“หาว~ ง่วงนอนชะมัดเลย” มือหนายกขึ้นปิดปากหาวหวอดๆ เป็นรอบที่ล้าน ขณะที่ก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถมุ่งไปสู่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
แกร็ก แอ๊ด!!
ด้วยเพราะว่ายังเป็นเช้ามืดอยู่ จึงเปิดประตูเข้าบ้านด้วยความเบามือ เพราะกลัวว่าแม่จะตื่น
“อะแฮ่ม! ไปไหนมาจ๊ะ...” แต่ก็ไม่น่าจะทันแล้ว เพราะตอนนี้หยาดฝนนั้นยืนจ้องมองร่างสูงด้วยสายตาบ่งบอกว่าจับผิดอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ...ฝุ่นไปติวหนังสือที่บ้านเพื่อนครับ...”
“อ้อ...ติวหนังสือ...รอยที่คอก็คงจะยุงกัดใช่ไหม...ยุงตัวใหญ่เลยงั้นสิ” เบะปากถามแซวๆ ทั้งที่ก็รู้ดีอยู่แล้ว
เพราะช่วงหลังๆ ตั้งแต่ที่ไต้ฝุ่นนั้นไปรับเพียงฝันที่กรุงเทพ ไต้ฝุ่นก็ดูมีท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด รู้จักแต่งตัวมากขึ้น รักสะอาด แถมออกจากบ้านไปแต่ละทีกลิ่นน้ำหอมฟุ้งตลบอบอวลไปหมด เธอเป็นแม่ทำไมจะดูไม่ออกว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้กำลังมีความรัก
“โธ่แม่ครับ...แม่อย่าแซวฝุ่นสิครับ...ว
