Toxic love เสือร้ายห้ามรัก

บทที่ 1 ผู้ชายใจร้าย

หลังจากที่เสร็จสมจากกิจกรรมบนเตียงนอน เสือก็พามีนาออกมากินข้าวข้างนอกเพราะตั้งแต่เมื่อคืนทั้งสองคนยังไม่ได้กินอะไรกันเลย

"อยากกินอะไรคะ"

"พี่เสือเลือกให้มีนาหน่อยสิคะ มีนาเหนื่อยไม่มีแรงเลย"

"งั้นกินอาหารญี่ปุ่นที่มีนาชอบดีมั้ย"

หญิงสาวพยักหน้ายิ้มกว้างซบใบหน้าลงกับไหล่หนา สายตาจ้องมองพนักงานที่ยิ้มยั่วยวนเขาต่อหน้าเธอก่อนจะเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้

"เอาเซ็ตนี้ครับ"

"ได้ค่ะ"

"ขออูนิเพิ่มด้วยนะครับ"

"ค่ะ งั้นขอทวนรายการนะคะ"

พนักงานทวนเมนูที่ชายหนุ่มสั่งจากนั้นก็เดินออกไปทันที เสือหันมองหญิงสาวข้างกายก้มหน้ามองเธอก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ หน้าผากของเขาแตะชิดหน้าผากของเธอ และเพิ่งรู้ว่าหญิงสาวตัวร้อนจี๋

"ทำไมตัวร้อน"

"หือ... ไม่รู้ค่ะแต่มีนาปวดหัวนะคะ"

เธอกุมหน้าผากตัวเองเอาไว้แน่นหลับตาลงพักสมองเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น เสือโอบรอบเอวหญิงสาวเอาไว้ดึงเธอมาสวมกอดแนบอกและรู้สึกเลยว่าร่างกายของเธอร้อนรุ่มมากเหมือนไฟแผดเผา

"รีบกินเดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวไปกินยาพาราเอา"

"ได้ยังไงล่ะ... ไปหาหมอเลยเดี๋ยวเป็นอะไรเยอะจะยุ่งเอา ลำบากคนอื่นอีก"

หญิงสาวมองสบตาชายหนุ่มด้วยใบหน้าเศร้าหมอง การกระทำดูเหมือนจะห่วงใยและใส่ใจเธอมากแต่คำพูดของเขามันทำร้ายจิตใจเธอมาก

"ไม่เห็นต้องพูดขนาดนั้นเลยค่ะ มีนาก็ดูแลตัวเองมาตลอดไม่ได้ลำบากใคร"

"พี่แค่เปรียบเปรยไง"

เธอเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่น ขอบตาร้อนผ่าวเพราะอุณหภูมิในร่างกายเพิ่มขึ้นสูง ชายหนุ่มดึงน้องสาวเข้ามาแนบชิดลูบผมเธออย่างแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนลง

"พี่ขอโทษที่ใช้คำไม่ดี"

"ช่างมันเถอะค่ะ อาหารมาแล้วพี่เสือกินเถอะค่ะเดี๋ยวจะหิวนะ"

"ห่วงตัวเองเถอะ รีบกินเลยเดี๋ยวพี่พาไปส่งโรงพยาบาล"

เขาตักกับข้าวให้หญิงสาวตรงหน้าหลายอย่าง มีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้น มีนาใช้ตะเกียบคีบกินไม่กี่คำเพราะไอร้อนในร่างกายของเธอทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดและไม่อยากจะกลืนอะไรลงท้องในเวลาแบบนี้

"ไปหาหมอดีกว่าพี่ว่าเราไม่ไหวล่ะ"

เขาเรียกพนักงานให้มาห่อของกินใส่กล่องกลับบ้านให้หมดและจะได้พามีนาไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกาย และถ้าเดาไม่ผิดสาเหตุคงเป็นเรื่องเซ็กซ์จากเมื่อคืน ที่เขาทำรุนแรงกับเธอมากเกินไปเลยทำให้วันนี้ร่างกายอ่อนเพลียไข้จับ

"พี่เสือเป็นห่วงมีนาเหรอคะ"

เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจกอดแขนเขาไว้แน่นเพราะรู้สึกไม่มีแรงจะเดินไปข้างหน้า ชายหนุ่มจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยก็อุ้มหญิงสาวไปขึ้นรถและให้เธอช่วยหิ้วของกินติดมือมาด้วย

และเมื่อมาถึงที่โรงพยาบาลเขารีบพาเธอเข้าไปตรวจร่ายกายทันที คุณหมอให้ยาลดไข้และตรวจร่างกายเบื้องต้นดูเหมือนจะไม่ค่อยได้พักผ่อนและอ่อนแรงจึงเป็นสาเหตุให้เธอตัวร้อนไม่สบายเอาได้

"เติมน้ำเกลือสักแป๊บหนึ่งนะครับจะได้แข็งแรงขึ้น"

"ขอบคุณครับคุณหมอ"

เสือเอ่ยขอบคุณคุณหมอ หันมามองหญิงสาวที่นอนนี้นอนนิ่งอยู่บนเตียงในสภาพหมดเรี่ยวแรงคงเพราะฤทธิ์ยาด้วย

"ไหวมั้ย"

"ไม่เป็นไรค่ะรู้สึกเพลียเฉย ๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ"

เธอยื่นมือไปกุมมือชายหนุ่มเอาไว้แน่น กลัวเหลือเกินว่าเขาจะทิ้งเธอไป ช่วงเวลาที่อ่อนแอที่สุดเธอต้องการเขามากและต้องการเขาคนเดียวเท่านั้น

"อยู่กับมีนานะคะพี่เสือ"

"พี่ก็ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย นอนเถอะพี่นั่งอยู่เป็นเพื่อน"

เขาลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง ปล่อยให้หญิงสาวกุมมือเขาเอาไว้ใบหน้าสวยค่อย ๆ หลับตาลง ปล่อยลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ เขาลูบผมเธออย่างเอ็นดู ถึงแม้จะไม่มีความรักในเชิงชู้สาวให้แต่เขารักและหวังดีกับเธอแบบพี่น้อง รักและเป็นห่วงมากเลยด้วย

ไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นเตือน เสือหยิบโทรศัพท์กดรับสายทันทีเพราะเป็นเบอร์ของเพื่อนสนิทของเขา

"ว่าไงระริน"

(เสือคะคุณอยู่ไหน มารับระรินหน่อยได้มั้ยคะ หารถกลับไม่ได้เลยค่ะระรินอยู่ที่มหาวิทยาลัยค่ะ)

"ไปทำอะไรตรงนั้น วันนี้มหาวิทยาลัยปิดนี่"

(ลืมของอ่ะ ระรินเวียนหัวเดินออกไปหน้ามหาวิทยาลัยไม่ไหวค่ะ แต่ถ้าเสือไม่ว่างไม่เป็นอะไรนะระรินเดินออกไปเอง)

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยประโยคที่น้อยใจชายหนุ่ม เสือเหลือบสายตามองมีนาที่นอนหลับอยู่และคิดว่าออกไปรับระรินแป๊บเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกมั่ง

"งั้นรอที่นั่นแหละเดี๋ยวเราไปรับ"

มีนาที่ได้ยินทุกอย่างก็ลืมตาขึ้นมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้าทันที เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นดีหล่อนชอบเรียกร้องความสนใจจากพี่เสือทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้ว และพี่เสือก็ดูเหมือนจะชอบผู้หญิงคนนั้นจึงยอมแม่นั่นทุกอย่าง

"ไม่ไปได้มั้ยคะ พี่เรียกแกร็บไปรับก็ได้"

"พี่ไปแป๊บเดียวเอง มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ไกลจากที่นี่มากนักหรอก มีนานอนหลับนะเดี๋ยวพี่มา"

เขาปล่อยมือเธอก่อนจะรีบเดินออกไปทันที มีนาถึงกับปล่อยโฮออกมาทั้งที่เธอไม่สบายต้องการเขาอยู่ข้างกายแต่ทำไมเขาถึงเลือกที่จะไปหาผู้หญิงคนนั้นแทนที่จะอยู่กับเธอ

"พี่เสือ...! กลับมานะ ฮึก"

เธอมองชายหนุ่มออกไปจนลับสายตา ดึงสายน้ำเกลือออกจากข้อแขนของตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักฟื้น พยาบาลเห็นคนไข้ออกจากห้องโดยไม่มีสายน้ำเกลือแถมยังมีเลือดติดอยู่ที่ข้อมืออีก พวกหล่อนรีบวิ่งมาจับตัวเธอไว้ เช็ดเลือดออกจากหลังมือก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน

"ทำไมดึงสายน้ำเกลือออกแบบนี้คะ"

"อยากกลับบ้านค่ะ ฮึก...! ฉันจะกลับบ้าน"

"แต่ว่าคุณหมอให้เติมน้ำเกลือก่อนนะคะ"

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ฉันดีขึ้นแล้วค่ะฉันจะกลับบ้าน"

คุณหมอรีบวิ่งมาดูคนไข้ด้วยความเป็นห่วง มองใบหน้าสวยที่เปื้อนคราบน้ำตาก็อดสงสารไม่ได้จริงๆ

"โอเค... เดี๋ยวหมอจะให้กลับบ้านนะครับ แต่ต้องมีคนมารับนะ"

"เดี๋ยวโทรเรียกพี่ชายให้มารับค่ะ"

เธอหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดโทรออกไปหาเฮียมาร์คของเธอ และไม่นานเขาก็กดรับสายทันที

(ว่าไงน้องตัวแสบ)

"น้องอยู่โรงพยาบาลค่ะมารับหน่อยสิ"

(อะไรนะ... ไปทำอะไรที่โรงพยาบาลแล้วเป็นอะไรมั้ยบอกพี่มา)

"ไม่เป็นไรค่ะดีขึ้นแล้วปวดหัวนิดหน่อย มารับน้องหน่อยนะคะเฺฮีย เดี๋ยวรออยู่ที่ตึก F"

(โอเคเดี๋ยวพี่รีบไป)

เธอกดวางสายก่อนจะมองหลังมือตัวเองที่มีรอยคราบเลือดเปื้อนติดอยู่และมีพยาบาลช่วยเช็ดทำความสะอาด หรือว่าเธอจะรักเขามากจนเกินไปทั้งที่เขาไม่มีความคิดในการรักเธอในเชิงชู้สาวแม้แต่เปอร์เซ็นต์เดียว และที่น่าเจ็บปวดที่สุดคือเขารักคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ...