บ้านเขมวัตร
พายรัญกลับมาถึงบ้านในเวลาสามทุ่ม หญิงสาวช่างใจครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องนอน ร่างอรชรเดินตรงมายังเตียงใหญ่ จึงเห็นว่าชายหนุ่มยังคงนอนอยู่ คิลเลียนลืมตาขึ้น พายรัญตกใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าเขาหลับอยู่
"พี่หมอ... ดีขึ้นหรือยังคะ?" หญิงสาวแค่ถามตามมารยาท เขาเป็นหมอ ไม่สบายก็คงดูแลตัวเองได้เช่นที่ผ่านมา มันไม่ใช่หน้าที่อะไรของตนเลยสักนิดที่จะต้องคอยเป็นห่วงเป็นใย
"กินยาแล้วเดี๋ยวก็คงดีขึ้น ว่าแต่พายไปไหนมากลับดึกดื่น" เขาถามในฐานะสามี แม้ในใจลึกๆ จะรู้สึกเป็นห่วงที่หญิงสาวตัวคนเดียวกลับบ้านดึกดื่น เพราะบ้านของตนนั้นค่อนข้างอยู่ห่างไกลจากผู้คน
"สามทุ่มยังไม่ดึกนะคะ ว่าแต่พี่หมอทำไมถึงไม่นอนล่ะคะ"
"เถียงเก่ง"
"เถียงอะไรคะ?" เธอขมวดคิ้วแปลกใจ พูดไม่กี่คำเขาก็กล่าวหาว่าเถียง
"สามทุ่มพี่บอกว่าดึกก็คือดึก จะบอกว่าไม่ดึกได้ยังไง พายควรจะเข้านอนก่อนสี่ทุ่มด้วยซ้ำ" อยู่ๆ ก็นึกอ
