แต่งงานกันเถอะ 1
1523 Words
"สายน้ำ ลูกแน่ใจนะ"
สายจันทร์เฝ้าถามลูกเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาล
"พ่อ หนูแน่ใจจ้ะ พ่อไม่ต้องกังวลและเป็นห่วง"
สายน้ำรับรู้ถึงความกังวลที่พ่อมี เธอรู้ว่าพ่อรู้ว่าเธอเกลียดอัคคีมากแค่ไหน
"แต่ ถ้า ....."
สายจันทร์ที่กำลังคิดถึงอนาคตของลูก ถ้าเกิดลูกรักอัคคี แล้วอัคคีไม่ได้รัก
คนที่เสียใจมากจะคือลูกสาวของพ่อนะ
"พ่อ หนูจะไม่มีวันรักศัตรู พ่อเชื่อใจหนู"
ไอ้อัคคีนั้นจะไม่ได้ทำอะไรหนูแน่ พ่อคอยดูวันที่มันคุกเข่ายอมแพ้ให้กับหนูนะ คอยดูได้เลย
"ไปพักเถอะพ่อ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว นอนกันดีกว่านะ"
สายน้ำที่ไม่อยากให้พ่อต้องกังวลใจ ถึงพ่อจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วทำไมสายน้ำถึงตัดสินใจแต่งงานกับอัคคี
......
"หนูพรุ่งนี้ อัคคีจะมารับไปดูชุดนะ"
สายจันทร์ที่เพิ่งกลับเข้าบ้านในตอนเย็นหลังเลิกงาน เห็นลูกสาวนั่งทำงานหน้าโน๊ตบุ๊คตัวโปรด ด้วยสภาพอิดโรย สายตาอ่อนล้าเต็มทน ก็เดินเข้าไปพูดคุยด้วย
"เพิ่งผ่านมาสองวัน ฮัดชิ่ว เองนะพ่อ ฮัดชิ่ว "
สายน้ำที่พูดไปจามไป จามจนจมูกแดง
"คุณนายเขาเร่งมา ว่าแต่ลูกไม่สบายหรือเนี้ย"
สายจันทร์ที่สังเกตอาการตาเยิ้ม แก้มแดง จมูกแดง นี้ลูกสาวเขาคงเป็นไข้ด้วยสินะ
"ปกตินะพ่อ เมื่อวานที่โดนแกล้งเดินตากฝนนะ เดี๋ยวกินยาก็หาย"
สายน้ำที่นึกถึงเหตุการณ์วันนั้นก็นึกแค้นใจขึ้นมาอีก แกล้งกันได้ แต่ยาไม่กินนะมันขม
"แน่ใจนะ ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไป พ่อจะได้บอกอาวายุให้"
ลูกสาวดื้อเหมือนใครกัน เห็นอยู่ว่าอาการน่าจะหนัก พลางเอามือมาทาบหน้าผาวัดไข้อย่างที่เคยทำทุกครั้งที่ลูกสาวไม่สบาย
"ไหวนะพ่อ อย่าไปขัดใจคุณนายเขา"
พ่อไม่รู้อะไร จะต้องแกล้งไอ้อัคคีสะให้เข็ด ฮ่าาา
.......
"มีอะไรกินบ้างจ้ะ"
สายน้ำที่ตื่นแต่เช้า โดนพิษไข้เล่นงานมาทั้งคืน หอบร่างกายที่อิดโรยเต็มทน ออกมาจากห้อง เห็นพ่อกำลังปรุงอาหารกลิ่นโชยมาแต่ไกล
"ข้าวต้มหมู เอาใจคนป่วยสะหน่อย"
สายจันทร์ที่เห็นอาการลูกสาวไม่ได้ดีขึ้นอยากที่โม้เอาไว้ก็อดหวงไม่ได้
"ใครป่วย ดีขึ้นตั้งเยอะแล้ว"
สาวน้อยรีบบอกปัดไปว่าไหว ยังไงก็ต้องไปถ้าไม่ไปไอ้อัคคีนั้นต้องมาว่าเรากลัวมันแน่
"แน่ใจนะ"
สายจันทร์เอามือมาทาบวัดไข้ที่หน้าผากลูกสาว
อุณหภูมิสูงกว่าปกติ ถ้าทางไข้ขึ้นมาทั้งคืน
"เดี๋ยวจะกินข้าวกินยา แล้วจะได้ไปลองชุด พ่อไม่ต้องห่วง ไปทำงานเถอะ"
ถ้าพ่ออยู่ พ่อต้องห้ามแน่ ที่สำคัญหนูต้องไปเอาคืนคนที่ทำให้หนูต้องป่วยสะหน่อย
"งั้นพ่อไปก่อนนะ"
สายจันทร์ที่เห็นว่าลูกตั้งใจจะไปก็ไม่ได้ห้ามอะไร
ถึงสายน้ำจะดูอ่อนโยน และเรียบร้อย แต่ก็ยังมีนิสัยเอาแต่ใจแสดงให้เขาเห็นอยู่เป็นบางครั้ง ที่สำคัญไม่เคยยอมเทพอัคคีเลยไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
..........
"รอนานแล้วนะ ไอ้อัคคี"
สายน้ำออกมานั่งรออัคคีหน้าบ้าน หลังจากพยายามกินยาเม็ดเท่าช้างอยู่นานสองนาน
รอตั้งแต่ยายังไม่ออกฤทธิ์จนจะหมดฤทธิ์ยาแล้ว อะไรกันเนี้ย นานมาก ไอ้หน้าตุ้ดมาถึงแกตายแน่ ยิ่งคิดยิ่งแค้น
ปวดหัว หนักตาไม่หมดแล้ว ยังไม่มาอีก จะนานไปไหน
"หนาวจัง"
สายน้ำนั่งรออัคคีจนไข้ขึ้นอีกครั้ง อัคคีก็ยังไม่มา เลยเดินฝืนร่างกายกลับไปใส่เสื้อแขนยาวอีกตัวเพื่อบรรเทาความหนาวในกาย
"เอี้ยดดดด"
รถยนต์คู่ใจของใครบางคนมาจอดเทียบหน้าบ้านของสายน้ำทำให้เจ้าของบ้านที่นั่งรอค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมาดู มาจนได้นะไอ้ศัตรูปากร้าย
"ไง ยัยหมูหลุม นั่งหลับหรือไงมาขึ้นรถสิ"
อัคคีที่ไม่สบอารมณ์เท่าไร โดยวายุบังคับให้มา เห็นอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นของอีกคน ความหงุดหงิดเริ่มทวีคูณ
จะเรื่องมากอีกนานไหมยัยเตี้ย
"ใครที่มาช้า"
สายน้ำที่พยายามเดิน ด้วยร่างกายที่อ่อนแรงเต็มทน พิษไข้เล่นงานเธออย่างหนักแต่ยังอ้าปากเถียงอัคคีได้
"คาดเข็มขัดสิ"
เสียงดุเข้มเมื่อเห็นแกฝ่ายชักช้า กว่าจะเดินมาถึง กว่าจะขึ้นรถ ไหนเขายังถูกบังคับให้มาอีก งานที่ไร่ก็วุ่นวาย
ยังต้องมาเตรียมงานแต่งอีก คิดแล้วอยากจะฆ่าเธอคนนี้หนัก แค่ปฏิเสธไปทุกอย่างก็จบ
"เอ่อ...”
สายน้ำคาดเข็มขัดแล้วเอนตัวพิงกับเบาะหนังภายในรถยนต์คันใหญ่ หนักหัวเป็นบ้าเลย แล้วนี่เปิดแอร์อะไรหนาวชะมัด ทนไว้สายน้ำ ทนไว้ ท่องไว้เลย ยังไงต้องชนะไอ้อัคคีหน้าดำให้ได้
“ยัยหมูหลุม เธอจะไปร้านไหน”
อัคคีที่ขับรถออกมาจากไร่อติเทพก็กินเวลาเป็นชั่วโมง กว่าจะถึงตัวจังหวัด เห็นสายน้ำได้แต่นั่งกอดอกหลับตา ไม่พูดหรือว่าอะไรเขาสักคำ ทำให้เขาต้องออกปากถามก่อน
“.........”สายน้ำที่หลับไปแล้วเพราะพิษไข้ที่ขึ้นสูง ไม่ได้ยินที่อัคคีถาม
“เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดไง”
อัคคีที่ตอนนี้ตะเบ็งเสียงดังใส่สายน้ำ ฉันพูดกับเธอยังนิ่งอยู่ได้อีกนะ ไม่มีมารยาท
“แค่ก...แค่ก...แค่ก”
สายน้ำไม่ตอบอะไรอัคคี ได้แต่ไอตอบกลับมาจนคนตัวเล็กต้องงอตัวด้วยความทรมานที่เมื่อคืนก็ไอมาทั้งคืน ปวดไปทั้งร่างแล้ว
“เธอ”
อัคคีที่จอดรถเข้าข้างทาง เป็นอะไรของเธอ ป่วยเหรอ อะไรกันว่ะเนี้ย ทำไงละทีนี้
“อะไร จอดทำไม”
สายน้ำที่ยังพอมีสติอยู่บ้าง หันหน้ามาถามอัคคี ตอนนี้สิ่งที่เห็นคืออัคคีหลายคนซ้อนๆกันเต็มไปหมด
“ไปหาหมอไหม”
อัคคีถามด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลอ่อนโยน มันมาจากก้นบึ้งแห่งความคิด เขาไม่คิดว่าจะต้องมาเจอสายน้ำอยู่ในสภาพที่ได้แต่มองหน้าเขา ไม่พูดหรือว่า เถียง สงสัยจะไม่ไหวจริงๆสินะ
“(- - )( - -)(- - )( - -)”
ส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย จะบ้าไงนอกจากจะแปลงร่าง มีหลายคนแล้ว นี้คิดจะพาไปโรงพยาบาลอีก จะฆ่ากันไง
“ไม่ได้ ดูสิตัวร้อนจนจะเผารถได้อยู่แล้วเนี้ย”
อัคคีที่หันหน้ามา เอามือมาทาบหน้าผากสายน้ำ ทนมาได้ยังไงกัน ถ้าไข้สูงช็อกไปจะทำยังไง คิดอะไรของเธอนะ ไม่เข้าใจเธอเลย
“ไม่ไปน่ะ ไม่ชอบ”
สายน้ำที่เอาหัวไปพิงกับไหล่ของอัคคี ทำไมหัวมันหนักแบบนี้ ช่วยด้วยสินายอัคคี
“สายน้ำ”
อัคคีที่เรียกให้คนข้างๆได้สติ แต่ก็ไม่เป็นผล สายน้ำได้แต่เพ้อออกมา ว่าไม่ไป ไม่ชอบ ไม่ไป ไม่ชอบ อะไรนะสายน้ำแค่ไปหาหมอเธอจะอะไรหนักหนา อัคคีไม่ได้ฟังในสิ่งที่คนป่วยร้องขอ ด้วยความคิดแค่ว่าเธอต้องหาย เขาออกรถไปยังโรงพยาบาลของคุณนายเพียงฟ้าผู้เป็นแม่ทันที ทำไมเขาต้องมากังวลใจ รู้สึกใจหายแปลกๆ คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆก็เพ้อไม่หยุด
“อย่าเป็นอะไรไปนะ ยัยหมูหลุม”
อัคคีพูดเพียงเสียงกระซิบเบาเบา
“ช่วยเธอด้วย เธอตัวร้อนมาก เพ้อออกมาด้วย”
อัคคีรีบแจ้งอาการทันทีที่ถึงโรงพยาบาล ทุกคนที่นี้รู้จักเขาดี และรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คงสำคัญสำหรับอัคคีมาก
“คุณอัคคีรอด้านนอกนะคะ”
พยาบาลสาวบอกให้อัคคีนั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินและเข็นคนไข้อย่างสายน้ำเข้าไปตรวจอาการอย่างละเอียดทันที
“คุณอัคคีคะ คุณผู้หญิงเป็นไข้หวัดค่ะ แต่ที่อาการรุนแรงเพราะเธอเป็นภูมิแพ้ร่วมด้วยเลยดูรุนแรง คงต้องนอนพักที่โรงพยาบาล สองถึงสามวัน แล้วแต่อาการ”
พยาบาลสาวรายงานทันทีเมื่อเห็นอัคคีที่เดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉิน
“เธอจะเป็นอะไรไหม”
อัคคีที่ท่าทางจะร้อนใจ เขาไม่เคยเห็นสายน้ำเป็นแบบนี้ ยังไงก็แค่จามใส่เขาแค่นั้นเอง นี่มันรุนแรงไปนะ
“ไม่ค่ะ แต่ต้องพักผ่อน เดี๋ยวดิฉันย้ายคุณผู้หญิงไปห้องพักฟื้นนะคะ”
พยาบาลรายงานอัคคีเสร็จก็เดินกลับไปเข็นคนป่วยที่นอนไม่รู้เรื่องอะไรออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“ยัยหมูหลุม ห้ามเป็นอะไรนะ”
อัคคีที่นั่งเฝ้าสายน้ำรอให้สายจันทร์มาผลัดเวร เขาต้องออกไปทำธุระอีกหลายอย่าง ถึงจะอยากนั่งเฝ้าคนป่วยจนกว่าจะตื่นมาเถียงเขาได้อีกก็ตามเถอะ
- Writer
