สองขาก้าวฉับๆ ไปที่หน้าประตูด้วยความหงุดหงิด โน้มตัวไปส่องที่ตาแมวเพื่อดูว่าคนข้างนอกนั้นมันเป็นใคร ถึงได้มาขัดจังหวะผ่อนคลายของเธอในตอนนี้ได้
แต่พอส่องออกไปก็เจอหน้าหล่อๆ ที่ยืนถือดอกไม้ช่อโตอยู่หน้าห้อง พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ส่งมา เพราะรู้อยู่แล้วว่าปรายฟ้าจะต้องส่องดูเขาแน่ๆ
“พี่ปรายครับ...เปิดประตูให้ฝุ่นหน่อยนะครับ” เสียงหวานเรียกเธอขึ้น แม้จะทำเป็นยึกๆ ยักๆ ลีลาไม่เปิด แต่ตอนนี้รอยยิ้มกลับปรากฏขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าเขาจะมารวดเร็วทันใจขนาดนี้
“มาทำไม กลับไปเลย...” ตะโกนถามคนด้านนอก แสร้งทำเสียงแข็งใส่
“หนักจังเลย ถือของโปรดพี่ปรายมาตั้งเยอะ...เนี้ย...มีสายไหมร้านประจำที่ปรายชอบด้วยน้า...ไม่เปิดให้ฝุ่นจริงๆ หรอ...” ทำตาปริบๆ ออดอ้อนจนเธอใจอ่อน ไอ้เด็กบ้านี่ ทำเกินเรื่องเกินราว ทำให้หงุดหงิดแล้วจะมาอ้อนเหมือนแมวตัวโตแบบนี้ไม่ได้!! ใจละลายเลยสิ สุดท้ายเลยต้องเปิดเพราะหัวใจมันเ
