หิวมั้ย...ครับ ยิ้ม...กันมั้ยลุง

บทที่ 2(1)

ธีภพ หนุ่มโสดวัยสี่สิบปลายผู้มีรูปร่างสูงใหญ่กว่าธีรัชผู้เป็นน้องเนื่องจากพวกเขาเป็นพี่น้องคนละแม่

มารดาของธีภพเป็นสาวสวยชาวอเมริกันเต็มตัว เขาจึงมีรูปร่างสูงใหญ่โดดเด่นกว่าน้องชายซึ่งเป็นไทยแท้

แม่ของเขาแยกทางกับพ่อตั้งแต่ธีภพอายุห้าขวบเนื่องจากปรับตัวกับวัฒนธรรมแบบไทยไม่ค่อยได้ และมอบสิทธิ์การเลี้ยงดูให้ผู้เป็นพ่อและภรรยาใหม่

อัณตราทราบมาว่าลุงธีกับลุงรัชเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก แม้ไม่ใช่แม่เดียวกันแต่ทั้งคู่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันด้วยความรัก ความเอาใจใส่จากคุณอนงค์ซึ่งเป็นแม่แท้ ๆ ของธีรัช

กระทั่งแม่ของธีภพเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ทิ้งธุรกิจมากมายเอาไว้ให้ลูกชายสานต่อ

ทำให้ธีภพต้องเดินทางไปอยู่อเมริกาเป็นการถาวร แต่เขาก็กลับมาเยี่ยมพ่อแม่และน้องชายปีละครั้ง

โดยในแต่ละครั้งมักจะมานานเป็นเดือนเนื่องจากธุรกิจมีผู้ช่วยที่ไว้ใจได้คอยดูแล หรือหากมีปัญหาเร่งด่วนเขาก็สามารถจัดการได้ผ่านช่องทางการสื่อสารอันทันสมัยในปัจจุบัน

อัณตรามองตามแผ่นหลังกว้างของผู้ชายในฝันด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม เสียงคำรามกระเส่ายามเขาหยัดย้ายบั้นท้ายในความมืดสลัวยังดังก้องอยู่ในหัว มันกวนใจเธอจนนอนไม่หลับ และช่วยทำให้อัณตราลืมเรื่องราวหวาดกลัวที่ณกรทำเอาไว้ไปโดยสิ้นเชิง

ธีภพกำลังใช้ผ้าแห้งเช็ดจานที่ล้างเสร็จแล้วเก็บเข้าชั้นวาง จังหวะหนึ่งลุงธีหันใบหน้ามายังเธอและชวนคุย

“สองคนนั้นไม่เห็นบอกว่าจะไปต่างจังหวัด” เสียงทุ้มทำหญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ กะพริบตาปริบ ๆ คลี่ยิ้มให้คนกำลังเรียงจานเก็บใส่ตู้ ฝ่ามือใหญ่หยิบจับทุกสิ่งอย่างรวดเร็วเสียจนอัณตรามองเพลิน

ลุงรัชกับแม่ของอัณตราไม่ชอบให้คนนอกเข้ามาเพ่นพ่าน จึงจ้างแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดสัปดาห์ละสามวัน แบบมาเช้าเย็นกลับ

จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมหลังมื้ออาหารเช้า ลุงภพของเธอต้องมาล้างจานเก็บกวาดครัวด้วยตัวเอง ซึ่งเขาก็ทำได้อย่างคล่องแคล่วเพราะที่บ้านก็จ้างแม่บ้านแบบพาร์ทไทม์เหมือนกัน

“ไม่รู้สิคะ อัณก็ไม่รู้ว่าลุงภพจะมา ไม่เห็นมีใครบอกอะไร” อัณตราเล่าให้ฟัง ทั้งลุงรัชและแม่ไม่เห็นมีใครบอกเธอว่าลุงภพจะมา ผิดกับทุกครั้งที่พวกเขามักจะตื่นเต้นและเตรียมตัวกันล่วงหน้าเสมอเมื่อรู้ว่าพี่ชายจะมาเยี่ยม

“อาจะจะกำลังยุ่งหรือเปล่า เพราะตอนลุงโทร.บอกรัช ได้ยินเสียงแว่ว ๆ เหมือนกำลังเดินทางไปไหน” คนพูดง่วนกับการก้มลงเก็บของสดที่เหลือใส่ตู้เย็น ขอบกางเกงที่เกาะสะโพกสอบเลื่อนลงต่ำอวดเนินบั้นท้ายตึงแน่นให้คนมองแอบลอบกลืนน้ำลาย

ท่วงท่าการเคลื่อนไหวแต่ละครั้ง กระตุ้นจังหวะหายใจสาวเจ้าให้เต้นโครมครามมือไม้อ่อน อยากรู้เหลือเกินว่าภายใต้กางเกงเนื้อนิ่มนั่น ลุงภพของเธอมีปราการด่านสุดท้ายปกปิดเจ้าสัตว์ร้ายตัวเขื่องเอาไว้หรือไม่

“น่าจะอย่างนั้นค่ะ” อัณตราพึมพำ สายตาจับจ้องเอวกางเกงที่มันร่นลงต่ำอย่างน่าหวาดเสียวด้วยใจลุ้นระทึก อยากเดินเข้าไปใกล้แล้วลองลูบไล้ดูว่ามันจะให้ความรู้สึกยังไง และไอ้เจ้าตัวเขื่องนั่นมันจะแข็งแกร่งเหมือนที่เห็นเมื่อคืนไหมหนอ

“เพราะอัณก็เพิ่งทราบตอนพวกเขากำลังจะออกจากบ้านเหมือนกัน” อัณตราชินแล้วกับการอยู่บ้านคนเดียว เพราะลุงรัชกับแม่มักเดินทางไปตรวจงานในหลายจังหวัดด้วยตัวเองแบบกะทันหันเสมอ

บางครั้งถ้าไม่ติดเรียนอัณตราก็มักตามไปด้วย แต่ครั้งนี้สองคนนั้นคงรีบจริงจึงไม่ได้ชวนล่วงหน้า

ร่างสูงใหญ่ยืดลำตัวขึ้นเต็มความสูง เสียงปิดตู้เย็นทำอัณตราขยับถอยหลังกลับมายืนที่เดิม เสเอื้อมมือหยิบผลแอปเปิ้ลในตะกร้าขึ้นมากัดกิน ขณะยืนรอให้ธีภพเดินผ่านหน้าไปก่อน แต่ธีภพผายมือเป็นเชิงบอกให้หลานสาวเดินนำ

ทั้งคู่เดินออกจากห้องครัวพร้อมกันหลังจัดการเก็บกวาดทำความสะอาดเสร็จ

เรือนร่างในชุดนอนบางเบาเดินนำออกไปก่อน โดยมีเจ้าของร่างสูงเปลือยช่วงบนเดินตาม

อัณตราแอบอมยิ้มชอบใจกับบรรยกาศที่ไม่ต่างจากคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่ใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุข

ร่างกายสาวรู้สึกร้อนผ่าวเมื่อนึกจินตนาการถึงฉากร้อนแรงบนโต๊ะอาหารที่เคยดูในคลิปวาบหวิว

ลองคิดว่าผู้ชายคนนั้นคือลุงธี และผู้หญิงที่นอนร้องครวญครางบนโต๊ะเป็นเธอ...

ความสาวของอัณตราร้อนรุ่มและเปียกชื้นอย่างรู้สึกได้ และน่าประหลาดใจเพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นรวดเร็วแบบนี้กับบรรดาแฟนหนุ่มที่เคยคบหา พวกนั้นต้องใช้ลีลามากมายเล้าโลมกว่าเธอจะเกิดอารมณ์ร่วมคล้อยตาม

แต่กับลุงธี แค่ได้เห็นหน้ากับได้ยินเสียงทุ้มแสนเซ็กซี่ดังอยู่ใกล้ ๆ อัณตราก็เกิดอาการวูบวาบ เนื้อตัวเหมือนมีไฟลามเลียอยากได้ฝ่ามือหนาคู่นั้นมาลูบไล้คลายความทรมาน

นั่นยิ่งทำให้อัณตราเชื่อมั่นว่าเธอรักผู้ชายคนนี้จริง ๆ และมันจะเป็นยังไงหากเธอกับลุงธี...

ขณะกำลังใจลอยคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น อัณตราไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเดินเฉียดเข้าใกล้กับแจกันใบใหญ่จนมันขยับทำท่าจะล้มไม่ล้มแหล่

“อุ้ย!...”

“ระวัง!...”

โชคดีได้มือแข็งแรงของลุงธีรั้งเอาไว้ได้ทัน แต่ก็ทำให้อัณตราใจหายวาบ ผลไม้หลุดมือลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นเรียบร้อย

แต่ทั้งคู่แทบไม่สนใจมันเลยเพราะมีบางอย่างเกิดขึ้น

แผ่นอกแข็งแรงถูกความนิ่มเด้งปะทะเข้าไปเต็มที่ คลื่นความร้อนรุนแรงที่พยายามเก็บกดเอาไว้ถูกรบกวนอย่างหนัก

อารมณ์ปรารถนาก่อตัวขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ธีภพรีบสูดหายใจลึก ขณะอัณตรากำลังแหงนหน้าขึ้นส่งเสียงขอบคุณ

“เกือบไปแล้ว ขอบคุณลุงธีนะคะ แจกันใบนั้นแม่เพิ่งได้มาใหม่ด้วย” อัณตราพ่นลมหายใจโล่งอก เหลียวมองไปยังแจกันใบโปรดของมารดา ลืมไปเลยว่าตอนนี้เนื้อตัวด้านหน้าของเธอแนบติดอยู่กับเรือนร่างร้อนระอุของผู้ชายทั้งแท่งที่มีความต้องการเต็มเปี่ยม

ที่สำคัญคือเป็นเรือนร่างผู้ชายที่อัณตราเฝ้าฝันถึงตลอดเวลา มันจึงมีพลังดึงดูดมหาศาลทำให้เธอไม่สามารถต่อต้านได้

ความต้องการตามธรรมชาติของร่างกายล้วน ๆ ก่อเกิดสัมผัสบดเบียดเข้าหามากขึ้นเพื่อถือโอกาสหยั่งเชิงอะไรบางอย่าง

ธีภพขบกรามแกร่งระงับอาการตื่นตัวของตัวเองที่กำลังเหยียดขยายตอบรับความอ่อนนุ่มในอ้อมแขนทันทีเช่นกัน