เจ้าป่าที่มองเธอเป็นระยะแบบนั้นมันทำให้มาลีวัลย์รู้สึกอึดอัดไม่น้อย ทั้งที่คนใจร้ายบอกเองว่าเธอเป็นโรคจิตที่เอาแต่ลอบมองเขา แล้วตอนนี้เจ้าป่าแตกต่างจากเธอตรงไหนกัน
“กุล เดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”
“ฉันไปด้วยไหม”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” มาลีวัลย์ปฏิเสธเพื่อนรักเสียงอ่อน เพราะตอนที่เธอเดินมาเห็นว่าห้องน้ำอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะ อีกทั้งเธอก็อยากออกไปสูดอากาศให้หายใจหายคอได้โล่งสักหน่อย
“ฉันว่าฉันไปด้วยดีกว่า” พิกุลลุกยืนข้างเพื่อนสนิทเพราะเห็นสายตาหลายคู่มองมาที่เพื่อนเธออย่างสนอกสนใจ อีกทั้งมาลีวัลย์ก็เหมือนจะเริ่มเมานิด ๆแล้วด้วย
สองสาวเดินออกไปพร้อมกันปล่อยให้ทั้งโต๊ะเหลือเพียงชายร่างยักษ์ทั้งสามที่มองกับอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ” อัศวินถามขึ้น ท่าทางของเจ้าป่าชัดเจนมากว่าสนใจมาลีวัลย์มากกว่าแค่คู่นอน แต่ทำไมรู้ทำไมมันถึงเอาแต่ปฏิเสธความรู้สึกตัวเองอยู่ได้
“เปล่า”
“
