บทที่ 9 เป็นอะไร
1244 Words
วชิเดินทางมาส่งมีนาที่บ้าน เขาเปิดประตูลงไปส่งหญิงสาวถึงในตัวบ้านและบังเอิญเจอคุณพ่อกับคุณแม่พอดีจึงทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"สวัสดีครับอามาร์ช อาเติมใจ"
"มาส่งน้องเหรอ เราสองคนตัวติดกันดีนะ"
"ผมก็ห่วงน้องนี่ครับ ดึกดื่นแล้วยังไงผมกลับก่อนดีกว่าไม่รบกวนแล้วครับ พี่กลับนะคนสวยเจอกันนะคะ"
"ขอบคุณค่ะพี่วชิ"
หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่ม มองเขาเดินออกไปจนลับสายตาก่อนจะหันไปมองคุณพ่อกับคุณแม่ด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
"เป็นอะไรลูกดูหน้าเคร่งเครียด"
"ไม่นี่คะ หนูแค่เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ"
พูดจบหญิงสาวก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที ทั้งสองคนมองตามลูกสาวไปก่อนจะถอนหายใจออกมา
"รู้สึกว่าลูกไม่ค่อยมีความสุขเลยนะ"
"นั่นสิ ไม่เล่าอะไรให้ฟังด้วยนะ"
"ปล่อยไปก่อน รอดูอีกหน่อย"
สองสามีภรรยาโอบเอวกันก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนไม่ได้สงสัยเรื่องของลูกสาวอีก ส่วนมีนาเมื่อมาถึงในห้องนอนหญิงสาวก็ร้องไห้ออกมาทันที นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงนอนเอาหมอนปิดหน้าตัวเองก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร ช่วงหลังเธอเริ่มท้อกับการที่เขาไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลย แต่พอเป็นผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ลังเลที่จะไปหาและยอมที่จะทิ้งเธอให้โดดเดี่ยว
"ฮืออออออออ"
ทางด้านของเสือเขาอยู่เป็นเพื่อนระรินอยู่เกือบสองชั่วโมง ดูนาฬิกาเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนและคิดว่ามีนาอาจจะใกล้ตื่นแล้ว เขากดโทรศัพท์ไปหาเธอแต่ว่าหญิงสาวไม่ยอมรับสาย
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์"
เขานิ่งเงียบอย่างคิดหนักก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาวชิ และเมื่อเขารับโทรศัพท์เขาจึงเอ่ยถามหามีนาก่อนเป็นอันดับแรก
"มีนาตื่นยังกูจะได้ไปรับ"
(ไม่ต้องหรอกกูไปส่งมาเรียบร้อยแล้ว)
"ที่คอนโดเหรอ"
(เปล่า เห็นว่าจะไปนอนที่บ้านนะก็เลยไปส่ง ตอนนี้คงจะหลับไปแล้วล่ะ)
เสือนิ่งเงียบไปอย่างรู้สึกแปลก เขานัดกับมีนาว่าวันนี้จะไปค้างคืนด้วยแต่ทำไมถึงกลับไปนอนที่บ้านเสียอย่างนั้น
(มีอะไรรึเปล่า)
"เปล่านึกว่าไม่มีใครไปส่ง"
(ไม่ต้องห่วงหรอก มึงอ่ะเอาตัวให้รอดเหอะกูเตือนแล้วอย่าไปยุ่งมึงไม่เคยฟัง)
"ขอเวลาหน่อยวะ"
(ช่างเหอะเรื่องของมึงครับแค่นี้แหละ)
วชิกดวางสายใส่เพื่อนขี้เกียจเซ้าซี้อะไรอีก และหลังจากเพื่อนวางสายไปเขาก็กดส่งข้อความไปหาหญิงสาวทิ้งไว้
'พรุ่งนี้พี่ไปรับช่วงเย็นนะ'
จากนั้นเขาก็มองไปยังเตียงนอนผู้ป่วยซึ่งตอนนี้ระรินนอนหลับไปแล้ว เสือจึงตัดสินใจว่าจะกลับก่อนเดี๋ยวญาติพี่น้องเธอคงมาดูแลกันเองแหละ คิดได้แบบนั้นเขาก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที และคืนนี้ไม่มีมีนาอยู่ด้วยเขาจึงเลือกที่จะกลับบ้านมากกว่าที่จะค้างคอนโด แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปรับมีนาช่วงเย็น
เช้าวันต่อมา...
มีนาในสภาพตาบวมช้ำ เธอเดินลงมาชั้นล่างในชุดนักศึกษาก่อนจะเลี่ยงการกินข้าวกับครอบครัวเพราะไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าของเธอในตอนนี้ เธอเดินมาขึ้นรถของตัวเอง หยิบเครื่องสำอางมาแต่งแต้มใบหน้าจนกลบรอยช้ำหมด ส่องกระจกก่อนจะฝืนยิ้มออกมา
"ไม่เป็นไรมีนาเธอเข้มแข็งจะตาย"
หญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเธอเองไม่โทษใครหรอก รักเขาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขารักคนอื่น รักทั้งที่รู้ว่าสุดท้ายมันจะจบลงแบบไหน
เธอขับรถมาถึงมหาวิทยาลัย เชื่อมั้ยว่าเธอไม่แตะโทรศัพท์เลยเพราะไม่อยากเห็นข้อความของพี่เสือ เขาคงจะส่งข้อความมาแบบปกติโดยไม่ได้รู้สึกเลยว่าตัวเองทำร้ายจิตใจเธอรึเปล่า และการที่เขาไปหาแต่ผู้หญิงคนนั้นมันทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน
เมื่อมาถึงที่หมายหญิงสาวก็ลงจากรถถือกระเป๋าใบสวยตรงไปยังตึกบริหารเหมือนเช่นปกติ และบังเอิญที่เจอรุ่นน้องคนสนิทก็เลยทักทายสักหน่อย
"แสนซน"
"พี่มีนาคิดถึงจังเลยค่ะไม่ได้เจอตั้งนานแหนะ"
"เวอร์ไปล่ะ ไม่กี่วันเองป่ะ"
แสนซนยิ้มหัวเราะออกมาขำขันก่อนจะกุมมือพี่สาวเดินไปหน้าตึกพร้อมกัน มีนาเป็นรุ่นพี่ของแสนซนหนึ่งปี ทั้งสองคนรู้จักกันเพราะตอนที่เข้ามาวันแรกเธอเข้ามาทักก่อนและถามนั่นนี่ จนมีนาต้องขอไลน์และแอดมาคุยกันจนกลายเป็นสนิทกันไปเลย
"แสนซนต้องลงเรียนวิชานี้ใช่มั้ยคะ"
"ลงก่อนก็ดีนะ อาจารย์คนนี้ใจดีมากถ้าไปลงปีอื่นเจออีกคนจะแย่เอา"
"งั้นรีบไปลงเลยค่ะ กลัวเจออีกคน"
ทั้งสองคนทำท่าทางขนลุกก่อนจะปรึกษากันเรื่องลงทะเบียนเรียนในรายวิชาต่างๆ และสักพักก็แยกย้ายกันไปเรียนวิชาของตัวเอง มีนาตั้งใจเรียนไม่คิดฟุ้งซ่านถึงแม้ว่ามันจะทำยากก็เถอะ
และเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนหญิงสาวก็เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนสนิท เธอกำลังคุยสนุกกับเพื่อนก่อนจะรีบวิ่งไปหลบเพราะพี่เสือเดินมาทางนี้พอดี
"แกหลบอะไร"
"ปะ...เปล่า พวกแกฉันกลับก่อนนะมีธุระด่วนมาก ยังไงเจอกันนะ"
"โอเคๆ"
มีนาวิ่งไปออกตรงประตูอีกฝั่ง เธอยังไม่อยากเจอเขาตอนนี้เพราะกลัวว่าตัวเองจะอดร้องไห้ไม่ได้ และไหนจะกลัวว่าตัวเองจะดราม่าใส่ชายหนุ่มก็เลยเลี่ยงที่จะเจอกัน
เสือที่เดินเข้ามาในตึก มองหามีนาแต่ก็ไม่มีวี่แววจะออกมาเลย และเมื่อเจอกับเพื่อนของเธอจึงเข้าไปทักทายเสียงสดใส
"น้องๆสวัสดีครับ"
"อ่าวพี่เสือ สวัสดีค่ะ"
"มีนาล่ะไม่มาด้วยกันเหรอ"
เขามองหาหญิงสาวไปพลางๆ ในระหว่างที่ไถ่ถามเพื่อนสนิทของเธอ ทุกคนส่ายหน้าก่อนจะยิ้มออกมา
"เพิ่งกลับไปเมื่อกี้เองค่ะ เห็นว่ามีธุระด่วนมากไม่รู้ว่าไปไหนเหมือนกัน"
"ใช่ค่ะ ตอนแรกยังนัดกันไปกินข้าวอยู่เลย"
"งั้นเหรอ...ไม่เป็นไรครับถ้างั้นตามสบายเลยนะ พี่กลับก่อน"
เขาบอกลารุ่นน้องก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที หยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาหญิงสาวหลายสายแต่เธอไม่ยอมรับสายและข้อความที่ส่งทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่กดอ่านด้วย
"อย่าบอกนะว่างอนอีกแล้ว"
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะกดโทรไปอีกหลายสายจนต้องหยุดเพราะเธอไม่ยอมรับเลย ส่วนมีนาตอนนี้เธอนั่งอยู่ในรถ มองหน้าจอโทรศัพท์ที่เป็นเบอร์ของเขาโทรเข้ามาก่อนจะถอนหายใจออกมา
"อดทนไว้มีนา เธอต้องตัดใจให้ได้"
- Writer
