ของเล่นของไฟเพลิง

ไม่ต้องมาร้องเลยนะ

จันทร์เจ้ากลับมาถึงบ้านหลังโตราคาหลายล้านซึ่งแน่นอนมันไม่เหมาะกับคนที่มีเงินเดือนขั้นต่ำอยู่ที่หมื่นห้าอย่างเธอแต่บ้านหลังนี้ก็เป็นชื่อของเธอเองไฟเพลิงซื้อให้เป็นของขวัญสัญญาทาสที่มีแต่ไฟเพลิงเท่านั้นที่จะยกเลิกสัญญานี้ได้ บ้านหลังนี้มีแค่จันทร์เจ้าอยู่คนเดียวส่วนแม่บ้านและคนขับรถจะไม่ได้อยู่ประจำเพราะฉะนั้นต่อให้บ้านจะหลังใหญ่และดูสวยงามแค่ไหนจันทร์เจ้าก็ไม่ได้ปลื้มมันเท่าไหร่เพราะทุกพื้นที่มันมีแค่เธอคนเดียวส่วนไฟเพลิงจะมาค้างบ้างครั้งคราวเท่านั้นเพราะเขาเองก็มีบ้านส่วนตัวเหมือนกัน

จันทร์เจ้าขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนจะลงมาดูในครัวว่ามีของอะไรที่ใช้ทำกับข้าวได้บ้างไม่รู้ว่าไฟเพลิงจะทานอะไรก่อนมาหาเธอแล้วหรือเปล่าแต่เธอก็ต้องทำเตรียมไว้อยู่ดีและแน่นอนว่าทุกอย่างต้องเป๊ะและสะอาดระดับ5ดาว

23.00น.

เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้วแต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่บอกว่าจะมาหาจันทร์มองดูอาหารหลากหลายที่วางไว้บนโต๊ะเพื่อเตรียมต้อนรับไฟเพลิงเธอถอนหายใจเบาๆ เพราะรู้สึกว่านั่งรอไปก็ไร้ประโยชน์แถมตอนนี้เธอเองก็เริ่มง่วงแล้วเลยตัดสินใจที่จะเอากับข้าวทุกอย่างเททิ้งถังขยะเพราะเอาใส่ตู้เย็นไปก็ไม่มีใครกินแถมทุกเช้าก็มีแม่บ้านมาทำกับข้าวให้ตลอด จันทร์เจ้ามองดูอาหารที่อยู่ในถังขยะคงดีไม่น้อยที่จะสามารถเอาไปให้คนไร้บ้านกินแต่เธอก็ทำแบบนั้นไม่ได้เนื่องจากเข้าบ้านมาแล้วก็ไม่สามารถออกไปได้อีกเพราะขับรถไม่เป็นทุกๆ เช้าเลยมีไฟเพลิงกับคนขับรถที่คอยไปส่งตลอด

“เจ้า” เสียงเรียกเบาๆ ทำให้จันทร์เจ้าที่เผลอหลับไปแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาและสิ่งแรกที่รับรู้คือกลิ่นของเครื่องดื่มมึนเมาที่คละคลุ้งไปทั่วตัวของเขาไฟเพลิงถอดเสื้อออกก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ จันทร์เจ้าพร้อมกับดึงเข้ามากอดไว้จันทร์เจ้าได้แต่นอนลืมตานิ่งๆ มองคนตรงข้ามที่หลับตาพริ้ม

“ไหนบอกว่าจะมาหาเจ้าไงคะ” จันทร์เจ้าเอ่ยเสียงเบาเธอเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดไปไฟเพลิงจะรับรู้ไหมหรืออาจจะหลับไปแล้วก็ได้ทุกอย่างยังคงเงียบสนิทจันทร์เจ้ามองใบหน้าหล่อที่เธอแอบหลงรักมานานหลายปีถึงแม้ตอนแรกจะทำสัญญาเพราะเดือดร้อนจริงๆ แต่พอได้มาอยู่ได้มาใกล้ชิดและเริ่มรู้จักนิสัยของไฟเพลิงก็ทำให้เธออดที่จะตกหลุมรักเขาไม่ได้ผู้ชายที่เหมือนจะต่อต้านคนทั้งโลกแต่อ่อนโยนกับเธอเพียงคนเดียว

“เจ้าเหงานะ” จันทร์เจ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อก่อนจะเอ่ยคำพูดสุดท้ายพร้อมกับหลับตาลงอีกครั้ง

“เจ้ารักคุณนะคะ”

เช้าวันต่อมา

จันทร์เจ้าตื่นมาทำงานปกติซึ่งพอเธอตื่นมาก็ไม่พบคนข้างๆ แล้วบางทีเขาก็ทึ่งในตัวของไฟเพลิงไม่น้อยที่ต่อให้จะดื่มมาเยอะหรือดึกแค่ไหนแต่เขาก็มีความรับผิดชอบต่อการงานมากไม่เคยลาและไม่เคยสายแม้แต่ครั้งเดียว

“เมื่อคืนทำกับข้าวหรอ?” ไฟเพลิงเอ่ยถามจันทร์เจ้า

“ค่ะ” จันทร์เจ้าเอ่ยตอบสงสัยคงรู้เพราะแม่บ้านเป็นคนบอก

“ทีหลังไม่ต้องทำ ถ้าผมจะกินผมจะบอกเอง”

“ได้ค่ะ” จันทร์เจ้าตอบรับเสียงเบาพอทำไว้ก็ไม่มากินแต่พอไม่ทำไว้ก็มาโมโหหิวใส่เธออีก

“เดี๋ยวผมไปรอที่รถ” ไฟเพลิงลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป

“เอ่อเจ้าอิ่มแล้วค่ะ” จันทร์เจ้าตะโกนบอกก่อนจะรีบลุกขึ้นเพราะไม่อยากให้ไฟเพลิงรอนาน

“นั่งลงและกินให้หมด” ไฟเพลิงหันหลังมาพูดกับจันทร์เจ้า

“แต่เจ้าอิ่ม”

“กินให้หมด ผอมเกินไปแล้วผมไม่ชอบ” ไฟเพลิงพูดด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดจันทร์เจ้าเลยทำได้แค่นั่งลงและตักโจ๊กภายในชามกินต่อไปส่วนเขาก็เดินออกไปนั่งรอที่รถทั้งๆ ที่ไม่อยากจะใช้ไม้แข็งเท่าไหร่แต่เพราะช่วงนี้จันทร์เจ้าดูจะอ่อนแรงและผอมเกินไปเขาเลยรู้สึกเป็นห่วงก็เท่านั้นแต่เพราะไม่รู้จะแสดงความรู้สึกออกไปยังไงเลยได้แต่ทำตัวไม่ดีใส่จันทร์เจ้าอยู่ตลอด

สายตามองดูอาหารเสริมหลากหลายแบร์นที่อยู่ในมือถือในเมื่อไม่อยากจะกินข้าวอาหารเสริมเหล่านี้คงเป็นตัวเลือกที่ดีไม่น้อยเมื่อเห็นสรรพคุณที่ถูกใจก็กดสั่งซื้อรัวๆ ซื้อมันทุกร้านที่น่าสนใจจนลืมไปเลยว่าอาหารเสริมเหล่านี้กินวันละเม็ดก็เพียงพอแล้วแต่มือกลับดันกดสั่งซื้อไปแล้วกว่าสิบกระปุกด้วยกัน

“รอนานมั้ยคะ” จันทร์เจ้าเปิดประตูรถก่อนจะขึ้นมานั่งไฟเพลิงจึงปิดมือถือและหันมาสนใจคนข้างๆ

“ไม่นานครับ” จันทร์เจ้ามองเขาตาแป๋วเพราะคิดในใจว่านี่ใช่คนเดียวกับที่ใช้น้ำเสียงแข็งกระด้างสั่งให้เธอกินข้าวให้หมอรึเปล่านะ

“มองแบบนี้อยากไปทำงานสายใช่ไหม” ไฟเพลิงเอ่ยถามเสียงเจ้าเล่ห์เขาเชยคางจันทร์เจ้าขึ้นก่อนจะประทับจูบลงบนรีฝีปากบางเบาๆ และกัดชิมมันไปเรื่อยๆ จยนกว่าตัวเองจะพอใจ

“รสชาติดีนิ” จันทร์เจ้าหน้าแดงด้วยความเขินอายเพราะก่อนออกมาพึ่งจะเติมลิปสติกกลิ่นสตอเบอรรี่ไปแต่อยู่ได้ไม่ถึงสิบนาทีก็โดนคนตัวโตเลียออกไปหมดเสียแล้วไฟเพลิงยีหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู เขาชอบเธอที่ดูเป็นเด็กไร้เดียงสาและเชื่อฟังเขาได้ดีทำให้รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้แหละที่เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจกว่าคนไหนๆ

รถคันหรูจอดตรงบริเวณป้ายรถเมล์เดิมจันทร์เจ้าเตรียมตัวลงรถแต่ก็โดไฟเพลิงจับแขนไว้เสียก่อน

“อยากขับรถไหม” ไฟเพลิงเอ่ยถาม มันคงดีถ้าจันทร์เจ้าหัดขับรถและมีรถขับไปทำงานและออกไปเที่ยวเองยามที่เขาไม่อยู่แถมยังไม่ต้องไปเบียดกับคนบนรถเมล์อ**บางครั้งจันทร์เจ้าก็ได้แผลกลับมาเนื่องจากรถเมล์เบรคกระทันหันเลยล้มตึงหัวเข่าถลอกจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้ตัวก็เล็กแต่ต้องไปยืนห้อยโหนกับราวรถเมล์สูงๆ แบบนั้น

“จะลองดูก็ได้ค่ะ” จันทร์เจ้าตอบกลับยิ้มๆ เธอเองก็อยากขับรถเป็นเหมือนกันจะได้ไม่ต้องให้ไฟเพลิงคอยมาส่งแต่ในใจก็ยังอยากที่จะมีเขาคอยมาส่งแบบนี้ทุกเช้าเหมือนปกติ

“ไว้ผมจะสอนให้แล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” จันทร์เจ้าโบกมือลาเหมือนทุกๆ ครั้งก่อนจะมองรถคันหรูที่ค่อยๆ หายไปจากสายตาของเธอ

จันทร์เจ้าเดินมายังป้ายรถเมล์ก่อนจะรู้สึกความแปลกบริเวณเท้าของเธอจึงก้มลงไปดูก็พบลูกแมวตัวสีขาวปุยกำลังเล่นกับรองเท้าของเธออยู่จัทร์เจ้ายิ้มก่อนจะนั่งยองๆ ไปเล่นกับลูกแมวตัวน้อยแต่เพราะลูกแมวนั้นตกใจที่มีคนมาจับเลยเด้งตัวกระโดดหนีและวิ่งตรงไปยังถนนที่มีรถเมล์กำลังวิ่งมาพอดี

ปรื้นนนนนปื๊ดดดด กรี๊ดดด

เสียงบีบแตรดังลั่นพร้อมกับเสียงกรี๊ดของคนในป้ายรถเมล์ดังขึ้นให้กับการกระทำสุดห่ามของจันทร์เจ้าที่วิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิตแต่ก็โชคดีที่รถเมล์นั้นเบรคทันและตัวจันทร์เจ้าเองก็ปลอดภัยรวมถึงลูกแมวในมือของเธอเองด้วยจันทร์เจ้ายิ้มอ่อนๆ ก่อนจะเอ่ยขอโทษทุกคนที่ทำให้ตกใจรวมถึงคนขับรถเมล์ด้วยแม้ในใจจะขวัญเสียไม่น้อยเลยก็ตาม

“จันทร์เจ้า!” เสียงอันทรงพลังดังขึ้นจนจันทร์เจ้าสะดุ้งมองไปฝั่งตรงข้ามก็เห็นไฟเพลิงกำลังมองเธอด้วยความโมโหจัด ไฟเพลิงเดินข้ามถนนเดินตรงมากระชากแขนจันทร์เจ้าอย่างแรงก่อนจะลากเธอข้ามกลับไปยังรถของเขา ถ้าจันทร์เจ้าไม่ลืมกระเป๋าไว้บนรถเขาก็คงไม่ต้องวนกลับมาและไม่ต้องมาเห็นภาพหวาดเสียวแบบนี้ด้วย

ปัง

จันทร์เจ้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกปิดประตูใส่อย่างแรงพร้อมกับร่างสูงที่เข้ามานั่งในรถพอตูดถึงเบาะปุ๊บก็แร็พต่อว่าเธอทันที

“ไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลยรึไงเจ้า”

“ถ้าตายขึ้นมาจะทำไงห้ะ!”

“กับอีแค่แมวตัวเดียวนี่นะ เจ้าคิดอะไรของเจ้าวะ” จันทร์เจ้านั่งคอตกแต่มือก็ลืมลูบหัวลูกแมวที่ตัวสั่นเทาเป็นการปลอบตอนนี้ทั้งเธอและแมวตัวน้อยต่างต้องการคำปลอบใจมากกว่าการต่อว่าเสียอีก

“จะทำอะไรคะ” จันทร์เจ้าเอ่ยถามเมื่อไฟเพลิงอุ้มลูกแมวออกจากมือของเธอไป ไฟเพลิงเปิดประตูรถลงไปพร้อมกับลูกแมวในมือจันทร์เจ้ามองตามอย่างห่วงๆ ก่อนจะเบะปากเมื่อไฟเพลิงปล่อยลูกแมวตัวน้อยไว้ในป่าข้างทางก่อนจะเดินกลับขึ้นมา

“ไม่ต้องมาร้องเลยนะ” ไฟเพลิงต่อว่าจันทร์เจ้าตอนนี้เขาโมโหมากจริงๆ ที่จันทร์เจ้าทำอะไรไม่คิดเขาอุส่าดูแลเธออย่างดีแต่เธอกลับเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงกับอีแค่แมวตัวเดียวนี่นะเขามองจันทร์ที่นั่งร้องไห้ไม่หยุดแต่เขาจะไม่ใจอ่อนใดๆ ทั้งสิ้น ไฟเพลิงตัดสินใจขับรถกลับบ้านแทนไปบริษัทเพราะเขามีเรื่องต้องสอนเธออีกเยอะ