ้าบ่าวนั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาประกายเกรี้ยวกราดจ้องมองมายังพายรัญ จีราวิรัช น้องสาวฝาแฝดของพาลิน จีราวิรัช เจ้าสาวผู้หายตัวไปอย่างปริศนา

'หากหล่อนยังอยู่...ป่านนี้คงได้ร่วมหมอนนอนเคียงกันแล้ว'

"ก็บอกแล้วไงคะว่าพี่ลินปิดเครื่อง ตอนนี้ทุกคนก็ร้อนใจไม่ต่างจากพี่หมอหรอกค่ะ หยุดดื่มเหล้าก่อนเถอะนะคะ" พายรัญขอร้อง แม้เขาจะเป็นอดีตว่าที่พี่เขย แต่ทั้งสองกลับไม่ได้สนิทสนมกันเลยแม้แต่น้อย เพราะคิลเลียนอาศัยอยู่ต่างประเทศ และเพิ่งย้ายกลับมาทำงานในโรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพฯ ได้เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น

นายแพทย์คิลเลียนคบหากับพาลินในรูปแบบความสัมพันธ์ทางไกลมาหลายปี พวกเขารู้จักกันตามคำแนะนำของผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัว จึงตกลงคบหาดูใจตั้งแต่นั้นมา

คิลเลียนไม่ฝักใฝ่หาผู้หญิงมากนัก เวลาส่วนใหญ่ทุ่มเทให้กับงาน ชายหนุ่มจึงยอมแต่งงานตามความต้องการของบิดามารดา แม้ลึกๆ แล้วแทบจะไม่รู้จักนิสัยใจคอที่แท้จริงของแฟนสาว แต่เขากลับเคยมั่นใจว่าการใช้ชีวิตกับใครสักคนหนึ่งจะก่อให้เกิดความรักความผูกพันได้

คิลเลียนจ้องมองพายรัญ หญิงสาววัยยี่สิบสองปี แม้ภายนอกจะดูไม่ต่างจากพาลิน ทว่าแววตากลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

คนพี่มีท่าทางสง่างาม มั่นอกมั่นใจ แววตาดุทว่ามีเสน่ห์ พูดจาฉะฉานและเข้ากับคนง่าย หล่อนไม่ยอมเรียนต่อมหาวิทยาลัย เพราะอยากทำงานหาเงินใช้ด้วยตัวเอง โดยการก่อตั้งบริษัทผลิตเครื่องสำอางกับเพื่อนอีกสองคน และธุรกิจดูเหมือนจะประสบความสำเร็จอย่างสวยงาม

ในขณะที่ร่างงามในชุดเจ้าสาวซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้ากระจกบานใหญ่คนนี้กลับไม่มีอะไรเหมือนพี่สาวเลย เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยชั้นนำปีสุดท้าย ใบหน้าสวยสง่างดงามเยือกเย็น อ่อนโยนทุกท่วงท่าและการเคลื่อนไหว รอยยิ้มดึงดูดสายตาทุกคนที่พบเห็น พูดจาอ่อนหวานน่าเสน่หา ผิวพรรณบอบบางเปล่งปลั่งต่างจากพาลินเล็กน้อย แววตาประกายอ่อนโยน

คิลเลียนควรขอบคุณพายรัญเสียด้วยซ้ำ ที่เธอเสียสละเข้าพิธีวิวาห์แทนพี่สาวเพื่อกู้หน้าสองตระกูล แต่หัวใจของเขากลับกำลังมีอคติกับครอบครัวของหญิงสาว ที่ทำให้ตนและบิดามารดาเกือบอับอายขายหน้า

"พายเป็นน้องสาวฝาแฝดของลินนะ จะไม่รู้ได้ยังไงว่าพี่สาวหายตัวไปไหนหรือว่าไปอยู่กับใคร อย่างน้อยๆ เขาก็ต้องบอกพายไว้บ้าง โดยเฉพาะในวันสำคัญแบบนี้" คิลเลียนอยากพบหล่อน เพื่อถามว่าทำไมถึงได้หนีไปในวันงานสำคัญ หากไม่อยากแต่งงานก็ควรบอกออกมา หรือว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับพาลิน ทุกคนต่างสันนิษฐานกันไปต่างๆ นานา

"เราเป็นพี่น้องฝาแฝดกันก็จริง แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกันมากขนาดนั้น ตั้งแต่ที่พายเข้ามหาวิทยาลัยพี่ลินเขาก็ย้ายออกจากบ้านไปอยู่ที่คอนโดกับเพื่อนของเขา..." เสียงเล็กสั่นเครือ แม้จะเป็นห่วงพี่สาวมากเพียงใด แต่กลับมั่นใจว่าไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับพาลินอย่างแน่นอน เพราะหล่อนเป็นคนเก่งและดูแลตัวเองได้เสมอมา

แต่สิ่งที่ทำให้พายรัญอยากหลั่งน้ำตาออกมา ก็คือความรู้สึกเสียใจที่ตนได้เข้าพิธีวิวาห์กับอดีตว่าที่พี่เขย ซ้ำยังจดทะเบียนสมรสในชื่อของตนกับบุรุษที่แทบไม่รู้จักนิสัยใจคอกันเลย

"ได้ เดี๋ยวจะได้รู้กันแน่ๆ ว่าลินหายตัวไปไหน" คิลเลียนกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว เขาเป็นหมอที่คอยบอกคนไข้ว่าไม่ควรดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป แต่ตัวเองกลับดื่มจนเมามาย

"พี่หมอจะไปไหนคะ?" ร่างสูงหยัดกายยืน ปราศจากคำตอบใดๆ จากสามีกำมะลอ เขาเดินออกจากห้องนอนไปโดยไม่สนใจคำถามของพายรัญ

คอนโดพาลิน

พาลินกลับมาที่คอนโดพร้อมกับสิธา หลังจากที่พนักงานรักษาความปลอดภัยของคอนโดโทรบอกว่าคนที่มาตามหาตนนั้นกลับไปแล้ว หล่อนไม่ได้หนีไปไหนไกล เพียงแค่มีเหตุผลจำเป็นที่ไม่สามารถเข้าพิธีวิวาห์กับนายแพทย์คิลเลียนได้

"ไม่เห็นต้องทำหน้าบึ้งขนาดนี้เลย เสียใจมากนักหรือไงที่ไม่ได้แต่งงานกับหมอคิลเลียน" สิทธาเอ่ยขึ้นเสียงขุ่น พลันจ้องมองใบหน้าสวยของหญิงสาวที่ตนร่วมหลับนอนด้วยทุกค่ำคืน

"พี่หมอเป็นว่าที่สามีของลินนะคะ ที่ลินหนีการแต่งงานมาแบบนี้พี่หมอจะต้องเสียใจมากแน่ๆ"

"ยังกล้าพูดว่าเขาเป็นว่าที่สามีลินอีกเหรอ ได้ข่าวแล้วไม่ใช่หรือยังไงว่าคนที่แต่งงานกับหมอคิลเลียนคือพายไม่ใช่ลิน!" สิธาพูดเสียงดุดัน ชายหนุ่มไม่พอใจกับแววตาอาลัยอาวรณ์คนรักเก่าของพาลิน

"ตอนนี้เขาควรเป็นสามีของลินแล้ว ถ้าเกิดว่าลินไม่ท้องกับพี่ธาซะก่อน" หล่อนจ้องมองเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"ใช่ ลินท้องไง และลูกในท้องของลินก็คือลูกของพี่ เราเป็นผัวเมียกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวัน เรากำลังสร้างครอบครัวด้วยกัน เพราะฉะนั้นเลิกคิดเรื่องหมอคิลเลียนซะ เขาทำแต่งานงกๆ ไม่เห็นจะสนใจอะไรลินเลย คนที่รักแล้วก็คอยดูแลลินทุกอย่างก็คือพี่ รวมถึงธุรกิจที่เราทำด้วยกันก็คือเงินทุนของพี่ทั้งนั้น" สิธาอดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องธุรกิจ ทั้งที่ตนยินดีที่จะเป็นหุ้นส่วนกับพาลินและลงทุนเองทุกบาททุกสตางค์

"ไม่ต้องเอาเรื่องธุรกิจมาพูดเลยนะคะ ถ้าเกิดว่ามันทำให้พี่ธาไม่สบายใจ ลินพร้อมที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่เอาอะไรเลยสักบาทเดียว" หล่อนรู้สึกราวกับว่าถูกอีกฝ่ายทวงบุญคุณ ยิ่งทำให้คนท้องน้อยอกน้อยใจเข้าไปใหญ่

"พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับลิน พี่แค่อยากบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำก็เพื่อเราสองคน เพราะฉะนั้นเลิกพูดถึงคนอื่นเถอะนะครับ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะเตรียมนมอุ่นๆ ให้ดื่มก่อนนอน" สิธาบอกพาลิน แล้วจึงคลี่ยิ้มให้หล่อนเล็กน้อย จากนั้นชายหนุ่มจึงเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปเตรียมนมอุ่นให้อย่างที่บอกไว้

"แต่พี่หมอคือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบมากกว่า ฐานะดีกว่า ชาติตระกูลดีกว่า อะไรๆ ก็ดีกว่าพี่ธาหมดทุกอย่าง รอลินคลอดลูกเมื่อไหร่ ลินจะกลับไปทวงพี่หมอคืน..." พาลินพึมพำกับตนเอง เพราะการใช้ชีวิตกับสิธานั้นเป็นเพียงความสุขในตอนแรกเริ่ม ทว่าสิ่งที่หล่อนวาดฝันไว้ คือการได้แต่งงานกับผู้ชายสมบูรณ์แบบเช่นหมอคิลเลียน...