“พูดมาสิคะ” มาลีวัลย์นั่งลงกลางโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างหยิ่งผยองทั้งที่ความรู้สึกด้านในตีรวน อีกทั้งศีรษะก็วิงเวียนจนอยากจะล้มตัวลงนอนให้รู้แล้วรู้รอด แต่เมื่อคิดว่าคนตรงหน้าคือเจ้าป่าเธอก็ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาสงสาร
“พี่ชอบเธอ”
“เฮอะ อย่ามาพูดให้ตลกเลยพี่ป่า มาร์ไม่ตลกด้วยหรอกนะ แล้วก็เลิกเล่นสนุกกับความรู้สึกคนอื่นได้แล้ว”
“พี่...”
“พี่ป่ามาร์เหนื่อยแล้ว”
“...”
“พี่ปล่อยมาร์ไปเถอะ” มาลีวัลย์พูดอย่างเหนื่อยอ่อน เธอไม่อยากให้หัวใจตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว
“ไม่เอานะ มาร์ฟังพี่ก่อน” เจ้าป่าที่ได้ยินคำร้องขอจากคนตรงหน้าก็รีบรุดเข้าไปนั่งเคียงข้างพร้อมกอบกุมมือเรียวเอาไว้แน่น ตาคมจ้องมองเสี้ยวหน้ามาลีวัลย์ไปด้วย เพราะหญิงสาวไม่แม้แต่จะหันกลับมามองกัน และเมื่อเห็นว่าเธอยังเงียบแต่ไม่มีท่าทีจะลุกหนีกันไปเจ้าป่าก็เอ่ยต่อทันที
“ขอโทษที่ใจร้าย ที่บอกว่าไม่ได้รักตอนนั้น พ
