My Devil Husband

"YOU'RE SO PRETTY, Ms. Castillejo." "Thank you, Ana. Maganda ako kasi ikaw ang nag-ayos sa akin. Actually, I'm starting to liking myself," ani Ms. Castillejo na sinamahan nang tawa sa dulo. Wala sa saraling napatawa si Anastasia o Ana. Mas tinatawag siya sa palayaw niya kaysa sa tunay niyang pangalan. Nasa bahay pala siya ni Ms. Castillejo dahil ikakasal na ito at siya ang kinuha nitong make-up artist. She's so happy right now because she could see happiness on Ms. Castillejos' eyes. While fixing her, naikuwento nito sa kaniya na pangatlong kasal na raw nito sa ikatlong lalaki dahil iyong dalawa ay nagloko raw. At dahil mahal nito ang kinakasama niya ngayon at kita niyang hindi ito magloloko, tinanggap na nito ang alok ng boyfriend nito na magpakasal. And today is the day. "Baka lalo pong ma-in love si Mr. Ramos sa inyo," nakangiti niyang sabi saka bahagyang inayos ang buhok nito. Si Mr. Ramos ay ang mapapangasawa ni Ms. Castillejo. "That's sure, Ana. I really liked myself now. You did a great job." "Thank you, Ms. Castillejo. I'm just doing my job. Ilang oras na lang, magiging Mrs. Ramos ka na." "I can't wait, Ana. I can't wait to marry him. And I'm hoping he would be the last man in my life. Ikaw ba, Ana, are you already married?" Halos mabilaukan si Ana nang marinig iyon dito. Napadiresto siya nang tingin at nakita niya ang repleksyon nilang dalawa sa salamin. Nakakunot ang noo ni Ms. Castillejo samantalang siya'y bahagyang malaki ang mga mata. Why did she act like this? Everybody knows that her question isn't bad. "Naku, hindi pa po, e. I'm just 29 and I didn't prioritize that kind of matter. Mas pokus po ako sa trabaho ko ngayon," sagot niya saka nagsimula nang mag-ayos ng make-up kit niya. "May boyfriend ka na ba?" tanong nito habang abala siya sa pag-aayos. Without looking at her, she answered. "Wala pa po, Ms. Castillejo." Mas matanda si Ms. Castillejo sa kaniya. Sa pagkakaalam niya'y 39 na ito. Pero hindi mukhang 39 ito, she looks like a 24 year-old girl. Mas baby pa ang hitsura nito kaysa sa kaniya. "Ay, sayang naman, Ana. You are beautiful, kind, and you have a soft heart that every man wants. I swear, kapag may nagmahal sa iyo, mamahalin ka niya. Ana, you're an ideal woman. Remember that, okay?" "Hindi ko pa po kasi iniisip iyan, Ms. Castillejo. As what I said, I focus on my work not in men. May panahon naman po para riyan, 'di ba?" She continued cleaning as she waiting for Ms. Castillejo's respond. "You're right. Pero nakakapanghinayang lang, Ana. At that age, kasal na ako sa una kong asawa at guess what, may anak na kami. Basta kapag nagka-boyfriend ka, huwag mong kalimutang ipakilala sa akin." "I will, Ms. Castillejo. I will let you know." Wala na siyang narinig na sagot mula rito kaya nagtataka siyang binalingan nito. Malapad na lang siyang napangiti nang makitang tinitingnan nito ang sarili. Such a beautiful bride. Sunod-sunod na lamang siyang napailing saka nagpatuloy na. Habang abala sa paglilinis, biglang bumukas ang pinto at nang balingan iyon ni Ana, nakita niyang pumasok ang mamá ni Ms. Castillejo. "Anak, handa ka na ba?" "Yes, mamá. I can't wait to marry Anton." "That's good to know. Bakit hindi ka pa nagbibihis? Isang oras na lang, kasal niyo na ni Anton." "Oh, gosh! I'm sorry, mamá. Isusuot ko na." Tumakbo si Ms. Castillejo patungo sa wedding dress nito. Her dress is jaw-dropping. Medyo nakaramdam nang inggit si Ana sa hindi niya malamang dahilan. Muli siyang napailing saka nagpatuloy na sa paglilinis. Matapos maglinis, nagpaalam na rin siya dahil may susunod pa siyang kliyente. Tinanguan lang siya ni Ms. Castillejo kaya naman nagpatiuna na siya. Hindi na niya kailangang mamroblema sa bayad dahil bago niya ito ayusan, binayaran na kaagad siya nito. Malaki ang tiwala nito sa kaniya, sa totoo lang. Nang makalabas sa bahay ng mga Castillejo, tinungo niya ang garahe kung saan nakatigil ang kotse niya. She entered and put the make-up kit in the back seat. Kalaunan ay pinaandar na niya ang sasakyan patungo sa bahay ng susunod niyang kliyente na ikakasal din katulad ni Ms. Castillejo. Nang makarating, kaagad niyang m-in-ake-up-an ito. Mga tatlong oras ang tinagal bago siya natapos. Ngayon ay madilim na ang kapaligiran at pauwi na siya sa bahay niya. At the age of 29, she already have her own house at nang dahil iyon sa pagsisikap niya. Mas gusto niya kasing bumukod sa mommy niya na ngayon ay kasama ang isa niyang nakakabatang kapatid. She doesn't know, all she wants is to be alone— to be just herself. Ganoon siya ka-private na tao. When she arrived at her house, lumabas na siya sa kotse at ngayon ay nilalakad na niya ang entrance ng bahay niya. Nang marating, pumasok na siya. She made sure she locked the door carefully dahil sa village na kinatatayuan niya ay uso ang nakawan due to its low system. When she's done, she went in the salas at pabagsak na umupo sa couch. Marahas siyang nagpakawala ng hangin sa bibig ng mga sandaling iyon. Dala ng paghinga niya ay pagod. But for Ana, ayos lang ito at normal lang na mapagod. She closed her eyes to sleep. Ngunit hindi pa man nakakailang segundo nang marinig niyang tumunog ang cellphone niya sa kaniyang hand bag. Naiinis niyang kinuha ang bag at kinuha sa loob ang cellphone. Tiningnan niya ang caller. Ang mommy niya. "Hello, mommy, bakit ka po napatawag?" tanong niya saka umayos nang upo. "Are you free tomorrow, anak?" "Why, mommy? To answer your question, yes, I'm free tomorrow." "Mabuti naman. Gusto ko sanang pumunta ka rito. May sasabihin lang ako sa iyo." Nangunot ang noo ni Ana. "Ano po iyon? Puwede niyo naman pong sabihin ngayon." "Ana, mas magandang sabihin ko sa iyo nang personal. Tomorrow, I will wait you. It is an important. Maasahan ba kita, anak?" Bumuntong-hininga siya. "O-Of course. Sige po, pupunta ako riyan bukas." "Thank you, sweetheart. Mag-ingat ka riyan, okay?" "Okay, mommy..." Then she ended the line. Ano naman kaya iyong importanteng sasabihin ng mommy niya? Hindi na siya makapaghintay na sabihin nito. Malakas ang kutob niya na importante talaga iyon. With that thought, hindi na namalayan ni Ana na nakatulog na siya. WHEN THE MORNING came, nagising si Ana na nakahiga sa couch. Naiinis siyang tumayo at marahas na nagpakawala ng hangin sa bibig. Kailan kaya siya hindi makakatulog dito? Sa tuwing uuwi siya galing trabaho, palaging sa couch ang diretso niya kaya roon na rin siya nakakatulog. At dahil sa couch siya nakatulog, bahagyang masakit ang likod at batok niya. Tumayo na siya at nagtungo sa kuwarto niya sa ikalawang palapag para mag-ayos. Naalala niya na kailangan niyang puntahan ang mommy niya dahil may sasabihin daw ito sa kaniya. She started to take a bath. When she finished, she wore a simple dress. Wala naman siyang trabaho ngayon kaya simple lang ang suot niya. Binabase niya ang suot niya kung ano siya. She's just a simple woman. Nang matapos magbihis, inayos niya ang buhok at mukha niya. She put light make-up on her face and lipstick on her lips. After that, she went in the kitchen to make breakfast. She made oatmeal and coffee. While eating, she's scrolling on her emails to look who are her clients for tomorrow. After confirming it, she focused her attention on her breakfast. When she's done, she washed the dishes. Lumabas na siya sa kusina at kinuha ang susi ng kotse niya sa couch na tinulugan niya. Kinuha rin niya ang bag niya at nagpatiuna na palabas. She's can't wait to see her mother. Ilang linggo rin siyang hindi nakauwi sa Rizal kaya na-miss niya ito. Bago sumakay sa kotse, nag-stretching muna siya. Matapos noon, sumakay na siya at minaneho na ang sasakyan patungo sa Rizal. From Manila to Rizal, kailangan niyang bumiyahe ng ilang oras. Habang abala sa pagmamaneho, biglang tumunog ang cellphone niya na nasa passenger seat. Kinuha niya ang cellphone saka tiningnan ang tumatawag. Oh, it's Zian, her friend. Hindi niya kayang magmaneho habang may kausap kaya naman kinuha niya ang earpiece niya. She connected it on her phone and put it on her right ear. "Hello, Zian. Napatawag ka?" She strictly focused her attention on the road. "Hi, Ana. Good morning. I just wanna remind you for the party tonight. Sasama ka ba sa akin?" Ah, the party. "Oo naman. Hindi ba't pangako ko iyan sa iyo, right?" May pa-party kasi ang kapatid ni Zian sa Tagaytay kaya naman nangako siyang dadalo siya. Never niyang hindi nahindian si Zian dahil sa sobrang kabaitan nito sa kaniya. "Yeah, I know. Sandali, nasaan ka ba? Ba't parang may naririnig akong mga sasakyan. Nabyahe ka ba ngayon?" "Oo, papunta kasi ako sa Rizal, e. Mommy wants to talk with me." "Sige na, papatayin ko na itong tawag baka mamaya ay maaksidente ka pa. Bye, Ana. Ingat ka." Natawa na lang siya. "Bye, Zian. Ingat ka rin." Then she ended the line. Ana took the earpiece on her ear and put it on the dashboard. Napailing na lang siya at nagpatuloy sa pagmamaneho. Makalipas ang dalawang oras na byahe, nakarating na rin siya sa Rizal. Bumaba siya sa sasakyam at pumasok sa bahay nila. Saktong pagpasok niya ay pagbukas naman ng pinto at iniluwan noon ang kasambahay nila na si Manang Lala. "Manang Lala, nasaan po si mommy?" tanong niya rito. "Ma'am Ana, ikaw po pala iyan. Nasa swimming pool area po, hinihintay ka po." "Ganoon ba? Sige po, pupuntahan ko lang siya." Tanging tango lang ang isinagot ng matanda sa kaniya kaya naman nilagpasan niya ito at pumasok sa loob ng bahay nila. Their house is huge. Wala pa sa lima ang nakatira rito. Her mommy, her sibling, and the three maids. May katandaan na kasi ang mommy niya kaya hindi na ito masyadong gumagawa sa bahay. Mas pinagtutuunan nito ng atensyon ang negosyo nila na magpahanggang ngayon ay pinamahalaan nito. Nang makapasok sa bahay nila, kaagad niyang tinungo ang swimming pool area at doon ay nakita niya ang mommy niya na nakaupo habang sumisimsim ng wine. Medyo nainis siya. Dahil sa inis na nararamdaman, hindi na niya namalayan na nakalapit na siya rito. "Mommy, ang aga naman po para mag-inom kayo." "Anak, you're here." Tumayo ito at lumapit sa kaniya saka niyakap siya. "Finally, you're already here. Masasabi ko na ang sasabihin ko sa iyo. Sit, anak." Hinawakan nito ang magkabila niyang balikat at inalalayan pa siyang umupo. Wala siyang magawa kundi ang sundin ito. Nang makaupo siya, bumalik ang mommy niya sa sarili nitong upuan at inubos ang natirang wine sa kopita. "Mommy, can you stop drinking alcohol? It's not good for your health." "Anak, it's not an alcohol, ok—" "It is, mommy. Masama iyan sa katawan mo." "Nevermind, Ana." Ibinaba nito ang kopita at tumingin sa kaniya na may ngiti sa mga labi. "Ano ba iyong importanteng sasabihin mo sa akin, mommy?" "Anak." Kinuha nito ang mga kamay niya at bahagya iyong hinimas. "I know hindi mo magugustuhan itong sasabihin ko sa iyo. Pero kasi, habang tumatagal ang panahon, patanda nang patanda ako. Hindi ko naman puwedeng asahan si Ariealla dahil bata pa iyon." Nangunot ang noo niya. What is she trying to say? Hindi tuloy siya mapalagay. Bago ibuka ang bibig, sunod-sunod muna siyang lumumod ng laway. "Anong sinasabi mo, mommy? I-I don't get you," naguguluhan niyang wika. "Anak, I wanted you to marry my friend's son." Wala pa mang ilang segundo, nanlaki na agad ang mga mata niya. Wait, did she hear it right? Sigurado siyang nalinis niya ang mga tainga niya bago siya umalis ng bahay. Nabibingi ba siya o sadyang narinig niya iyon? Gusto ng mommy niya na pakasalan niya ang anak ng kaibigan nito? Oh. My. God! "Why me, mommy? I mean, why would I marry a person that I don't even know?" "Anak, Samael is a good person. And don't worry, he will marry and love you. Nag-usap na kami ng kaibigan ko, the wedding will happen in three months." "What?!" gulat niyang saad. "Mommy naman, bakit ura-urada? I don't get you. Again, bakit ako magpapakasal sa lalaking hindi ko kilala? Ni hindi ko nga siya mahal, e. Baka mamaya, abusuhin niya lang ako. I don't like this. I won't marry him!" may kainisan niyang sambit. Bakit ba ganito ang ina niya? Bakit siya nito gusto ikasal sa anak ng kaibigan nito? It's her life at siya ang may alam ng gagawin niya— ng gusto niya. Siya dapat ang magdedesisyon, hindi ang mommy niya. "Please, Ana. Ito lang ang gusto ko. Gusto kong pakasalan mo si Samael. Samael is such a good person and he won't hurt you. Before I say what I said, I talked to him first. He will marry you. Mabait si Samael, anak and I'm sure, mamahalin ka niya." Napailing si Ana. Hindi na siya nagulat. Talagang determinado ang mommy niya na pakasalan niya si Samael. Noon pa man, alam na niyang mataas ang expectation nito sa kaniya. Pero anong gagawin niya? Should she accept it? But how? Hindi niya mahal ito. Ni hindi niya nakita ang mukha nito. Hindi niya alam kung anong klase ng tao. Mausisa siyang tao— kikilalanin niya ang dapat kilalanin. Pero ngayon, hindi yata mangyayari because her mother is forcing her to marry Samael. Wala na siyang magagawa. For her happiness, she would marry a man she doesn't even now. "Okay, mommy. I-I-I will marry him." Kahit masakit para sa kaniya, naging kalma pa rin siya. "Really, sweetheart? Papakasalan mo na si Samael?" gulat nitong tanong. She smiled fakely. "Y-Yeah, for you." "Oh my God! Thank you, anak. I love you." Tumayo ito sa kinauupuan saka umikot sa kaniya at mahigpit siyang niyakap. Niyakap niya rin ito pabalik kahit nasasaktan siya. Parang isinangla na rin niya ang sarili niya kung kanino. Pero wala na siyang magagawa, she already said yes because what her mother's wants, it will happen. Matapos ang pag-uusap na iyon, umalis na rin si Ana dahil hindi niya kayang manatili sa bahay na iyon. Nang dumating ang hapon, pinuntahan niya si Zian at bumiyahe na silang dalawa patungo sa Tagaytay. "What happened to your eyes? Umiyak ka ba, ha?" tanong ni Zian habang nakatingin siya sa labas ng bintana. "N-No, hindi ako umiyak. Wala lang ito, Zian. Napuwing lang ako kanina." But the truth is, she really cried. Habang bumibiyahe pabalik sa Manila, umiiyak siya. Nang makauwi siya, umiiyak pa rin siya. Ni hindi nga siya nagtanghalian dahil maghapon siyang nakahiga sa kama niya— umiiyak. Ayaw niyang sabihin kay Zian ang totoo dahil alam niyang kokontra ito sa kaniya. "Are you sure? Para ka kasing umiyak nang matagal, e." "Yeah, I am sure," nakangiti niyang sabi. Napakibit-balikat na lamang si Zian at hindi na umimik. Madilim na nang makarating sila sa Tagaytay at saktong nag-umpisa na ang party. Maraming tao at medyo praning siya ng mga sandaling iyon. Syempre, kapag may party, may inuman din. Babae siya at nag-iinom siya pero nililimitahan niya ang sarili niya. Kapag tama na, tama na. Ngunit ang limitasyong isinasaisip niya sa tuwing mag-iinom siya, hindi nangyari sapagkat hindi pa enough sa kaniya na matumba siya, ang gusto niya'y lasing na lasing siya to the point na maisuka na niya ang mga kinain at ininom niya. Marahil ay ganito siya dahil sa nangyari. Kahit lasing, nasa utak pa rin ni Ana ang sinabi ng mommy niya. She will marry Samael. She will marry a man she doesn't even know or love. Bakit sa lahat, siya pa ang makaranas nito? For Ana, she doesn't deserve this. She should choose her own path, hindi iba. Pero ina niya iyon, kaya wala siyang choice. "You're drunk, Ana. Let's go, ihatid na kita sa room natin," aya sa kaniya ni Zian. "N-No, Z-Zian. I am not drunk. I-I am fine." "You look problematic, huh. What happened ba? Can you tell me?" Tinitigan niya ang kaibigan. Natawa siya nang makita ang kunot sa noo nito. Imbes na sumagot, nilagok niya lang ang alak na kakasalin lang niya sa baso niya. "Hey, Ana. Stop drinking, answer me first." Zian isn't drunk, sigurado siya roon. "Gusto mo talagang malaman?" natatawa niyang tanong. "Yes, I wanna know what happened to y—" "My mother wants me to marry a man I don't even know." "What? Totoo ba iyan, Ana? Anong sagot mo?" "I agre—"Hindi niya pa natatapos ang sasabihin nang biglang umikot ang paningin niya. Nabitiwan na niya ang hawak niyang baso. She tried to go back to normal, but she couldn't. "I-I agr—" Sinubukan niyang magsalita ngunit hindi niya kaya. Ilang segundo pa lang ang nakakalipas, bigla siyang nawalan ng malay dahilan para tumaob siya sa kinauupuan niya.