พ่อเลี้ยงที่รัก

ด.ญ.สายน้ำ+ด.ช.เทพอัคคี 1

"พ่อสายจันทร์จ๋า เราจะไปไหนกันหรา"

เสียงเจื้อยแจ้วของสาวน้อยวัยสี่ขวบจะห้าขวบ หน้าตาขี้ริ้ว ขี้เหล่ ตัวอ้วนจ่ำม่ำ ผิวดำแดง น้ำหมูกเละสองข้างแก้ม กำลังกอดหอมตุ๊กตากระต่ายเน่า เอ่ยถามพ่อที่กำลังขับรถพาเธอจากภาคใต้มุ่งหน้าสู้ภาคเหนือ

"พาแม่ดาวกลับบ้านไง"

สายจันทร์ในวัยหนุ่มยังคงมีอาการโศกเศร้าหลังจากต้องสูญเสียภรรยาจากอุบัติเหตุไปอย่างกะทันหันหันมาตอบลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา

"บ้านที่ไหนกันจ้ะ เราเพิ่งจะออกมาจากบ้านเองนะ"

เด็กน้อยยังคงสงสัยว่าพ่อพูดอะไร

"บ้านที่แม่ดาวเกิด เราจะที่นั้นกัน ไปอยู่กับเพื่อนพ่อ"

คนพูดรู้ดีว่าเด็กหญิงที่นั่งมาข้างๆ ยังไม่ค่อยเข้าใจความหมาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น

......

"พ่อเดินไป เดินมา ผมเวียนหัว"

เทพอัคคีในวัยสิบสี่กำลังจะสิบห้านั่งมองพ่อที่นั่งไม่ติดเก้าอี้ แทนที่ในวันหยุดของโรงเรียนปกติคนอย่างเทพอัคคีต้องออกไปข้างนอกหาประสบการณ์ชีวิตข้างนอกนู้น กลับโดนพ่อบังคับให้มานั่งรอใครบางคน น่าเบื่อตั้งแต่ยังไม่เจอเลย

"พ่อดีใจนี้ว่ะ  จะได้เจอหน้าหลานสาว นี่ตั้งแต่เกิดพ่อยังไม่เคยเจอเลยนะ"

หลานสาวคนนี้เป็นลูกของดาวน้องสาวบุญธรรมของเทพวายุที่ไปพบรักกับเพื่อนสนิทของเขา แต่ทั้งคู่ย้ายไปอยู่ทางใต้ ส่งข่าวมาอีกทีก็เมื่อตอนหลานสาวเกิด และเมื่อเดือนที่แล้วก็ส่งข่าวมาว่าดาวจากไปแล้ว เทพวายุเข้าใจถึงการต้องเสียคนรักเขาเลยออกปากชวนให้สายจันทร์มาอยู่กับเขาจะได้พาดาวกลับบ้านด้วย และจะได้ช่วยกันดูแลหลานสาวลูกของดาว

"กี่ขวบแล้วพ่อ  รูปนี้ตอนแรกเกิดนิ จ้ำม่ำดีนะ"

เทพอัคคีนั่งดูรูปของคนที่จะมาเป็นน้องสาว ว่าไปแล้วก็น่ารักดีนะ อยู่ๆก็จะมีน้องสาว

"น่าจะเกือบๆ ห้าขวบแล้วละ เอ่อ แล้วก็เกิดวันเดียวกับอัคคีด้วยนะ"

หน้าตาอมยิ้มปิ่มสุขของเทพวายุแสดงออกชัดเจน  อีกไม่กี่วันก็วันเกิดแล้ว จะได้จัดซะพร้อมๆกัน ยิ่งคิดยิ่งมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

......

"ตื่นเร็วสาวน้อยของพ่อ จะถึงแล้ว เร็วเดี๋ยวเมาขี้ตา งอแงอีก"

สายจันทร์ปลุกลูกสาว อีกไม่กี่กิโลจะถึงไร่อติเทพแล้ว ดาวพี่พาดาวมาจะถึงบ้านแล้วนะ

"หื้อ ถึงแล้วหรอจ้ะ  พ่อ"

สาวน้อยลืมตามองไปรอบๆ คงมาไกลจากบ้านมาเลยนะ ไม่มีทะเลแล้วด้วย คิดถึงบ้านริมเลจังเลย

"จะถึงแล้ว นั้นไงทางเข้าไร่อติเทพ เรามาถึงบ้านแม่ดาวแล้วนะ"

สายจันทร์อดคิดถึงคนรักไม่ได้ ทั้งที่สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่เศร้าให้ลูกเห็น

"โห้ กว้างมากเลยจ้ะพ่อ  สวยจัง แต่ไม่มีทะเลเลย"

เด็กน้อยที่ไม่เคยจากบ้านเกิดไปไหนเริ่มจะมองหาบรรยากาศเดิมๆ ที่เคยพบเจอทุกวัน

"มีสิ อยู่ในใจนี่ไง เราจะอยู่ที่นี่โดยมีทะเลอยู่ในใจนะ"

สายจันทร์เข้าใจลูกสาวดี เด็กหญิงสายน้ำผู้ชื่นชอบทะเล

"จ้ะพ่อ หนูเชื่อพ่อ"

.....

"นายใหญ่ๆ มากันแล้ว รถเลี้ยวเข้าไร่มาแล้ว"

จุนหัวหน้าคนงานวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผู้เป็นนาย

"ไปๆ อัคคี ไปรับน้องเข้าบ้านกัน"

เทพวายุเรียกลูกชายให้เดินตามตนเองออกไปรอรับแขกคนสำคัญ