รักร้ายพ่ายวิศวะ

ผมจองคุณแล้วนะปรายฟ้า

"จะ...จะบ้าหรอ...ฉันมากินน้ำ...นี่ปล่อยฉันนะ!!"คนถูกกอดกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ และพยายามดิ้นให้ออกจากพันธนาการของเขา ที่ดูเหมือนจะแน่นขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเธอยิ่ง เขาก็ยิ่งรัดเธอแน่นมากขึ้น ราวกับงูเหลือมที่กำลังชั่งน้ำหนักเหยื่อ เพื่อที่จะได้รู้ว่ากลืนกินหนึ่งครั้งจะอิ่มไปอีกกี่วัน

"นอนคนเดียวเหงาจังเลย...คุณนอนเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ"โน้มตัวลงไปใกล้ๆ พลางกระซิบที่ข้างใบหูด้วยเสียงชวนขนลุกนั่น

"ไม่!!"ตอบกลับเสียงแข็ง

"ถ้านอนไม่ได้...งั้นขอเอาหน่อยดิ"น้ำเสียงกระเส่าเชิงเล่นๆ

"นี่!!...ไอ้เด็กบ้า...อย่ามาทำตัวลามปรามฉันแบบนี้นะ...ฉันไม่ชอบ!!"ตวาด ก่อนจะผลักร่างของน้องชายเพื่อนให้ออกห่างจากตัวเธอ เท้าเล็กก้าวฉับๆ มุ่งตรงไปยังห้องนอน มืออีกข้างกอดขวดน้ำไว้เเน่น แต่เมื่อใกล้จะผ่านโซฟาตัวยาว กลับถูกเด็กนั่นกระตุกแขนของเธอด้วยความแรงจนทั้งคู่เสียหลักล้มลงไปนอนที่โซฟาตัวใหญ่ด้วยกัน

"อ๊ะ...นาย...ปล่อยฉันนะ!!"คนในอ้อมกอดเริ่มโวยวาย พยายามดิ้นให้หลุดจากแขนแกร่งของเขาที่ กอดรัดเธอเอาไว้แน่น

"อยู่นิ่งๆ ...แล้วก็นอนเฉยๆ ...ไม่ทำอะไรหรอกแค่กอด"เขาบอกเสียงเรียบ พร้อมกับซุกใบหน้าหล่อไปที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธอ จมูกโด่งๆ ลากไล้เบาๆ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดไปที่ซอกคอของเธอเสียจนไรขนอ่อนตั้งชูชันเพราะความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่เคยได้สัมผัสจากใคร "ถ้ายังดิ้นอยู่...ผมจะไม่ทำแค่นี้...ถ้าไม่อยากโดนเด็กกระแทก...ก็นอนนิ่งๆ!"เขาขู่เธอเสียงเข้ม และนั่นก็ทำให้ปรายฟ้าต้องยอมอยู่นิ่งๆ ตามที่เขาบอก นอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ให้เขากอดแล้วซุกไซ้อยู่แบบนั้นตามอำเภอใจ ด้วยความเกร็ง

"แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย..."เสียงทุ้มนุ่มแต่กลับดูร้ายกาจเอ่ยชม มือหนาลูบไล้ไปที่เรียวขาขาวๆ ลื่นมือของเธอเเผ่วเบา ลากไล้ขึ้นมาเรื่อยๆ ก่อนจะถลกกระโปรงชุดนอนที่ยาวเพียงแค่หน้าขาขึ้น

"อ๊ะ!!...นะ...ไหนบอกแค่กอด"มือเล็กคว้าหมับไปที่มือหนา ที่เริ่มจะล้วงเข้ามากอบกุมหน้าอกของเธอ ดีที่เธอตะครุบมันไว้ได้ทัน เลยทำให้มือของเขาหยุดอยู่ตรงหน้าท้องแบนราบของเธอแทน

"ก็...กอด...แต่มือมันไปเอง...เอาน่า...ไม่ทำอะไรเกินเลยหรอก...จริงๆ"เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น

"เด็กบ้านี่!!"

"ถ้ายังไม่เลิกพูดว่าเด็ก...ผมจะไม่ใจดีกับคุณแล้วนะปราย!!"เขาว่าด้วยน้ำเสียงเคืองๆ กับคำนั้น คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก น่าหงุดหงิดชะมัด

"อย่ามาเรียกฉันแบบนี้...นายเป็นรุ่นน้องฉันอย่ามาลามปราม"

"ไม่ให้เรียกปรายแล้วจะให้เรียกว่า...ที่รักหรอ...หื้ม~"เสียงหวานกล่าวขึ้นเสียงกระเส่า พร้อมกับใช้ริมฝีปากขบไปที่ใบหูของเธอเบาๆ

ทุกการกระทำทุกสัมผัสที่เธอไม่เคยได้รับจากใครมันทำให้ร่างบางหายใจไม่ทั่วท้อง มันวูบวาบที่ท้องน้อยแปลกๆ แถมบางครั้งบางคราเธอยังเคลิบเคลิ้มไปกับเขาจนรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง

"อ๊ะ...นะ...นาย...อย่าทำแบบนี้กับฉัน...เดี๋ยวเฮียออกมาเห็น!"ปรายฟ้าพยายามดันหน้าอกของเด็กอันตรายคนนี้ออก

"ปราย...สัญญาได้ไหมว่าอย่าให้ใครมาทำแบบนี้กับคุณ"

"ไม่สัญญา..."ใครมันจะมาจับเธอแบบนี้กัน มีแต่เขานี่แหละที่จู่โจมเธอ คนปกติเขาก็ไม่ทำกันหรอกจริงไหม?

"อย่าดื้อกับผมสิครับพี่ปราย~"บ้าจริง เสียงนั่นมันเซ็กซี่เป็นบ้า เล่นเอาซะจนคนที่ได้ยินถึงกับความคิดฟุ้งซ่านไปแล้ว แถมเจ้าหัวใจบ้านี่ก็เต้นแรงไม่ยอมแผ่วเลย เต้นแรงเพราะตกใจแหละ แค่ตกใจนะยัยปราย แค่ตกใจ!! ข่มใจตัวเองเอาไว้มั่น อย่าได้หลุดเชียว เธอคิดในใจ

หมับ!

"อื้ม~"มือหนาประคองใบหน้าสวยเข้ามาใกล้ พร้อมกับบดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วง ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ หัวใจที่เต้นแรงทีแรกกลับยิ่งกระหน่ำขึ้นอีกเป็นเท่าตัว จากจูบที่ดูดดื่ม ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน จนคนตัวเล็กเผลอจูบตอบเขาไปอย่างสุดที่จะหักห้ามใจ

ริมฝีปากหนาขบเม้มเบาๆ ที่ริมฝีปากบางของเธอ จากนั้นก็ค่อยๆ สอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปควานหาความหวานภายในโพรงปากนุ่มๆ

เธอตอบสนองจูบของเขาอย่างน่าพอใจอยู่หลายนาที ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆ ถอนริมฝีปากนั้นออก

พรึบ!!

ในจังหวะที่เธอเผลอไผลไปกับสัมผัสอันวาบหวามของเขานั้น ก็พลิกให้สาวสวยรุ่นพี่ลงไปนอนอยู่ใต้ร่างของเขาแทน จมูกโด่งเป็นสันซุกไซ้ซอกคอหอมอย่างหลงใหลในความหอมของเธอ ส่วนปรายฟ้าก็ไม่อาจที่จะต้านทานสัมผัสสุดวาบหวิวของเขาได้เลย ตอนนี้เธอไม่อาจที่จะห้ามใจได้เลย จนเผลอปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาทำตามใจไปแบบนั้น

กระดุมชุดนอนถูกปลดออกด้วยมือเดียว มือหนาช้อนไปใต้แผ่นหลังแล้วปลดตะขอเสื้อชั้นในออกอย่างชำนาญ

"ปรายฟ้า...ผมหยุดไม่ได้แล้ว...คุณสวยเกินกว่าที่ผมจะหยุดได้แล้ว"เสียงแหบเอ่ยขึ้นด้วยความกระเส่า ริมฝีปากหนาก้มลงไปฉกชิมยอดประทุมถันสีหวานอย่างหลงใหล ลิ้นหนาตวัดเลียจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย

"อ๊ะ...อ๊าส์...ตะ...ไต้ฝุ่น...อย่าทำอะไรฉันเลย...อื้ม"เสียงหวานเอ่ยห้าม ในขณะที่การกระทำกลับตอบสนองเขาทุกอย่าง ดวงตากลมโตหลับพริ้ม เคลิ้มไปกับเขา ทั้งยังเผลอแอ่นอกอวบอิ่มให้เขาได้เชยชมอย่างหลงลืมตัว

"อื้ม..."ริมฝีปากขบเม้นหน้าอกอวบอิ่มด้วยความแรง จนผิวขาวๆ แดงเป็นรอย

"อ๊ะ...เจ็บ"

"ผมทำรอยเอาไว้...ผมจองคุณแล้วนะปรายฟ้า...แล้วผมจะรีบมาเอา"พูดจบ เขาก็ผละตัวออกจากร่างเล็กอย่างแสนเสียดาย

ความจริงเขาอยากที่จะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ จะให้ทำตรงนี้คงไม่เหมาะ แต่อีกไม่นานนักหรอก เขาจะต้องเป็นเจ้าของของเธอให้ได้ "ฝันดีนะครับ"เด็กเจ้าเล่ห์ยกยิ้มหวานให้ปรายฟ้าที่ยังคงช็อกกับเหตุการณ์เมื่อคู่ จากนั้นก็ก้มลงหอมแก้มเนียนฟ่อดใหญ่ และปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระ

"เอ่อ...อืม...ฝะ...ฝันดี"เธอตอบเสียงตะกุกตะกัก

พรึ่บ!!

แล้วรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟา ด้วยความรู้สึกที่มันค้างๆ แต่ก็ต้องรีบติดกระดุมเสื้อ แล้วลุกขึ้นจากโซฟา สาวเท้าเดินเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยมีสายตาคมๆ ของไต้ฝุ่นมองตามไปจนประตูห้องนอนปิดสนิทอย่างพึงพอใจ